Geplaatst Het jaar begon zoals de meeste jaren, koud en rustig.
De hele kudde lekker in het kille winterzonnetje. Van links naar rechts Elonia, Wainonia, Sylfonia en Veronis
Op 15 maart was Elonia (4 jaar) uitgerekend van haar eerste veulentje. Deze foto is van een paar dagen daarvoor. Nooit had ik erop gerekend dat het 1 van mn laatste foto's van Elonia zou zijn.
En toen kwam de grote zwarte bladzijde in het boek van dit jaar. Keurig op de uitgerekende datum begon de bevalling maar deze ging helemaal mis. Het veulen zat klem in het geboortekanaal, de dienstdoende spoed dierenarts had ruim een uur nodig om ter plaatse te komen en ondanks al onze eigen inspanningen is het niet gelukt om het veulen levend geboren te laten worden. Dat was een hele verdrietige gebeurtenis, maar helaas bleef het daar niet bij. Elonia zelf kon niet meer in de benen komen na de bevalling.
De dierenarts die er bijna de hele dag is geweest, de brandweer met een heel team, vrienden, buren en zelfs paardenmensen uit de omgeving die ik helemaal niet kende schoten te hulp. Met medicijnen, infusen, een shovel met hangmat en een heleboel teamwork van iedereen hebben we echt alles geprobeerd, maar het mocht niet zo zijn. Ze was kruislam door de te zware bevalling en ik moest de afschuwelijke keuze maken om mijn zo ontzettend geliefde en veel te jonge schimmelmeisje te laten gaan.
Ze was weer samen met haar overleden zoontje Moritz. Deze hele gebeurtenis had en heeft nog steeds heel veel impact op mij en mijn plezier in de paarden.
Maar..je moet door en dat deden we dus maar zo goed mogelijk. Nog bewuster van het feit dat ik heel wijs ben met deze 3 overgebleven mooie billen.
In de volgende maanden heb ik getwijfeld of ik het nog aan durfde, maar omdat het fokken normaal gezien zoiets moois is, toch geprobeerd om Veronia drachtig te krijgen van Elonia's vader Eckstein's Eminenz. Ik heb diepvries rietjes van hem kunnen kopen en hoopte zo een vol broertje of zusje van Elonia te kunnen fokken.
Het leek te zijn gelukt want de 18-daagse scan liet een mooi vruchtje zien. Helaas is ze het vruchtje in de weken daarna kwijt geraakt en lukte de volgende poging ook niet, waarop ik voor dit jaar ben gestopt (het was al augustus) en we verwachten komend jaar dus helaas geen veulen.
En dus betekende dat, dat Veronia het hele jaar lekker aan het werk mocht. Ik ben zelf flink chronisch ziek door rugartrose en ik kan daardoor al 2 jaar niet meer rijden, maar ik moest en zou toch 1 keer in het zadel kruipen. Eeeeven tussen de pijn door voelen hoe het nog maar was en voelde om op mn grote vriendin te zitten. Het was fantastisch maar deed zoveel pijn dat het bij iets éénmaligs is gebleven. Toch pakken ze me de foto ervan niet meer af!
Ook kregen we er een nieuwe aanwinst bij. Mijn dochter wilde erg graag weer een eigen pony na het overlijden van haar pony Penotti vorig jaar. Nu hadden we de ruimte ervoor en zo kwam eind mei deze knappe haflinger merrie Hennessy in ons leven. Ik moet eerlijk toegeven, als ik niet zo lang was geweest, dan had ik vroeger zelf ook graag een haflinger willen hebben, wat zijn ze leuk
In plaats van rijden, men ik nu en daar hebben we ons dit jaar best fanatiek op gestort. Veel getraind en gelest.
En onze eerste groepsrit gemaakt met de vereniging. Dat was heel erg leuk!
In de zomer hadden we een schriktraining thuis op stal. Ik deed mee met onze jongste, Sylfonia. Zoals een Groninger zou moeten zijn, reageerde ze vrijwel nergens op. Ik was dan ook heel trots op mn meisje!
Ook hadden we een fotoshoot waar we mooie foto's van kregen in de avondzon.
Met Wainonia (22 jaar)
En Sylfonia, wat wordt ze al groot zeg!
In november hadden Veronia en ik ons men-wedstrijd debuut. Ik ging er naartoe met de bedoeling om zoveel mogelijk te genieten. De rest was bijzaak. Nou, genieten hebben we zeker gedaan en we werden ook nog beloond met 2 x 193 punten, oftewel, de eerste 2 winstpunten zijn binnen!
Vorig weekend hadden we ons laatste avontuur van dit jaar. We deden mee aan de Santa Ride in Onstwedde. Wat een superleuke en sfeervolle ervaring was dat. Ook leerzaam, want we kwamen onderweg door het dorp verschillende dingen tegen die Veronia nog niet kende, zoals een zebrapad en veel putdeksels. Wat ook leuk was, ik kon voor het eerst mijn eigen nieuwe wagen ervoor gebruiken. Afgelopen zomer had ik besloten dat ik mijn recreatiewagen graag wilde verruilen voor een lichtere marathonwagen. Eenmaal hier, bleek dat er nog wat dingen aan de wagen veranderd moesten worden (lamoen verhogen, bokstoel verhogen, houten plaatwerk vervangen enz), dus ik kon hem niet meteen gebruiken. Maar nu is hij helemaal goed en passend bevonden en dus kunnen we er eindelijk kilometers mee gaan maken
.
En zo wordt het tijd om weer vooruit te gaan kijken richting het nieuwe jaar. Ik hoop dat 2026 ons moois mag brengen, maar vooral rust en geen nare dingen.
