Ik blij, want dat betekent autorijden i.p.v. fietsen en aangezien ik nogal wat maagkrampjes had gehad vanmorgen, niet te filmen... dan is een warme auto beter.
Op stal werd ik al gauw nog warmer, want met uitmesten kon ik aardig wat eruit halen.
Daarna zou ik Cerise gaan longeren. "Niet te lang", waarschuwde Peter, want die maagkrampen, ik mocht niet zo lang in die kou van hem.
De lieverd wil geen ziek Dorientje... aaaaaaah!

Hij hielp me met het meeslepen van de deken en de andere spullen, terwijl ik met Cerise naar de wei liep. Achter de langwerpige wei was een longeerbak die wel nat was, maar redelijk harde ondergrond, Cerise zakte er niet in weg.
Alleen voordat we er waren: er stonden twee stalgenoten van Cerise in de wei, en die waren vast van plan om de hele tijd om ons heen te galopperen...

En Peter maar wegjagen en zorgen dat ze niet uit de wei ontsnapten en later niet de longeerbak in galoppeerden...

Die arme man was bekaf toen we er waren en de training van Cerise was nog niet eens begonnen grijnz.
Nou ja training.
Cerise was gauw afgeleid door van alles en nog wat, en dan kun je wel een gogue omhebben, maar naar beneden komen met die hals... ho maar.
Op het laatst kwam ze toch wat meer naar beneden en ging ze ontspannen! Echt supermooi liep ze toen, dansend ruggetje...
Duurde echter niet zo heel lang want in de verte zag ze weer wat en hup tempo omhoog... ik weer proberen terug te brengen maar jah... temperamentvol dametje!

Toch nog wel drie kwartier met haar bezig geweest, en Peter had niet eens gezeurd van "Hou nou op, denk aan je buik..."
Wat een fantastische man.


Naderhand gingen we met z'n drieën uitstappen op straat. Ik wist al dat ze bij auto's gewoon rustig bleef, maar toen kwam er van achteren een fiets met een motortje, ouderwets lawaai-model...
Hoe zou ze daarop reageren?
Ze draaide haar hoofd naar rechts zodat ze achter zich kon kijken, en meteen weer terug, en sjokte gewoon verder richting stal.
Ze maakte ook niet gebruik van de situatie door 'net alsof te schrikken en harder te gaan', zodat ze eerder bij stal zou zijn, dat deed mijn verzorgpaard van vroeger altijd hihi.
Vond ik super van haar, dat ze zo gehoorzaam was!
Maar de grootste verassing komt nog.
Later op weg naar huis, in de auto, zei Peter tussen neus en lippen door dat hij het best zou willen leren:
het longeren!
Ik keek hem aan. Was totaal perplex....
Hij die dol was op paarden knuffelen etc. maar niets van rijden wilde weten! Bang om te vallen, te hoog.
Longeren wil hij dus wel proberen... Ik ben helemaal in de wolken!

"Tja", zegt-ie, "Als jij een keer ziek bent, kan ik het een keer doen."
Zooooo geweldig...
Ik ben met de perfecte man getrouwd en ik wist het niet eens.

Wie heeft er nog meer zo'n partner?
Heerlijk he!
