Geplaatst Aangezien ik nog niet alleen op pad kan met mijn (niet altijd zo) "stoere" bink, moest ik iemand meenemen. Vriendje had geen zin, dus mijn moeder eens opgebeld. En ja hoor die had zin om mee te gaan. (Jaja weer een boktmeeting
. Nog bedankt Gijsje!)Nadat ik Laiser had gepoetst gingen we op pad. Cap op, jas dicht en handschoenen aan. De zandweg liep hij heel braaf en ook voorbij de paarden vooraan in de straat was het geen probleem. Maar toen moesten we de weg oversteken, en dan zijn die witte vlekken op de grond toch ineens heel eng als je alleen bent zonder ander paardenvriendje. Je raadt het al Laiser op de rem, gelukkig kwam er geen verkeer aan en kom mijn moeder hem snel pakken en meenemen. Laiser liep braaf mee, maar ...
Oh jee wat was dat lagen die witte tegels altijd al op dat rode fietspad????
Laiser heeft ze in ieder geval vandaag pas voor het eerst ontdekt. (We zijn er al tig keer overheen gereden, maar ja iedere dag zie je weer iets nieuws...)Even verder op zag hij een paardje in de bak rijden en moest er toch wel even stil gestaan worden en eens goed gekeken worden of zij niet bij ons konden komen. Gelukkig ze bleven mooi achter een heel hoog hek, weer een zorg minder.
We kwamen weer langs de hertjes, normaal het vaste schrikpunt van Laiser, maar vandaag liep hij hier zonder problemen langs. Goed zo Laisertje!!!!
Hé links staan twee ponies. O wat leuk, Oh en rechts staat ook nog een fjord. Oh oh wat gezellig allemaal
.Oh jullie hebben geen interesse in mij
, Ja dan loop ik maar gewoon door. (slof slof)Oh nee, ik ruik varkens. Eh bah wat stinken die! En oh jee er ligt iets heel engs op het fietspad, nou baasje daar ga ik met geen mogelijkheid langs hoor, mij te eng. Je bent een lieve meid, maar dit is zóóóóóó eng!!!Na heel wat drijvende kuiten en draaiingen op de plaats, maar geen steigerpartijen! Jaja Laiser leert het nog wel
ben ik toen maar afgestapt. Laiser werd meteen wat rustiger hij zag nu dat ik hem weer liet zien dat het niet eng was. Hij stapte met mij mee aan de hand, zodat ik al die vreselijk enge dingen aan kon raken. Nou als zij het aan kan raken, dan durf ik het wel te besnuffelen. Zo hebben de dus nog enkele tientallen meters gelopen (er kwam namelijk nog een stukje aan wat hij altijd eng vind). Laiser heeft alle enge dingen besnuffeld en gemerkt dat er niets ergs gebeurde wanneer hij dat deed. Poehee dat was een opluchtig voor hem. Daarna ben ik een stukje verder opgestapt en hem meteen er langs gereden, nu was hij daar niet meer zo heel bang en durfde zelfs te proberen of hij zijn hoef op zo'n eng geval durfde te zetten. (Ja het liep goed af had hij even geluk
)Op de weg terug kwamen we een aardige man tegen die net met zijn hafinger en rijtuigje het erf af wilde rijden. (Chips dacht ik toen. De laatste keer dat we zoiets tegen kwamen ging Laiser kaarsrecht de lucht in en was volledig in paniek) Ik vroeg de man of hij even wilde wachten tot ik voorbij was en vertelde hem kort over de steigerpartij. Maar natuurlijk meis was zijn antwoord, doe maar rustig aan. Mijn moeder liep aan de kant van de weg en Laiser liep er gespannen langs, maar maakte geen aanstalte om onhoog te gaan, wel had hij er flink de pas is. Ik was volop tegen hem aan het praten en hem aan aan het moedigen om er langs te gaan. Toen ik voorbij was vroeg de man of hij me wel inkon halen als hij op de weg reed. Ik zei hem dat ik dacht dat dat wel zou gaan, maar het niet zeker wist, maar vond dat Laiser dat moest leren. De man reed heel langszaam voorbij en Laiser luisterde ondertussen naar mijn stem (ik bleef tegen hem praten en hem geruststellen) Weer was hij gespannen maar liep braaf verder. De man zei dat ik het goed deed. Min paard met beleid iets leren en veel tegen hem praten. Ik bedankte de man voor zijn medewerking en was apentrots op mijn bink. Maar de rit was nog niet voorbij...
Toen ik terug was aan het begin van de straat was er net een paard in de buitenbak los gelaten. (De bak was rechts van de straat en links was een grote wei met twee paarden erin). Het paard in de buitenbak was flink aan het spelen en bokte en race-te wat af. De paarden in de wei trokken ook wel een sprintje mee. Laiser werd er helemaal nerveus van en begon te draven en wilde eigenlijk wel mee gaan rennen. Ik heb hem toen verder laten draven en hem een stuk verder weer laten stappen. En na een paar meter kon ik hem al lange teugel geven. Toen ik hem voor de stal even later stil zette, slaakte hij een diepe zucht. Wat een rit had hij gemaakt, en zoveel dingen meegemaakt.
Maar ik was tevreden
. Laiser is alleen weg geweest en heeft weer angsten overwonnen, weer een klein stapje voor een buitenstaander, maar een inmense stap voor Laiser in zijn zelfvertrouwen. En dat alles zonder dat hij gesteigerd heeft. Ja we blijven steeds een stapje verder gaan. 
