Ik ben als een gek naar de wei gefietst, en daar lag Karin, helemaal uitgestrekt, oogjes half dicht. Ze lag er heel naar bij, ik dacht even dat ze al dood was, brrr. We hebben met een aantal mensen geprobeerd haar overeind te krijgen, maar het lukte niet. Ze werd er alleen maar vermoeider door, lag helemaal te bibberen.
Eindelijk, na anderhalf uur (we hadden toch echt gebeld met de mededeling dat het een SPOEDgeval was...) kwam de VA. Hij dacht hetzelfde als wij: waarschijnlijk kon ze niet meer overeind komen omdat het een beetje glibberig was, en was ze nu uitgeput doordat ze de hele tijd had liggen worstelen.
We hebben Karin toen op haar andere zij gerold, omdat het been waar ze al de hele tijd op lag waarschijnlijk "sliep". Ze kreeg 2 injecties met een of ander oppepmiddel, zodat ze weer kracht zou krijgen om overeind te komen.
Uiteindelijk, weer 2 uur later, had ze genoeg kracht om overeind te komen, getrokken en ondersteund door 5 man. Ze stond, maar zakte telkens door de achterbenen. Aan alle kanten ondersteund is het toch gelukt om haar naar de andere wei te brengen, die droger is, en waar ze ook niet opgejaagd kan worden door de andere pony's. Op dit moment staat ze een grote bak slobber te verorberen. Ze kan nu dus weer staan, maar is nog erg wankel.
Nu is het dus maar afwachten hoe het gaat. Pfff, ik ben me echt rotgeschrokken. Als ze vanavond nog niet was opgestaan, was dit waarschijnlijk de laatste dag van haar leven geweest...
!
?? 
