
Nu dan de aanleiding voor dit topic, de titel zegt het al: de laatste tijd bekruipt me steeds meer een gevoel van “was ze er maar niet”. Ik heb nu iets meer dan 5 jaar mijn 16 jarige Merens merrie Nala. We zijn begonnen met buitenritten en ondertussen mennen we in enkelspan door de bossen en hebben we een bijrijdster. Ze loopt 3-4x per week voor de koets en wordt 1-2x per week gereden, met altijd een dag vrij. Dit is ontstaan omdat ze op haar oude stallen anders onmogelijk op gewicht te houden was.
De problemen van ons vorige topic zijn gelukkig opgelost en ze kan nu door één deur met de andere merrie op de nieuwe stal. Wel hebben we nu weer het volgende probleem: platte voeten en dunne zolen waardoor ze gevoelig loopt. Hier hebben we nu ook (na de nodige stress en torenhoge kosten) een oplossing voor.
Ze is braaf onder het zadel, braaf voor de koets, maar wel sloom, vooral op de heenweg. Het is altijd een gevecht om haar in beweging te krijgen, en pas op 1/3 van de rit begint ze (soms) uit zichzelf voorwaarts te lopen. Er bekruipt me steeds meer een gevoel van tegenzin. Tegenzin om haar weer te moeten “dwingen” om te “werken” voor mij.
Dan denk ik stiekem, was ze maar 10 jaar ouder. Was ze maar 26 en kon ik haar “sociaal acceptabel” op pensioen zetten.
Er zit een duiveltje op mijn schouder die zegt dat ik iets met haar MOET doen, want daar heb je tenslotte een paard voor. Het lijkt (vooral in mijn omgeving) niet sociaal geaccepteerd om een paard te hebben en er dan niks/weinig mee te doen. Terwijl ik mezelf de laatste weken juist probeer te dwingen om te geloven dat het niet erg is als ik maar één of twee keer per week iets met haar doe. Of alleen als ik er zin in heb. Waarschijnlijk ook omdat het mennen altijd afhankelijk van anderen is, en ik bang ben dat ik niemand meer heb die mee gaat als ik de regelmaat loslaat.
Ze staat 24/7 buiten met schuilmogelijkheid en vrijwel onbeperkt hooi, dus ze heeft echt alles wat een paard écht nodig heeft om “gelukkig” te zijn.
Maar toch bekruipt me dat schuldgevoel dat ik niks met haar “wil” doen. Geen zin heb om haar weer aan de koets te binden en te dwingen te lopen waar ik wil, wanneer ik wil, en zo snel ik wil.
In mijn omgeving komt dan meteen de vraag “dus ga je haar verkopen?” Maarja, dat zie ik ook niet zitten. Wat als ik me over een tijd toch anders voel en er ontzettend spijt van ga krijgen? En als ik niks met haar wil doen omdat ik haar niet wil dwingen, moet ik haar ook niet aan iemand verkopen die haar wel weer zal gaan dwingen, even heel kort door de bocht. Maar dan krijg je ook weer reacties als “anders is het wel een hele dure grasmaaier waar je niks mee doet”… maar ik ga ook niet maar wat met haar doen omdat ik nou eenmaal voor haar betaal


En dan dus de titel… was ze maar weg. Was ik deze gedachten en deze verantwoordelijkheid maar kwijt. Niet omdat ze het me niet waard is, en ik heb zeker geen spijt van haar koop en de ervaringen die we samen hebben beleefd, maar op dit moment zie ik het even niet meer zitten.
Zoals je wel kunt lezen zit ik er behoorlijk mee in de knoop… herkent iemand dit?