Gister was het dan zover. Christy moest weer naar wassenaar om het laatste stukje recht te zetten van haar bekken en haar rug en hals werden weer gekraakt. Wij kwamen daar aan en het was een drukte van jewelste. Er was niet eens plaats om de veewagen neer te zetten. Chris kwam zeiknat uit de wagen (lekker druk gemaakt) en kon meteen een stal in. Dat was wel lekker, want zij kan helemaal uit haar bol gaan in een vreemde omgeving. Na de behandeling, die deze keer overigens redelijk verliep, ging zij weer in stal. Na tien minuten moest zij lopen om de verdoving sneller te laten uitwerken. Dat zag er niet uit met al die mensen die er waren. Het was net alsof zij naar een keuring toe ging. Iedereen liep in een grote cirkel en alle hulp/eigenaren stonden aan de kant te kijken.
Op een gegeven moment kregen wij een seintje dat wij konden gaan en probeerde haar in de wagen te krijgen. Ineens was mevrouw klaarwakker. Zij had er geen zin in. Eindelijk na een heel gedoe stond zij in de wagen ne zij stond mij heel zielig aan te kijken. Het was net of zij zei, moet dat nou. Maar afijn, de klep dicht en weer snel naar huis. Thuis nog even lopen, lekkere zweetdeken op en in haar stalletje. na een uurtje ben ik ook naar huis gegaan en achter de computer gekropen.
Als het goed gaat, hoeft zij niet meer terug. Over 4 weken moet ik bellen en door geven hoe het gaat.
Zal het nu eindelijk een beetje mee gaan zitten.