Geplaatst 
2023 was een vreselijk jaar... Op 19 juli brak ik mijn bovenbeen bij een paardrij-ongeval. Een zeer gecompliceerde breuk met een bot dat in een paar stukken lag. De pijn was ondraaglijk, ik werd compleet platgespoten de ambulance ingereden en zelfs die heftige cocktail hielp maar 5 minuten...
19 juli rond 21/22u de kliniek in en 20 juli rond 10u lag ik op de operatietafel. Een ingreep die normaal 2u duurt, nam 3,5u in beslag maar uiteindelijk wist de chirurg genoeg bijeen te puzzelen om er een lange pin door te krijgen.
Ik mocht na een week naar huis om te beginnen aan een zware en lange revalidatie...
Mijn paard werd verkocht. Ik kon niet meer voor haar zorgen, het vertrouwen was compleet weg en de revalidatie kostte ook behoorlijk wat geld. Het trauma van het ongeluk zat diep, ik moest niks meer van paarden weten.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Op 1 mei 2023 was namelijk dit knappe ventje geboren, waar ik instant verliefd op werd. Hij kreeg de naam Ísmoli frá Sólbergi
Zelfs tijdens mijn ik-wil-niks-van-paarden-weten periode bleef ik hem via zijn fokster volgen.
In oktober werd deze foto gedeeld:
Ik vroeg aan de fokster of dit een blijvertje was. Nee, antwoordde ze, voor een goed thuis mag hij weg
Niet hém. Hij is zo leuk... Veel nagedacht, gesproken met mijn vriend. Uiteindelijk langsgegaan bij mijn vorig verzorgpaard om te zien of er toch nog een vonkje zat. Het was maar even knuffelen maar ik vond het heerlijk.Contact opgenomen met de fokster en overeengekomen dat ik in december zou komen kijken als de chirurg groen licht gaf.
Ik kreeg groen licht voor alles
Mocht zelfs per direct weer rijden.Zodoende in december gaan kennismaken met Ismoli. Hij was in het echt even leuk als op de foto
De dag daarna kocht ik hem.Zelfs met een kruk (kon zonder nog niet lopen) was hij niet onder de indruk
Ik sprak af met de fokster dat hij in de zomer zou komen. Zo kon zij hem in het voorjaar castreren en kon ik rustig verder revalideren.
Ik ging wel regelmatig op bezoek:
Eerste keer een wandelingetje gemaakt buiten zijn bekende omgeving. Wat was hij braaf! Ondanks dat ik er hijgend en halfdood naast kuierde
Hij werd gecastreerd. Altijd al super aanhankelijk, was de enige mogelijkheid om hem op foto te krijgen zorgen dat hij me niet zag óf een selfie maken
Op 24 augustus was het lange wachten eindelijk voorbij: mijn kleintje kwam thuis!
Hij was zó nuchter en meteen op zijn gemak. Mijn pot goud aan het eind van de regenboog...
Een maand later hadden we een fotoshoot
Helaas bleek de stal waar we stonden niet echt (nou ja, zeg maar helemaal niet) eerlijk te zijn geweest. Tot mijn spijt moest hij er echt weg. Uiteindelijk had ik meer stress van de verhuis dan Ismoli... Dappere knul liep zo de wei in en bevriendde binnen een dag Haflinger Arendo
Hij werd méga fluffy
We gingen lekker wandelen. Waarbij hij snel liet zien hoe nuchter hij is. Zijn eerste kennismaking met groot verkeer was een stoet van 3 vrachtwagens en 2 tractors op een smalle weg. Stoere Ismoli knipperde niet eens met zijn ogen...
Ondertussen kreeg ik goed nieuws: ik mocht Haflinger Arendo rijden
Dit heeft ZO veel geholpen in mijn revalidatie... En ondanks het zware ongeluk, heb ik niet veel angst opgelopen. Heel erg fijn.
Met Ismoli doe ik maximaal 1x per week een kwartiertje iets. Een paar leidoefeningen in de bak, een wandelingetje buiten, hij vindt het allemaal even gezellig.
Spelenderwijs introduceer ik nieuwe dingen maar dat paard is bomproof geboren denk ik
Ik heb nog niks gevonden dat hij echt eng vindt. Zeiltjes, kegels op zijn kont, een paraplu, plastic zakje, alles is leuk en interessant en allesbehalve eng.De vuilcontainers vond hij wel spannend de eerste keer, dus ik had hem gevraagd om met mij erheen te gaan en ze even te bekijken. Wandeling nadien liep hij er zelf naartoe om ermee te gaan prullen
"kijk mij eens dapper zijn!
Ik ben helemaal verliefd op mijn jochie
Had geen beter paard kunnen vinden, en ik was niet eens op zoek haha. Ismoli is de reden dat ik nog steeds vol voor de revalidatie ga en na 1,5 jaar niet de handdoek in de ring gooi.Helaas moet ik volgend jaar wellicht nog 2 hersteloperaties ondergaan, want de boel is scheef aan elkaar gegroeid
Gelukkig wil mijn vriend me wekelijks langsbrengen zodat ik toch nog even lekker kan knuffelen. Als ik geluk heb, hoeven de operaties misschien niet als de brace die ik nu moet gaan dragen helpt. Fingers crossed!Hoe dan ook mag mijn kleine man volgend jaar mooi verdergroeien en blijven we bezig zoals we nu zijn. Eind volgende winter is hij 2,5 en wil ik het (rechtuit) grondwerk een beetje oppakken. Hij zal pas beleerd worden rond zijn 4de, als hij er dan klaar voor is. Er zijn nog genoeg leuke dingen op de grond te doen
