Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-02 15:00

verzorgpaard verkocht....er over heen komen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-02 15:00

Hoi!

Gisteren zat ik echt helemaal in een dip...Normaal sta ik om 8 uur ofzo op, maar ik werd wakker en ik dacht dat ik me helemaal nie lekker voelde, dus ik bleef ff liggen, maar tegen 9 uur dacht ik, ik zal toch maar eens opstaan. Ik stond op...ik doe mijn pantoffels aan...en ik begin te janken...gewoon zo, zonder aanleiding. Heb ik wel eens vaker, 't komt doordat 3 juli (2001) mijn verzorgpaard Tinne verkocht is naar Zweden (ik weet niet precies waar ergens in Zweden). En vanaf toen ben ik me gewoon zo klote gaan voelen...net of ik gewoon een lichte depressie heb ofzo...soms gaat het hartstikke goed en ben ik heel blij en dan komen er gewoon weer een paar weken dat het echt slecht gaat (de hele dag janken en bijna niet eten en slapen). In iedergeval...gisteren was er weer zo'n dag en mijn moeder weet niet dat ik me daar zo poedersuiker door voel, en ze zag aan mij dat ik me gewoon niet goed voelde, dus vroeg ze of er iets was. Ik zei:"Ja...ik mis Tinne....." (ondertussen keihard janken)...Ze snapte er echt helemaal nix van, ik had gewoon het gevoel dat ze me uit stond te lachen... Maar sommige mensen snappen gewoon niet dat een paard gewoon je beste vriendin (kan) zijn...en dat ik het gewoon zo erg vind dat ze weg is...het is al een half jaar geleden!!

Maar waar ik deze topic nou over wil laten gaan is over dit:
Hoe lang deden jullie erover om over het verdriet heen te komen toen je (verzorg)paard verkocht was (of misschien dood ging)??

Alvast bedankt voor de reacties!

xxxSanne

**Geplaatst**: 03-01-02 15:07

Geplaatst: 03-01-02 15:07

ik heb 1 geweldige verzorgpony gehad, een ukkieshetje. deed er alles mee. naja wandelen poetsen knuffelen maar niet rijden want daarvoor was zij te klein ik te groot/zwaar.
op 3 augustus 1998 is ze verkocht helaas. ik weet niet meer hoe lang het geduurd heeft voor ik er echt overheen was, bijna een jaar toch zeker wel denk ik. ze betekende zo onwijs veel voor me. altijd als ik t over haar heb krijg ik weer de tranen in mn ogen. samen met dr veulen werd ze verkocht, Sasja was toen nog maar 3 weken. op de markt. later kreeg ik contact met een meisje aan wie ze verkocht waren (naja de man waarbij zij verzorgde dan). zij hadden sas en Sophie weer doorverkocht naar een vrouw in Duitsland met twee kleine kindertjes.
dit heeft me wel geholpen, toen wist ik voor mezelf dat het goed zat. maar ik mis Sophie nog steeds als ik weer bij mn verz pony's kom.

sterkte, je komt er echt wel overheen. het gemis wordt minder dat kan ik je wel vertellen. het gaat nooit helemaal over, maar denk aan de leuke dingen die jullie beleefd hebben en dat Tinne nu iemand anders een leuke tijd aan het bezorgen is. sterkte meis

**Geplaatst**: 03-01-02 15:09

Geplaatst: 03-01-02 15:09

Ik voel me in de winter ook vaak wat minder, echt een beetje depri, continu moe, alleen maar willen slapen. En dan hoeft er ook maar iets te gebeuren en dan ben ik uit mijn hum. Niet huilen of zo, maar gewoon moe snel chagerijnig en snel aangebrand. Wat bij mij helpt is een kuurtje op de zonnebank. Lichttherapie. Ik kan me voorstellen dat je je verzorgpaard mist en dat je het nu even niet ziet zitten. En als je je niet zo lekker voelt gaat je redenen zoeken waarom. Dan kom je het eerst bij je (verzorg)paard uit die verkocht is, maar ik denk dat er nog meer is.

Het is natuurlijk helemaal niet leuk als je de indruk hebt dat anderen je niet serieus nemen in je verdriet. Of het in dit geval om een paard gaat of iets anders. Als ze me vroeger in zo'n situatie stonden uit te lachen werd ik woest.

Praat erover met de mensen waarvan je de indruk hebt dat ze je niet serieus nemen. En probeer echt die tip van de zonnebank eens. Ik kan na zo'n kuurtje de wereld aan. De dagen worden ook al weer langer en binnenkort is het lente. Think pink!

**Geplaatst**: 03-01-02 16:54

Geplaatst: 03-01-02 16:54

Sommige mensen snappen idd niet dat een paard meer voor je betekent dan "iets waar je lekker mee kan rijden" dat het ook een echte vriend kan zijn waar je je aan hecht, vaak hebben deze mensen zelf geen dieren. Ik had een paar jaar terug een verzorgpaard waar ik helemaal gek mee was, helaas is deze pony overleden. Mijn advies....klinkt misschien heel raar, maar probeer een ander verzorgpaard te vinden.

Het maakt het missen van de ander niet minder, maar je hebt wel een ander paard waar je je op kunt richten en waarmee je een band op kan bouwen. Hierdoor kom je niet in een gat terecht dat ontstaat doordat je ook in een keer alle tijd die je in je vorige paard stak over hebt.

**Geplaatst**: 03-01-02 17:16

Geplaatst: 03-01-02 17:16

De pony's die ik vroeger gehad heb mis ik allemaal nog, niet dagelijks maar regelmatig denk ik nog aan ze. Hoef er gelukkig niet om te huilen en word er ook niet depressief van, maar het gevoel van missen blijft altijd.
Ik weet niet of je inmiddels een andere verzorgpony hebt? Het zou wel schelen als je een ander paard hebt om te verzorgen, kun je je daar op richten. Nog 2 dingetjes, als mensen uit Zweden die pony hebben gekocht moeten ze haar wel heel bijzonder hebben gevonden en mag je ervan uitgaan dat je verzorgpony weer een prima thuis heeft.
Het andere dingetje, het gevoel van huilen komt me bekend voor. Mijn ouders zijn samen met mij naar de pony geweest die wij een half jaar daarvoor hadden verkocht. Ik had het idee dat als ik haar zou roepen ze gelijk weer zou gaan hineken en naar mijn tot zou komen, dus niet. Voor mij was het duidelijk dat ze het prima naar haar zin had en ik inmiddels niet meer voor haar bestond. Voor mijn verwerking had ik die ontmoeting gewoon even nodig. Hopelijk heb je er iets aan.

**Geplaatst**: 03-01-02 17:30

Geplaatst: 03-01-02 17:30

Ik weet helaas wel hoe je je voelt ja. Vroeger had ik op de manege qaar ik toen reed echt een lievelingetjes. Ik was ook de enige die met alle plezier op William ( zo heet hij) reed. Hij was super koppig, maar dat was ik ook, en dat maakte het juist achteraf zo leuk... ook heb ik nog nooit een pony gezien die zo'n hekel had aan wedstrijden als hij. *LOL*

Ik heb op het gegeven moment zelfs nog dressuur les met hem mogen nemen, omdat ik toch de enige was die er op reed en ik het manege niveau een beetje was ontgroeid. Helaas werd hij na een tijdje verkocht. De mage eigenaar vond het wel erg voor mij, maar hij kon gewoon zijn voer als het ware niet meer bij elkaar verdienen. Die eigenaar vroeg nog of ik hem dan misschien wilde kopen, en daar heb ik ook serieuws en lang over nagedacht, maar omdat ik mijn eindexamenjaar in ging, leek het me niet verstandig: ik had liever dat-ie misschien naar een goed tehuis ging, dan dat-ie bij mij de hele dag op stal stond...
Het was dus een heel overwogen beslissing, maar toch had ik het er moeilijk mee . Ik heb heel bewust afscheid van me genomen ( de mensen van de manege hebben me verteld wanneeer hij weg ging, gelukkig), heb toch zijn voetjes gewassen en zo, en zijn maantjes getrokken.
Toen was-ie dus weg, en ik kon eigenlijk niet langs zijn stal lopen, zonder een brok mijn keel te krijgen.
Ik heb later nog wel een paar paarden gereden, maar ik ben daar mee gestopt, omdat het nooit meer zo leuk werd zonder Jammy zoals ik hem altijd noemde....
Eerst mistte ik de paarden eigenlijk niet, alleen Jammy, maar nu begin ik die mooie beesten toch wel weer te missen, ga ik misschien wel weer op les, en op mijn vroegere manege staat een twenter, een Friesje die ik al vanaf veulen ken, en die echt heeeeel erg lief is, maar Jammy zal ik nooit vergeten..

pfff.... wat een lang stuk eigenlijk haha Party!!

**Geplaatst**: 03-01-02 17:40

Geplaatst: 03-01-02 17:40

Robin is ongeveer 1 maand geleden verkocht.
Het is kort maar ik had gedacht dat het verdriet na een week ofzo langzamerhand wel zou slijten.
Ik denk wel lachend aan sommige dingen terug. Maar meestal als ik aan hem denk begin ik toch weer te huilen.
Robin was toch mijn pony, mijn maatje waar ik alles mee kon.
Ik heb nu wel een nieuwe pony, die ook heel leuk is, maar het is gewoon anders. Toen ik Robin kreeg was ik super blij! Eindelijk weer mijn eigen pony!! Zo blij was ik nog nooit geweest.. Toen ik Riona kreeg was ik ook blij, maar anders blij.
Robin was toen net 2 uur bij de oude eigenaar en ik had alweer een nieuwe pony. Aan de ene kant was ik blij, maar ik voelde me schuldig tegenover Robin en het voelde zo 'normaal' om een pony te krijgen.
Ik heb nu wel veel plezier met Riona, maar Riona is echt een sportponytje. Wel lief, knuffelig en mijn maatje. Maar met Robin was het anders.. hij was lekker oud, werd doof en dat maakte me aan het lachen. Hoe grappig het was als ik op stal aankwam en hem heel hard riep, en als ik voor de stal stond hij zijn ogen opende en zich doodschrok omdat hij me niey gehoort had. Die braverd die nooit een stap verkeerd zette, maar wel een scheutje ondeugd in zich had.
Vergeten zal ik hem nooit, en ik had gedacht dat het verdriet zal slijten. Maar nog steeds denk ik terug aan hem, met tranen in mijn ogen.
Hoe heb ik ooit die schat weg kunnen doen, die lieve pony, míjn maatje. Lovers

**Geplaatst**: 03-01-02 17:40

Geplaatst: 03-01-02 17:40

Hey KOP OP!
Je vind zeker wel weer een nieuw verzorgpaardje en dat "versnelt" je verdriet! Zorg dat je veel te doen hebt,... En denk zo van: Tinne wil vast niet dat ik me om haar depri voel!
En praat er met je ouders over! Misschien hebben ze het niet in de gaten maar als ze het in de gaten krijgen beseffen ze misschein hoe belangrijk Tinne/pony voor jouw is! Misschien helpen ze je dan met zoeken naar Tinne of naar een andere verzorgpony! (maybe leasepony OF HOPEn op een eigen pony!)
Klinkt misschein gek maar dat verdriet slijt echt! Maar als je zo depri gaat denken los je niks op!
Neem contact op met de oude eigenaar en gewoon rustig opbellen ofzo en hem vragen of je het adres van Tinne mag! (niet emotioneel worden... al is het erg moeilijk!)

1 van mijn verzorgponies is ook verkocht,... ik was ontzettend kwaad op die man, want me ouders zouden nog laten weten of ze hem wouden kopen of niet! maandags kreeg ik te horen dat die man had besloten hem ter verkoop te hebben.., ik me ouders verteld en die hebben hem woensdags laten weten dat ze er over na dachten en dat hij het zaterdags zou horen! Kom ik vrijdags verteld hij me doodleuk dat hij al verkocht was! Boos!

Wat was ik kwaad en verdrietig!
Een week lang heb ik depri ronmdgehangen nergens had ik zin in, zelf niet om naar Pienke te gaan... na een week had ik zoiets van: En nou is het voorbij ik bel die eigenaar en zeg dat ik er mee stop om bij hem te verzorgen en toen heb ik heel het weekend bij Pienke gehangen....
HEt verdriet is nog niet gesleten hoor... maar nou denk ik met een lach aan hem en niet huilend! (is in mei verkocht)

En tja ik heb een verzorgveulen verloren...
Maar daar kun je meer over lezen in het topic wat ik gepaatst heb!

Heel veel sterkte en succes
X Eva

**Geplaatst**: 03-01-02 17:45

positief denken

Geplaatst: 03-01-02 17:45

hoi,
probeer positief te denken, zo van..idd..hij bezorgt een ander nu veel plezier. Het is wel jammer dat je niet weet waar hij nu staat en hoe het met hem gaat.
ik hoorde eens van iemand waarvan het verzorgpaard van 1 op andere dag (na jaren verzorgen!!!) opeens verkocht was..die heeft heeeeel veel verdriet gehad..paar jaar later kwam ze bij toeval erachter waar het beest terecht gekomen was, ze mocht een keer langskomen en hij had het heel goed..zij stond met tranen en hij... stond gras te malen...
hihi...dus probeer jezelf niet gek te maken, jij mist hem maar als hij het heel goed heeft zal het bij een paard iets anders werken...denk daar maar aan,..en regel snel een nieuw verzorgpaard voor jezelf!!!!!
succes en het voorjaar komt eraan!

**Geplaatst**: 03-01-02 17:48

Geplaatst: 03-01-02 17:48

Een nieuw verzorgpaardje zoeken!
Echt doen hoor.
Dat paardje is dan niet Tinne, maar hij zal je wel begrijpen, kunnen troosten, samen met jou aan die tijd terugdenken en je helpen om alles wat positiever te kunnen zien.
Echt, gewoon weer een ander paardje zoeken.
Wat denk je dat Tinne zou willen?
Dat je alleen maar stil ging zitten, vol verdriet?
Tinne zou willen dat je verder ging, dat alles wat je met Tinne geleerd hebt, dat je dat weer gaat gebruiken bij andere paarden.
Je hebt Tinne zoveel vriendschap gegeven. Hij zou het zonde vinden om deze vriendschap te stoppen, dat je nooit meer een paard zou liefhebben.
Dus probeer een andere verzorgpony te vinden, en maak hem supergelukkig.
Want volgens Tinne ben je daar erg goed in... Lovers

**Geplaatst**: 03-01-02 17:53

Geplaatst: 03-01-02 17:53

Ethelate> Een nieuw verzorgpaardje versnelt je verdriet wel, maar het is al 3-4 jr geleden dat mijn 1e verzorgpony verkocht is en ik mis haar nog hardstikke!
-
Mijn vorige verzorgpaard is ook pas geleden verkocht, ik mis haar nog hardstikke maar ik denk er maar niet aan, dat maakt het bij mij alleenmaar erger. Ze heeft het nu goed.

Misschien helpt het bij jou ook wel, als je van je verzorgpaardje een mooie foto (als je die hebt) vergroot en in een lijst ophangt. Ik heb hier al 8 lijsten hangen met foto's van ze hierin, en als je je verdrietig voelt over dat paardje kun je ernaar kijken, en terug denken hoe leuek tijd jullie samen gehad hebben en dat ze het nu waarschijnlijk erg goed heeft!

Ik heb nu net een nieuwe verzorgpony die hardstikke lief is, en die er ook voor zorgt dat ik niet meer aan jellie (mn vorige verzorgpaard dat ook verkocht werd) denk.

Vergeten doe je ze nooit, ze hebben altijd een speciaal plekje in je hart!
Je moet voral niet gaan denken "oh hoe gaat het met hem/haar" daar ga je dan overnadenken en dan voel je je natuurlijk erg poedersuiker daarover.
Dus denk aan de fijne tijd dat je met hem/haar had!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-02 20:12

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-02 20:12

Iedereen hier zegt dat ik maar een ander verzorgpaardje moet zoeken...nou da's makkelijker gezegd dan gedaan. De dag nadat Tinne weg is gegaan ben ik gelijk op Oginia gaan rijden. Maar na 3 maanden werd zij ook alweer verkocht Huilen

. Nu rijd ik wel op 3 andere paardjes...maar dat zijn niet echt mijn verzorgpaardjes. Eentje mag ik nog een half jaar rijden (dan is de eigenaresse bevallen en gaat ze er zelf weer op) en die andere twee rijd ik af en toe, maar dat zijn wedstrijdpaarden, dus die mag ik ook niet altijd rijden.

Voor Tinne had ik nog een andere verzorgpony: Skippy. Dat was echt mijn allerbeste vriendin Lovers

nog een betere vriendin voor me dan Tinne. Maar zij was ook verkocht naar Texel (ik woon in het zuiden en dat is dus best wel erg ver weg voor mij). Ik zoek haar zo af en toe op en ze kent me nog steeds... Als ik haar roep als ze in de wei staat, dan komt ze ook net zoals "vroeger". Als ik naar haar toe ben geweest dan knap ik ook weer helemaal op om het zo maar te zeggen... maar na een tijdje ga ik weer denken aan Tinne... Ik heb eigenlijk geen afscheid kunnen nemen van haar...ze zeiden 's middags tegen me dat ze verkocht was naar Zweden en dat ze de volgende dag wegging (pas laat, zodat ik nog voor de laatste keer op haar kon rijden) maar toen ik de volgende dag kwam...was ze al weg... en er stond alweer een ander paard in haar stal die haar deken op had... Boos!

Ik werd daar ik gewoon kwaad over...eerst verkopen ze mijn verzorgpaard zonder dat ze mij daar afscheid van laten nemen, dan zetten ze een ander paard in haar stal met haar deken op...

Ik rijd/werk nog steeds op de stoeterij waar Tinne (en Skippy en Oginia) hebben gestaan. De hoefsmid die hier altijd komt had Tinne eerst gekocht, maar daarna gelijk doorverkocht naar Zweden. Toen ik aan hem vroeg waar Tinne erg stond, zei hij dat hij dat ook niet wist, want de mensen in Zweden die Tinne hadden gekocht hadden haar ook alweer doorverkocht. Daar komt ook nog bij dat ze spat heeft...als ze dan erg kreupel gaat lopen, moet ze worden ingeslapen. Dat is dan misschien ook wel beter, ik wil vooral niet dat ze gaat lijden... Maar dan wil ik wel weten of ze haar niet laten lijden...

Iemand anders hier zei ook dat ik misschien een foto op moest hangen van Tinne...die hangen er al genoeg (volgens mij een stuk of 20 en ik heb een hele mooie tekening van haar laten maken). Ik vind het altijd erg leuk om naar die foto's te kijken, dan komen er weer allerlei leuke herinneringen in me op.

Ik zal er maar eens mee stoppen, iedereen in ieder geval nog een keer bedankt voor de reacties!

xxxSanne

**Geplaatst**: 03-01-02 20:43

Geplaatst: 03-01-02 20:43

Ik heb er 3 maanden over gedaan om het verlies van Geisha te verwerken, ik wist het van te voren! Nu vergelijk ik haar nog steeds met Leo, maar hjet wordt minder!!! maar 4 weken geleden, miste ik haar ontzettend!!! Gewoon sterk zijn, en het paardje zal het geod hebben!!! Sterkte

**Geplaatst**: 03-01-02 20:54

Geplaatst: 03-01-02 20:54

ik ken het probleem, pluut is voor de zomervakantie weggegaan(daarna nog wel even terug gekomen)en ik ben er nog lang niet over heen!!!ik denk dat dat nog wel even gaat duren(lees, heeeeel lang...)

**Geplaatst**: 03-01-02 21:04

Geplaatst: 03-01-02 21:04

het si echt ontzettend moeilijk...

Mijn Kimba....die schat. Die foto, waar ik op haar zit...we pasten zo goed bij elkaar en Kimba is het echt het aller aller aller mooiste paard wat ik ooit heb gezien.

Als ik mn Mavo examen zou halen, mocht ik haar kopen, maar ze had straalkanker en is ineens verkocht (naar de slager vrees ik)...heel heel heel veel sterkte

Kimba ik mis je zo