Geplaatst Ongeveer tien jaar geleden moest ik helaas mijn droom paardje verkopen na 3,5 jaar samen. Die jaren dat ik Yrret had, een mooie draver, waren geen leuke jaren voor mij en zij heeft me door heel veel heen gesleept. Helaas raakte ik door omstandigheden alles in mijn leven kwijt en werd ik dakloos, en het welzijn van mijn dieren is het belangrijkste dus de eerste keuze die ik maakte was haar een nieuw mooi thuis vinden. Dat lukte gelukkig, en na tien jaar durfde ik eindelijk te gaan vragen of ze haar nog hadden en ik mocht kijken hoe het met haar ging. Haar verliezen was zwaar, ik ben niet lang daarna gestopt met werken in de paarden en zelfs knuffelen met paarden van vriendinnen was te confronterend, ik miste mijn meisje zo. Het was prima zo hoor, ze had het goed, het was wat het was en dat was nu eenmaal zo. Afijn, ik durfde dit jaar eindelijk te vragen of ik mocht komen kijken, en toen kwam het aanbod.
Ze stond daar teveel stil, ze had moeder en dochter van de angst van paardrijden geholpen en dochter was door aan het gaan met haar mooie springpaard, vader met de fok van zijn pony's en ze vonden het zonde dat, hoewel yrret 20 is, zo'n fit paard eigenlijk weidemaatje was geworden, op wat ritjes van de meisjes uit het dorp na, en ze hadden al een tijd met het idee gespeeld haar een forever home te zoeken. Toen kwam ik weer in beeld haha. Alsof het zo moest zijn.
Ik heb er een paar maanden over na mogen denken, meerdere keren langsgeweest, en voor mogen bereiden maar de keuze was stiekem na 1 keer kijken al gemaakt; ze was geen steek veranderd, leek me te herkennen en het was zo vanouds ♥️ en als ze dan toch naar een ander huisje zou gaan, waarom dan niet bij iemand die haar tien jaar lang zielsveel gemist heeft? Ook de oude eigenaren hadden na een paar keer langskomen vol vertrouwen erin en zagen haar graag oud worden bij mij.
En alsof alles echt bij elkaar moest komen, heb ik een super plekje aan haar kunnen bieden. 24/7 buiten in een paddock paradise met een hele kleine kudde pal naast mijn favoriete bos vol ruiterpaden. Ze is nu een maandje bij me en het dringt nog steeds niet helemaal door, maar genieten doen we zeker. Ze heeft rustig mogen wennen en mag dat nog steeds, al pakken we steeds meer wat werk op, voornamelijk grondwerk. Ik heb super stalgenootjes die me veel leren, en mijn paardenvriendin van vroeger helpt me ook superlief bij van alles en nog wat. Het voelt super haar een paard waardig bestaan te kunnen bieden en te kunnen vergelijken zelf hoe anders mijn leven tien jaar geleden was.
Nu geen tranen meer in haar vachtje elke dag maar samen vrolijk en sterk de horizon tegemoet rijden ♥️
Voor nu even deze intro, snel slapen en de werkweek beginnen en dan zal ik later wat oude verhalen en fotos posten vergeleken met nu en wat meer informatie en dag tot dag verhalen ♥️
Na tien jaar kan ik me weer verdrinken in de informatie en kennis over paarden, bijleren en vooral genieten van de vrijheid dat een paard mogen vergezellen met zich meebrengt ♥️
van harte gefeliciteerd 