Geplaatst Dat bleek nog best lastig! 20 jaar was ik hetzelfde paard gewend, ik kon met haar lezen en schrijven. Ze heeft de mooie leeftijd van 30 jaar bereikt. En tuurlijk mis ik haar, gezien haar leeftijd heb ik er vrede mee.
Ik was op zoek naar een leuk paardje die al wat ouder was, kilometers had gemaakt en niet snel onder de indruk was. Geslacht maakte mij niet uit. Het liefst een apart kleurtje, maar karakter was belangrijker.
En toen zag ik de advertentie van Gio voorbijkomen.
Alles wat ik niet zocht, op het kleurtje na. Ik heb hem een aantal gelezen en er heel goed over nagedacht voor ik reageerde op de advertentie van Gio;
2 jaar, met rugzakje, ontzettend gevoelig, nieuwsgierig maar erg schuw en eenkennig. Het zachte hoofdje liet mij smelten.
Toen we gingen kijken werden we hartelijk ontvangen, en alles werd eerlijk verteld en laten zien. Het werd al snel duidelijk dat fysiek contact tussen hem en mij er op dat moment niet inzat. En als ik ervoor zou gaan, zou ik hem de eerste weken eerst aan de omgeving en mij moeten laten wennen voor ik uberhaubt iets aan hem zou kunnen vragen.
Het viel mij op dat ondanks dat hij fysiek contact uit de wegging met iedereen, hij wel erg nieuwsgierif was. Hij kwam wel kijken op afstand.
Besloten om ervoor te gaan, en nu 6 maanden later, absoluut geen spijt!
We hebben alles heel rustig opgebouwd. De eerste dagen bracht het al spanning als ik bij hem ging zitten, dus bleef ik op afstand. Liet hem eerst rustig aan zijn nieuwe omgeving wennen, en daarna aan mij.
Hij is ontzettend lief en slim!
Omdat we echt vanaf 0 moesten beginnen heb ik hulp ingeschakeld na enkele weken. Ik kon hem toen voorzichtig aaien, laten eten uit mijn hand. Maar halster omdoen vond hij nog verschrikkelijk. En ik wilde hem een stem geven, meer een team vormen in plaats van dingen van hem eisen en steeds over zijn grenzen heengaan. We zijn begonnen met R+. We trainen los,geen halster, hij heeft ten alle tijden keuzevrijheid. En jeetje, wat een mooie manier van verbinding is er ontstaan! Hij weet dat hij een stem heeft, dat hij best wel eens nee, of nee, nu nog even niet kan zeggen. Hij is onwijs gegroeid in zijn zelfvertrouwen. En het eenkennige herken ik helemaal niet! Hij vindt alles en iedereen hartstikke leuk! Het is een onwijs lieve knuffelbeer!
We zijn er nog niet, hij vindt het nog steeds lastig als ik zijn benen wil aanraken, dit zijn we aan het oefenen. Verder kan ik hem nu lekker poetsen. We hebben inmiddels een aantal kleine wandelingen gemaakt en afgelopen zaterdagochtend onze eerste fotoshoot! De kerstshoot, waar hij weer zo zijn best deed om alles te doen wat ik hem vroeg. Ik ben trots op wat we al hebben bereikt. En ben heel benieuwd naar onze toekomst verder.
Met elke stap die jullie zetten bouw je aan een paard voor het leven, dat geloof ik zeker! 
