Geplaatst Maar zoals het engelse gezegde al zegt: It ain't over 'till the fat lady sings. Dus ja, toen moest het eigenlijk nog allemaal komen. Het laatste drafje van het tochtje (bijna alleen maar gestapt) was bijna ten einde toen Jopie een hondje zag. En vice versa, wat maar beter niet had kunnen gebeuren. Het hondje (zo'n Samsom ding op pootjes) begon keihard te blaffen. Dus Joop schoot de bosjes in, draaide zich om en haalde keihard uit naar het hondje.
Nou kan ik daar op zich niet zo mee zitten, want hij had al een lading stress over zich heen gehad om U tegen te zeggen, dus dat hij dan een keertje ontploft vind ik niet gek. Dus ik draaide Jopie weer om (ik was ook behoorlijk gestresst) en toen zijn we bijna óver het hondje heen gereden! Dat was wel stout van ons, vooral omdat ik heel boos op Jopie werd, in plaats van op het hondje. Maar dat gaf niet, want Joop moest ook zijn kwaadheid kwijt, en dus waren we daarna weer helemaal yin yang en kon niets ons meer van ons stuk brengen. Alle stress was weg en we zijn gewoon met een lang teugeltje naar huis gestapt. Joop was helemaal gelukkig omdat hij eindelijk weer had mogen draven, en zelfs galopperen ook al was dat niet de bedoeling. En ik was ontzettend blij dat hij niet alles gebroken had. Thuis stond hij nog lekker in het zonnetje in de bak, en gelijk was hij helemaal warm. Het was echt een heel mooi winters tafereeltje, maar dat kwam voornamelijk door Jopie zelf, die in deze situatie (dikke wintervacht) gewoon zelf al een winters tafereeltje is! Daarom zag het er vast niet uit toen hij zijn trucendoos open trok tegen het hondje, vandaar dat het hondje heel hard weg liep!
