Geplaatst 
Januari en februari:
De bak was slecht, dus reden we lekker veel buiten. Ik kocht een bitloos Presteq hoofdstel en zo maakten we lekker ons hoofd leeg met een blokje om
Maart:
Roadie liep zo lekker in de bak dat ik wilde proberen om het Z1 uit te rijden. Dus ik gaf ons in maart op voor 3 wedstrijden in de buurt. De eerste ging niet zo heel lekker, ik was toch weer te zenuwachtig. Maar agh, ik had nog twee wedstrijden staan dus dan zouden we dan lekker gaan knallen. Niet wetende dat die wedstrijd ons laatste ritje was…
2 dagen na de wedstrijd werd ik ‘s morgens gebeld door de stalhouder dat Roadie niet goed was. Ik naar stal geracet en het leek op koliek. Dus dierenarts gebeld en ondanks ons snelle reageren en de pijnstillers bleef Roadie maar krom staan van de pijn. De dierenarts zei: kijk het nog maar eventjes aan en anders kom ik opnieuw, maar zodra die weg was hebben we besloten om op te laden en naar Wolvega te gaan. Roadie had zoveel pijn en we waren bang dat hij niet meer te laden zou zijn als we langer zouden wachten, hij stond te trillen op zijn benen.
Toen ik in de auto zat had ik al zo’n voorgevoel dat ik met een lege trailer naar huis zou gaan. En toen we in Wolvega kwamen en ze een echo maakten was al binnen 10 minuten duidelijk dat zijn darmen waren gedraaid. Iets wat blijkbaar spontaan kan gebeuren bij ieder paard, niet te voorkomen is en waar je helaas weinig aan kunt doen. Een operatie was risicovol, het herstel wilde ik hem niet aan doen, dus was er nog maar 1 keuze over. Binnen een half uur dat we Roadie uit hadden geladen bij Wolvega lag hij al naast me in een landje, mijn allerbeste vriendje.
Een week lang heb ik gehuild, maar na een week wist ik ook: er moet een nieuw paard komen. Niet omdat die Roadie zou vervangen, maar ik miste toen al het naar stal gaan, want als ik verdrietig ben ga ik juist daarheen om mijn hoofd weer leeg te maken. Dus ondanks mijn verdriet (die er uiteraard nog steeds is, terwijl ik dit schrijf zit ik weer te huilen) ging ik weer op zoek naar een paard.
April:
Begin april kocht ik Ootje, een 6 jarige springgefokte merrie. Ze was net een paar maanden onder het zadel nadat ze als draagmerrie was gebruikt en onze eerste tijd was ingewikkeld. Ik was mijn brave welsh cob gewend waarmee ik kon lezen en schrijven en geen kwpn’er die bij het minste geringste in de staak ging en overal tegenin ging.
Gelukkig is het wel een heel lief paard
Mei:
Langzaamaan begonnen we wat aan elkaar te wennen. Met behulp van een stalgenoot kon ik weer beter rijden in de bak en soms zaten er fijne stukjes tussen. We gingen dan van dit:
Naar dit:
Juni en juli:
In juni had Ootje drie weken vrij ivm vakantie en dat deed haar goed! In Juli waren de avonden lang en gingen we regelmatig een blokje om. Soms met anderen, soms alleen. Ze vindt het superspannend, maar er komt steeds meer vertrouwen.
Augustus en september:
We reden lekker door en gingen ook bij een collega in de bak rijden. Voor ons de eerste keer op andere locatie rijden en ondanks de spanning ging dat best goed
Oktober:
Er waren wat stalgenoten die zich op hadden gegeven voor een georganiseerde rit en ik dacht: waarom ook niet, wij doen ook mee! Dus gingen we met de vrachtwagen naar Vollenhove en reden we mee. Ootje heeft haar ogen uit gekeken, maar deed het superbraaf!
November:
Mijn zusje kwam langs om nieuwe rijfoto’s te maken.
December:
En dan zijn we aangekomen in december, waar we een fotoshoot hadden met de hele stal.
Al met al een zeer bewogen jaar. Roadie was mijn beste vriend, mijn maatje, niemand kan en zal hem vervangen. Het is lastig om een paard te vinden waarmee je weer zo’n band mee op kan bouwen. Ik weet ook niet of Ootje dat paard is, dat zal komend jaar uitwijzen. Dus ik ben benieuwd naar 2026!
