Geplaatst Het was zo'n vol jaar, dat ik niet alles in 15 foto's kon stoppen
Ook maak ik tijdens het rijden door de prachtige Zweedse bossen vaak filmpjes, wat niet zo makkelijk op bokt te plaatsen is. Daarvoor mogen jullie op mijn insta kijken 
https://www.instagram.com/endurance.pro/ Even een kort paspoortje: Clara T.T, een vijf-jarige draversmerrie. Ze heeft 1x onsuccesvol op de baan gelopen nadat ik haar kon kopen van mijn toenmalige werkgever
Sindsdien is ze omgeschoold naar endurance paard wat haar veel beter past 
Januari
Clara begon het jaar met een heuze knal
We begonnen het jaar ijskoud met temperaturen tot -16 overdag en we hadden - voor ons doen - erg veel sneeuw. We genoten van het weer met rustige ritjes zonder zadel, maar ook fijne trainingsritten, want het is echt superleuk om in de sneeuw te draven en te galopperen!
Clara werd voor het eerst geschoren wat ze super braaf deed, en we maakten helaas ook een flinke schuiver door opgevroren ijs onder een verse laag sneeuw
De schrik zat er goed in, maar gelukkig waren we beide ongedeerd!In de nawinter gebeurde er niet zo heel veel, het zijn imo de zwaarste wintermaanden wanneer de dagen langer worden maar het bij ons nogsteeds vaak koud en druilerig is
Eigenlijk zouden we in maart ons endurance debuut rijden, maar door de vele sneeuw en een verkeerd ondergeslagen ijzer liepen we wat achter in ons trainingsschema, dus heb ik besloten om ons debuut uit te stellen - het heeft geen nut om dingen te haasten!In februari ging met mijn werk naar Gothenburg Horse Show om daar een lang weekend op de beurs te staan. Het wedstrijdseizoen in Zweden ging van start in maart, en ondanks dat ik me er nog niet helemaal (mentaal
) klaar voor voelde, heb ik me aangemeld voor onze debuutwedstrijd in begin mei, dus maart en april stonden in het teken van trainen, trainen, trainen! In April was eindelijk de lente in aantocht
We reden onze laatste lange ritten van 20+ km en Clara voelde zich fantastisch goed 
Ze werd elke rit fitter en we genoten van elke rit!Omdat Clara als draver op de baan heeft gelopen, moest ze een negatieve buigproef doorstaan om als 'rijpaard' verzekerd te kunnen worden, iets wat ik graag wou, want als draver kan je bijv niet verzekeren voor kreupelheid. Ik laadde haar op de trailer, en ze ging met vlag en wimpel door de keuring heen!
Mijn vriend kon ik eens een keer meetrekken naar stal, want we moesten oefenen met het koelwater aanpakken, en kreeg ik voor het eerst sinds een jaar eens te zien hoe onze rijderij er nu uit ziet, en ik was nogeneens zo ontevreden
Mei, de maand van ons wedstrijddebuut! Oef, wat was ik zenuwachtig of het wel allemaal goed zou komen, hoe ze zich zou gedragen, of ze wel de 40 km uit zou kunnen lopen, bla bla bla. Allemaal zorgen voor niks, want we hadden echt een geweldige dag en door een missertje hebben we uiteindelijk bijna 50 km gereden en ik was meer vermoeid dan Clara
Ondanks dat ik al eerder langere afstanden heb gereden op Arabieren, is bijna 50 km draven op een draver echt niet makkelijk 
Jullie kunnen hier een uitgebreid verslag lezen: [OHZ] Wedstrijd verslag: van draver naar endurance paard
De dag na de wedstrijd was ze wat moe, voornamelijk van alle indrukken en het lange reizen, maar zag ze er geweldig uit met 0 zwelling of moeheid in haar benen en bespiering!
Na de wedstrijd hadden we wat gedoe met brokkelende hoeven en heeft ze een tijdje zonder ijzers gestaan zodat haar hoeven weer mooi uit zouden kunnen groeien. Ook was het weideseizoen volop begonnen, en heeft Clara in juni vooral lekker op de wei gestaan met haar beste vriendin Penny en deden we wat meer laag-intensief werk op zachte ondergrond
In Juli waren haar hoeven mooi uit aan het groeien en was het nadenken over wat ik wilde qua beslag. Blootvoets is geen mogelijkheid hier in het harde en stenige Zweden, maar ik begon ook moe te worden dat ze steeds losse nagels had en daardoor haar ijzers verloor. Ik wilde nog een ding proberen: plastic beslag. 100 euro verder voor rondom speciaal beslag voor mijn dame, voor plastic Duplo beslag en achter extra sterke Coromant ijzers, want vooral achter slijt ze heel erg af door haar krachtige beweging.
Ze moest even flink wennen aan haar nieuwe schoeisel, maar ze voelde er direct zich erg fijn op
Deze maand was ook een heuse primeur, want mijn vriend reed voor het eerst paard Hoe gek Clara soms kan zijn, is ze ook super betrouwbaar en stapt ze rustig haar rondje 
Eigenlijk stond er in juli weer een wedstrijd op de planning, maar de onzekerheid qua beslag en de ontzettend lange reistijd (350 km enkele reis
) maakte me dat ik twijfelde of het wel de moeite waard was voor een kwalificatie rit van 40 km Daarnaast was ik een week voor de wedstrijd de hele week op Falsterbo Horse Show voor mijn werk in het aller, allerzuidelijkste puntje van Zweden, en de control freak dat ik ben wou ik niet mijn paard een week voor zo'n event helemaal alleen laten en dan ff de week erop een wedstrijd rijden. Er zouden nog twee andere wedstrijden dichter bij in de buurt zijn later in de nazomer, dus legde ik daar mijn focus op.Helaas duurde deze planning niet lang, want de dag na een geweldige training op de baan, vond ik haar met een ontzettend gezwollen achter been in het land. Er zat ook wat bloed op het been, dus ik gokte dat ze zichzelf had getrapt of eventueel zelfs een slangenbeet. Ons geluk zat niet mee, want een paar dagen later werd ze getrapt net iets boven de knie op hetzelfde been, en verloor ze ook nog eens een voorijzer. Oftewel: huisarrest tot de hoefsmid kon komen, want opdraven met zo'n dik plastic ijzer minder was ook geen doen. Helaas, na bijna twee weken rust en het ijzer er onder liep ze echt gigantisch kreupel.
Een rit naar de kliniek, waar ze de diagnose artrose / spat in het spronggewricht links achter kreeg. Bij mijn vijfjarige paard
Mijn wereld brak in duizend stukjes. Mijn werklustige jonge paard die niks liever doet dan door het bos rennen, met zo veel potentie voor de endurance sport, die ik met zo veel rust en kennis heb getrained, heeft nu een permanente levenslange blessure. Ik zag mijn doel om met haar internationaal te rijden met de noorderzon vertrekken. Ze werd ingespoten in het gewricht en ze moest twee weken op rust staan, wat echt de twee allerlangste weken waren van ons leven. Clara was in zo'n goede conditie en de tien minuutjes die we per dag mochten wandelen waren absoluut niet genoeg voor deze dame en ze veranderde van bomproof en relaxed naar een paard dat bang was voor mensen, auto's en elk dier dat ze zag
In Augustus mochten we na drie weken weer terug naar de kliniek. Ze liep beter, maar uiteraard nog niet helemaal 100. Ook doordat ze zo ontzettend gespannen was, had ze haar hele rug strak getrokken dus ze kreeg weer een nieuwe behandeling voor het gewricht en een fysio behandeling. We mochten gelukkig weer wat langer gaan wandelen en we kregen een schema mee om haar langzaam weer op te bouwen. Na een paar weken alleen over ons terrein en dat van de buren te hebben gewandeld, mochten we weer het bos in! Dat hoefden we niet twee keer te horen en het wat meer mogen 'werken' deed Clara goed
Eigenlijk mocht ze maar op een postzegeltje staan, maar in september bracht ik haar overdag naar een groter stukje wei zodat ze de laatste beetjes gras op mocht eten. Clara is een paard dat snel in valt, dus het was niet ideaal dat ze eigenlijk de halve zomer niet fatsoenlijk had kunnen grazen. Het deed haar goed en elke ochtend galoppeerde ze een ereronde door haar wei, in combinatie met allerlei andere fratsen en sprongen. Ik hield elke dag m'n hart vast, maar genoot ook stiekem een beetje van mijn paard die zich duidelijk goed voelde
Ook begonnen we het rijden weer op te bouwen, beginnend met 30 minuutjes ohz stappen. En och och, ze was zo'n 1.5 maand niet gereden en het voelde alsof ik op een jonge driejarige stapte. Ze was ontzettend stijf, zwak, en wiebelde alle kanten op. Het was echt niet het magische gevoel waar je op hoopt voor een eerste rit!
Zoals je ziet had ik haar ijzers er af laten halen, ik was zo klaar met steeds ijzer kwijtraken of nagels er opnieuw in moeten slaan. Ik was tevreden over hoe ze voelde op het plastic Duplo beslag, maar het was voor Clara en haar grote bewegingen te zacht, en de nagels dansden haar hele hoefwand door waardoor ze heel vaak los zaten. Omdat ze toch niet zo veel zou rijden, en ik het somber in zag of we uberhaupt ooit nog eens zouden kunnen trainen, vond ik het een goede tijd om haar voor het eerst sinds ze 1.5 jaar oud was, helemaal blootvoets te zetten. Wel in het bos was ze ontzettend gevoelig, dus in oktober kocht ik na lang nadenken en recensies lezen, een paar hoefschoenen.
Dit deed haar goed, ze had in ieder geval geen zere hoeven meer en we konden ons meer focussen op haar revalidatie zonder de twijfel of ze last had van haar blessure of haar gevoelige voeten. Ze begon elke week beter te draven, en we breidden onze ritjes uit tot 2-5 minuten draf per rit.
We bouwen op een ijskoude ochtend hooihutjes, waarbij de twee dames zeer ehm, hulpvol waren
November staat in het teken van vooruitgang! Waar ze eerder echt nog heel wiebelig, zwak en gevoelig was tijdens het rijden, begint ze steeds sterker te worden, vinden we onze weg met haar artrose, en bouwen we langzaam op naar 5, 10, zelfs 15 minuten draf. Des te meer we rijden, des te beter ze zich voelt
In het begin voelde ik me zelf echt heel onzeker, is ze echt wel zuiver? Heeft ze geen pijn? Maar elke rit begint ze beter te lopen, zuiverder, en in november krijgt ze weer haar 'oude', swingende bewegingen terug en voelt ze eigenlijk weer als vanouds. Na maanden onzekerheid, twijfelen, en eigenlijk het genot van het rijden verloren te hebben daardoor, word het rijden iets wat ik wil ipv iets dat moet voor haar revalidatie
In december hebben we al een poosje ons trainingsschema van de kliniek afgewerkt, waar we ongeveer twee keer zo lang over hebben gedaan als eigenlijk de bedoeling was, maarja. Ik boek weer een afspraak met de kliniek om te kijken of mijn gevoel ook klopt met het klinische beeld, en ze draaft weer helemaal zuiver op het harde en op de volte! Dat wist ik eigenlijk al wel, maar het is erg fijn dat de DA er ook zo over dacht. We doen geen buigproef, want daar zou ze best wel kreupel op weg kunnen draven, maar ze is 'alledaags zuiver'. De DA zegt zelfs dat we volgend jaar weer endurance zouden kunnen rijden, maar of ik dat nog wil en aan durf is een tweede vraag. Aangezien Clara beter word als ze meer traint, en ze ook simpelweg gewoon geniet van het buitenrijden, blijven we gewoon lekker door rijden en langzaam opbouwen, en we zien wel waar het schip strand. Het hoge niveau hoeft voor mij niet meer, maar wellicht gewoon lekker thuis rijden en zo nu en dan een trainingsrit, wedstrijdje, of iets in die richting. Time will tell en het belangrijkste is om gewoon samen van elkaar te genieten
De artrose heeft ze natuurlijk nog steeds en zal ook behandeld moeten blijven worden, maar hoe en wat dat is nu nog niet vast te stellen. Al met al een positieve afsluiting voor wat voor mij een (half) jaar was met onzettend veel zorgen, twijfels, en het moeten veranderen en aanpassen van onze situatie.2025 zal weer een spannend jaar worden, want in februari of maart gaan we verhuizen zo'n 550 km naar het noorden
Happy new year! 
