
Ik hoef maar aan hem te denken of de tranen komen weer boven.
Altijd als ik ga slapen kijk ik nog even naar alle foto's die ik heb. En dan moet ik zoo hard huilen.


Van geen een dier houd ik zoveel als van hem.
Hij is dan wel weg, maar ik zal altijd van hem houden.
Hij blijft altijd in mijn hart.

Volgende week vrijdag ga ik naar hem toe.. oh wat zal ik blij zijn.
Maar waar ik zo bang voor ben, is dat hij me niet herkent.

Zal hij nog aan mij denken? Vast niet.. nouja, zeker niet. maar die gedachte doet me eigenlijk best wel pijn.
Hij was mijn vriend voor het leven,
maar ik moest hem afgeven.
Hij was versleten en oud,
maar het enigste dier waar ik zielsveel van houd.
Het doet me zo'n zeer,
hij is er nog, maar hier niet meer..
Het leek me de beste beslissing maar,
ik heb het deze tijd zo zwaar.
Ik had gedacht dat ik het verdriet kon verwerken,
dat heb ik nog niet kunnen merken.
nog steeds mis ik hem en huil ik elke dag,
maar denk aan hem terug met een lach.
die leuke tijden die ik met hem heb gehad,
met dat watergevecht, hij maakte me kletsnat.
die leuke buitenritten in de bossen,
die dagen dat ik hem heerlijk kon rossen.
Die lieve schat zal ik nooit vergeten,
als jullie dat maar weten.

Ik had dit gedicht gister avond gemaakt toen ik in bed lag.. hij is niet zo mooi maar toch het beschrijft wel een beetje mijn gevoel.
Ik mis hem zo erg..
