Geplaatst Hij is nu 5 jaar en ruim een jaar onder het zadel. Afgelopen jaar pakten mijn bijrijder en ik de draad weer op na een erg lange winterstop door alle nattigheid. Maar zoals we van Sjoko wel gewend zijn konden we meteen verder waar we gebleven waren. Sjoko leert heel makkelijk en we hoeven ooit een stap terug te doen om nog iets opnieuw te bevestigen.
We waren altijd nog met zijn tweeën bezig met hem, zodat hij gewend was dat er ook altijd iemand op de grond aanwezig was.
Ik besloot in mei om voor de eerste keer alleen met hem te rijden. Als steun op afstand had ik Marnix, mijn andere fjord, alvast achter een koord bij de hooinetten gezet.
Het grappige was dat Sjoko achteruit ging lopen zodra ik in het zadel zat. Sjoko heeft geleerd, als hij naast mij meeloopt, hij niet voorbij mijn schouder mag. Als hij dat wel doet zet ik hem achteruit. Dus toen ik was opgestegen klopte volgens Sjoko zijn positie ten opzichte van mij niet meer en probeerde dit door achteruit te lopen te corrigeren. Heel braaf en goed bedoeld...., beetje onhandig.
De eerste keer alleen heb ik maar kort gereden en hij deed het allemaal heel braaf. Dus belonen, zadel eraf en het koord weg, zodat Sjoko naar Marnix kon en de hooinetten. Maar voor Sjoko was de eerste keer alleen rijden blijkbaar ook bijzonder, want hij bleef bij mij staan. Ik bracht het zadel en hoofdstel weg en zag door de deuropening dat Sjoko nog steeds middenin de rijbak stond met zijn ogen op de deur gericht. Dus maar een borstel meegenomen en hem nog uitgebreid geborsteld. Ondertussen stond Marnix in zijn eentje de hooinetten leeg te vreten.....
Als een fjord 'bij jou zijn' verkiest boven 'lekker eten met een vriendje' voelt dat wel speciaal.
Eén van de eerste foto's van mij met Sjoko.
Sjoko heeft nog lang veel belangstelling gehad voor laarzen, schoenen en vooral tenen....
Rijden in de bak wordt altijd afgesloten met een ritje buiten het erf.
In juni had ik tijdelijk twee extra bijrijders voor de paarden. 2 meiden van 15 jaar. Helaas, zoals het wel vaker gaat met jonge bijrijders, hielden ze het niet lang vol. Voor de paarden wel jammer, want ze konden goed opschieten met de twee. Sjoko gedroeg zich keurig met een ruiter die hij nog niet kende.
Maar Sjoko moet ook zo nu en dan lekker stout kunnen zijn. Al zijn er momenten dat dat niet zo handig is en soms zelfs gevaarlijk...
Zo liet ik hem voor de afwisseling weer eens los springen. Ik weet dat Sjoko er altijd met halsters, zwepen of leadropes vandoor gaat als hij de kans krijgt. Dus had ik de longe, die ik met inlopen en balkjes draven had gebruikt, goed verstopt onder een bult takken.... dacht ik....!
Toen ik even met het hindernisje aan het rommelen was, zag ik dat Sjoko met een een blij gezicht de longe onder de takken vandaan trok; Kijk eens aan! Hier is ie!! en draafde er meteen mee weg. Ho roepen, de longe proberen te grijpen of hem de pas afsnijden zou alleen maar ter 'verhoging van de feestvreugde' zijn, dus kon ik alleen toekijken en hopen dat Sjoko geen al te rare fratsen zou uithalen.
Helaas zette hij in een rustig drafje koers op de hindernis en sprong er overheen, de longe achter zich aan slepend. Hij draaide zich om en sprong de hindernis van de andere kant, draaide zich weer om en sprong nog een keer. Toen stond hij gelukkig stil. hij had de longe nog steeds vast maar stond met zijn rechter voorbeen op de ene helft, terwijl de andere helft een volledige slag om zijn linker achterbeen zat gedraaid. Hij keek me met een schuin oog aan; Eehh... baasje, ik zit een beetje in de knoop, wil je even helpen?
Op een buitenritje waren we erachter gekomen dat Sjoko wat bang was voor vreemde honden. Dus had mijn bijrijder een vriendin uitgenodigd met een enthousiaste husky. Eerst maar in de rijbak, waar de hond na een beetje aanmoediging lekker begon te graven, zodat het zand in het rond vloog. Mooie oefening voor Sjoko!
Buiten het erf begon Sjoko de hond steeds leuker te vinden.
Mijn twee paarden kunnen nu erg goed met elkaar opschieten (dat heeft een paar jaar geduurd) en ik betrap ze regelmatig op 'vierkante meter grazen'.
Op buitenrit met een ander paard kende Sjoko nog niet. Bij een pensionstal dichtbij staat ook een fjord en dat is de halfzus van Sjoko (dezelfde moeder). 'Grote zus' is 14 jaar ouder dan Sjoko en heeft al heel wat ervaring. Haar eigenaar leek het ook leuk om samen te rijden.
De eerste keer dat grote zus op het erf verscheen viel Sjoko bijna om van verbazing; hij vond haar geweldig!
Sjoko wilde ter kennismaking haar graag helemaal afsnuffelen en dook met zijn neus ook enthousiast in haar liezen. Dat viel uiteraard niet in de smaak bij grote zus. Het samen rijden in de bak ging gelukkig goed en na tijdje konden we samen op buitenrit.
Eerst even inlstappen in de rijbak. Kunnen de baasjes even bijkletsen....
Op de stukken die voor grote zus nog wat onbekend zijn mag Sjoko voorop. Daar heeft hij geen moeite mee.
Ook bij het passeren van 'fjord verslindende paaltjes' gaat Sjoko voor.
Bijna weer thuis met 2 tevreden paardjes.
Helaas ging het eind augustus helemaal mis. Ik was zelf op vakantie en mijn bijrijder wilde de paarden nog wel een paar keer rijden. Toen is Sjoko er plotseling vandoor gegaan in de bak en is mijn bijrijder er hard van af gevallen. Ze droeg uiteraard een cap maar kwam ongelukkig met haar hoofd tegen een paal van de omheining. Een paar beschadigde nekwervels en een hersenschudding waren het gevolg. Ze was die avond gelukkig niet alleen en had een vriendin mee die haar naar de spoedeisende hulp kon brengen.
Waarom Sjoko er vandoor ging is niet meer te achterhalen, maar ik vermoed dat het uit baldadigheid was. omdat hij dat in het verleden ook wel gedaan heeft, aan de longe bijvoorbeeld.
Ik was boos op Sjoko en baalde er enorm van dat dit gebeurd was. Ik ging met het rijden extra op zijn gedrag letten en een keer dat ik weer samen reed met mijn rijmaatje en grote zus voelde ik dat hij wilde gaan. Ik zette hem meteen stil, liet hem niet ontspannen en gaf hem verbaal op zijn sodemieter.
Dat maakte indruk op Sjoko. Het is nu zelfs zo dat als hij ergens van schrikt en zijn pas versnelt, hij meteen stil gaat staan. Voor hem geldt nu blijkbaar dat 'zomaar harder gaan' niet mag.
Eigenlijk is Sjoko een heel meewerkend paard wat het graag goed wil doen alleen neemt zijn 'stoute kant' het soms over.
Sjoko is zacht gezegd geen dressuurwonder... In 2023 was hij nog zo scheef dat het zadel altijd naar rechts schoof. In de loop van 2024 werd dat beter, maar stelling en buiging bleven erg moeilijk. In het najaar een andere aanpak om dit beter voor elkaar te krijgen. Dressuurtechnisch zal er wel niets van kloppen, maar ik gooide het tempo er volledig uit. Het resultaat was dat we in een sukkeldrafje door de baan gingen, maar door dit tempo kon ik veel beter voelen wat Sjoko deed en kon ik er beter op anticiperen. En heel kleine verbeteringen stelling en buiging werden door mijn overdadig beloond. Langzamerhand gingen we de goede kant op; Sjoko begon zithulpen te begrijpen en ik voelde hoe hij zijn binnen achterbeen beter onder massa zette en zijn achterhand voorzichtig wat kantelde.
Maar het was allemaal zo moeilijk voor hem! Bij het omstellen op een slangenvolte voelde je zijn lichaam knarsen en hoorde je zijn hersens bijna kraken, maar hij deed het!
In het najaar maak ik altijd een standfoto van Sjoko om te vergelijken met de jaren daarvoor.
Baasje! Gewoon stilstaan op een foto is toch supersaai? Is dit niet veel leuker?
Ik heb Sjoko vanaf veulen en heb zijn opvoeding helemaal zelf kunnen doen. Nu zijn we 5 jaar verder en begrijpen elkaar steeds beter. Sjoko wil graag mijn goedkeuring, dat maakt het corrigeren van hem steeds makkelijker. Ook leert hij daardoor heel snel.
En Sjoko is voor mij ook heel duidelijk in zijn communicatie naar mij.
Mooi voorbeeld hiervan is een ochtendritje wat ik maakte tijdens een mistige zonsopkomst. Sjoko bleef maar om zich heen kijken naar alle lange schaduwen en banen zonlicht tussen de bomen door. We kwamen langs een kanaal met een lekkere brede berm en ik dacht dat een drafje wel een goed idee zou zijn, maar Sjoko ging vol in de ankers en wilde niet draven. Hij staarde naar het kanaal waar de mist uit opsteeg. Toen snapte ik het; hij wilde graag naar het water en vooral de mist kunnen kijken en met draven moet ook opletten waar je loopt, dat gaat niet samen! Goed jongen, dan blijven we stappen....
Ander voorbeeld was tijdens een wandeling aan de hand. De sloten waren net geschoond en Sjoko vond de putlucht die uit de slootrommel opsteeg erg interessant en bleef er maar met zijn neus er doorheen gaan. Opeens draafde hij mij voorbij er draaide zich naar mij toe. Hij had een grote pol rietachtig gras in zijn mond waar hij triomfantelijk mee stond te zwaaien..., althans zo leek het.... Maar zijn boodschap was anders; Baasje, help effe! Ik wil hier een stuk van opeten, maar ik krijg het niet los!
Het verschil in communicatie in vergelijking met mijn andere fjord werd ook duidelijk toen ik een keer vergeten was om brok in de voerbakken te doen. Ik zette de paarden op stal en Marnix keek in zijn voerbak; Wat raar, geen brok... en controleerde daarna nog twee keer zijn bak; Gek, nog steeds geen brok.... en ging hooi eten. Sjoko stapte zijn box in en ik deed de deur dicht. Sjoko constateerde dat er geen brok was, stak meteen met een boos gezicht zijn hoofd over de boxdeur en schopte hard met zijn voorbeen tegen de deur; Hé baasje, wat is dit? Geen brok? Hoe haal je het in je hoofd!
We sluiten af met een mooie buiging.
hopelijk schrijf je volgend jaar weer zo’n leuk overzicht over Sjoko! 
