Ik wil even mijn ei kwijt..... Ik heb mijn paard toen ik hem kocht (12 jaar geleden alweer!) in 3 jaar tijd 3 keer moeten verhuizen. Helaas onmacht, de plekken gingen of sluiten, of was gewoon totaal niet aansluitend bij mij en mijn paard (ze stonden in plaats van alleen in de nacht echt 20 uur per dag op stal, ruwvoer was enorm slecht). Uiteindelijk op (in het begin) een fijne stal gekomen, echt ontzettend fijne jaren gehad tot de eigenaar echt totaal doordraaide naar een of andere psychopaat en je bang moest zijn dat je niet de een of andere dag op straat stond (dit gebeurde bij menig medemens), dus ook zelf de keuze gemaakt te verhuizen. Hier staan we nu best wel heel fijn 1,5 jaar. Hij heeft het op wat kleine dingen na, best fijn (want ja er is overal wel wat!)
Maar... Deze verhuizing was ook een beetje onmacht, ik moest weg op de vorige plek en een keuze gemaakt die ik anders misschien niet zo gauw zou maken, namelijk we staan niet meer aan het bos. En wat doen we het allerliefst? Uren crossen door het bos. Ik huur af en toe een trailer en dit gaat goed maar ik merk dat we er beide niet gelukkig van worden, ik ben erg zoekende in wat ik moet doen met hem en soms ga ik maar niet omdat ik denk: Ja wat moet ik in die bak?
Ik ben van mening dat het welzijn van mijn paard op 1 staat, maar ik denk ook wel eens waarvoor heb ik dat paard nu?! Het is niet goed voor onze band....
Nu voel ik mij ZO SCHULDIG!! bij het idee hem weer te verhuizen
Ik krijg er buikpijn van, maar ik heb eigenlijk even wat bemoedigende woorden nodig van mensen... Ik heb zo'n mooie plek gevonden aan het bos, hij gaat er absoluut niet op achteruit want het is dezelfde manier van paarden houden, misschien nog wel beter. Maar ik heb ook gewoon een beetje buikpijn bij alle voorgaande stallen en daar ook wel traumas bij, van mensen die zich niet aan hun woord hielden.. Ik moet zeggen dat ik echt vertrouwen heb in deze plek en het helemaal goed voelt maar zijn er mensen die zich herkennen in mijn gevoel?
Maar afgelopen jaar had dat vooral een medische reden. En heel eerlijk, ik sta, na een heel revalidatietraject, net een week ergens waar ik me ook verkeken heb op de grote van de paddocks en die eigenlijk niet helemaal paardwaardig vind. Ik merk dat ik daardoor met minder plezier naar stal ga omdat ik het gevoel heb mn paard te kort te doen. Ik ben dus ook weer een beetje aan het rondkijken.
Check of dat wat de NVVR je kan bieden ook past bij wat jij graag wil doen.
En gelukkig is het beleid in de zomer wel een stuk fijner.