Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-08-24 17:31

De angst om...

Geplaatst door de TopicStarter : 25-08-24 17:31

Om mijn soulmate te verliezen

, mijn appeltje, bitterballetje..

Ik heb vanaf gisteren het beangstige gevoel, en ik zal zeker niet de enigste zijn.
Ik was gisteren bij mijn topper, en het gevoel bekruipt me opeens.. "ook jij hebt niet het eeuwige leven"
De tijd gaat de laatste jaren alleen maar sneller, en zal in de toekomst nog sneller gaan, althans het gevoel, een jaar is niks meer -O-

Mijn topper is nu 8, en ik heb haar ook al 8 jaar, ze is nog jong en ze kan zeer zeker nog wat jaren mee. Maar een groot feit is, ik "overleef" haar..
Het is "the part of life" je komt en je gaat, en waar deuren sluiten gaan altijd nieuwe deuren ook open.

Ik weet alleen zelf even niet wat ik met deze gevoelens aan moet, het nu van me afschrijven is prima, maar het zet me ook even weer aan het denken, ik kan met mijn topper lezen en schrijven, maken (lange) buitenritten en probeer zoveel mogelijk van haar te genieten, iedereen kent het wel vermoedelijk, het "houden van" kan zeer intens zijn, dat het je ook kan beangstigen..

D'n topper

**Geplaatst**: 25-08-24 18:58

Re: De angst om...

Geplaatst: 25-08-24 18:58

Omdat dit topic op paardenpraat hoort verplaats ik hem daarheen.

**Geplaatst**: 25-08-24 19:10

Geplaatst: 25-08-24 19:10

Ik snap je gevoel heel goed.

En het is helemaal niet gek om hier soms over na te denken en mee te zitten.
Ze is nog heel erg jong en wie weet wordt ze wel 30+!

Uit ervaring kan ik zeggen dat, hoe verscheurend zo'n verlies ook is, uiteindelijk de zon weer gaat schijnen.
Dan zul je ook bepaalde inzichten krijgen, die je eerder niet had en jullie avonturen en ervaringen nog meer gaan waarderen.
En stel er zou uiteindelijk een ander paard in je leven komen, dan zul je alle ervaringen die je met je huidige paard hebt opgedaan, meenemen en op die manier zit er altijd een beetje van haar in het andere paard en in jou!

Maar zolang is vast nog lang niet! Met een beetje geluk hebben jullie nog tientallen jaren samen te gaan en mag je haar oud en grijs zien worden.

Ze is prachtig, ik kan me voorstellen dat je gek op haar bent.

Zou je geen veulentje uit haar kunnen fokken?

**Geplaatst**: 25-08-24 19:14

Re: De angst om...

Geplaatst: 25-08-24 19:14

Ik ken het gevoel, maar tegen de tijd dat het zover is weet ik ook dat ik er vrede mee zal hebben. Ik kan er niet tegen om dieren te zien lijden, en de dood vind ik geen beangstigend iets.. op een gegeven moment is het leuke leven over en dan is vrede hebben het beste wat er is

En tot die tijd kun je samen plezier maken

hoe tof is dat?

**Geplaatst**: 25-08-24 19:18

Geplaatst: 25-08-24 19:18

Ja dat is toch wel het grote nadeel van dieren hebben. Hier is intussen alles op leeftijd. Paard 30, Hond 13, Kat 15, Kat 12 en hamster 4.
Vooral het feit dat mijn lieve Maxx echt wel hoog bejaard is houdt mij erg bezig. Natuurlijk hoop ik dat hij er nog jaaaaren is, maar ben mij ook bewust dat het zo afgelopen kan zijn. Ik probeer maar gewoon zoveel mogelijk van hem te genieten, en er verder niet steeds bij stil te staan.

Afbeelding

**Geplaatst**: 25-08-24 19:35

Re: De angst om...

Geplaatst: 25-08-24 19:35

Mijn lieve meisje is er 37, dus ja het komt beangstigend dichter bij, ze heeft niet het eeuwige leven.
Maar langs de andere kant... Het is mooi zo, ze heeft alles in een paardenleven kunnen doen wat een paard kan wensen.
Ik hoop alleen dat ze vredig haar laatste adem mag uitblazen en niet eerst hoeft af te zien. Maar 1 ding is zeker, goed ziek ga ik er zeker van zijn en het is net als een famillielid verliezen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-08-24 20:05

Re: De angst om...

Geplaatst door de TopicStarter : 25-08-24 20:05

@Polar: Ik heb 2 jaar geleden een veulen met haar gefokt, ik had toen geen klik met het veulen dus daarom ook verkocht aan mensen die op dag 1 smoorverliefd op haar waren, wie weet komt er nog een, of een ander paard waar de klik ermee is en waar ik (ook) verliefd op word.

@Sintara: Als ze oud en versleten is zou ik er ook zeker vrede mee hebben, maar het verlies is dan nog groot, nu is ze nog jong, dus als ze nu gaat heb ik daar geen vrede mee, maar dat is denk ik ook vooral nu het gevoel, hoe ik over 20 jaar denk zal ook zijn van "ze is al een lekker oud omaatje"

@Essie & Luna: Ooh dat zijn al mooie leeftijden, ik heb ook altijd een regel, als ze lijden is het per direct klaar.. ik heb nog 2 katten een van 3 & een van 9.. ook die mogen niet lijden, als het niet meer met medicatie "op te lossen valt" dan mogen ze gaan.. Maar alsnog.. zal er goed ziek van zijn.. en is aan de ene kant ook maar goed zullen we maar zeggen.

**Geplaatst**: 25-08-24 20:47

Geplaatst: 25-08-24 20:47

Pff heel herkenbaar
Mijn shet merrie is inmiddels 25 jaren oud en gaat echt wel langzaamaan wat achteruit (heeft ook ppid).
Ik heb haar vanaf.dat ze 2 jaar was. Dus mijn hele kinder, tiener, puber, jong volwassenen en volwassenen jaren bij mij.
Ik kan er niet aan denken om zonder haar verder te moeten.
Al heb ik er ook wel weer soort van vrede mee mag het zover zijn. Ze is al op leeftijd etc. Ze heeft een goed leven en nu op haar oude dag, hebben we de beste pensionstalling gevonden die we maar kunnen wensen!
Maar nee moet er nog niet aan denken

Haar zoon is inmiddels ook alweer 18 jaar oud en heb ik geboren zien worden. Hij blijft ook voor altijd bij mij

**Geplaatst**: 25-08-24 21:08

Geplaatst: 25-08-24 21:08

Luna2006 schreef:
Mijn lieve meisje is er 37, dus ja het komt beangstigend dichter bij, ze heeft niet het eeuwige leven.
Maar langs de andere kant... Het is mooi zo, ze heeft alles in een paardenleven kunnen doen wat een paard kan wensen.
Ik hoop alleen dat ze vredig haar laatste adem mag uitblazen en niet eerst hoeft af te zien. Maar 1 ding is zeker, goed ziek ga ik er zeker van zijn en het is net als een famillielid verliezen...

Wow, 37! Dan is Maxx nog maar een broekie.

Het is inderdaad precies wat je zegt. Ik hoop ook op een vredig einde zonder ellende vooraf.

**Geplaatst**: 25-08-24 21:26

Re: De angst om...

Geplaatst: 25-08-24 21:26

Ik snap je gevoel heel goed. Tijd gaat ook snel voorbij. En ik denk dat als het zover is, het verdriet enorm zal zijn.

Maar dat geldt denk ik voor elk verlies. Ik denk dat het een kwestie is van jezelf steeds beter te leren kennen en weten dat je tegen een stootje kunt. Veel meer kun je niet doen.

Ik heb mijn lieve paard nu 10 jaar en ze is 16. Haar karakter is heel sterk maar haar lijf helaas niet. De ene blessure na het andere mankement. Dus geniet lekker van die lange buitenritten zou ik zeggen en maak veel mooie herinneringen

**Geplaatst**: 25-08-24 21:47

Re: De angst om...

Geplaatst: 25-08-24 21:47

Ik snap jouw gevoel ook heel goed. Nadat ik enkele jaren geleden mijn maatje (kat) moest laten inslapen liet dat ook echt een leegte achter. Mijn paard ondertussen 21 jaar, heb ik ook al heel erg lang en heb haar meegenomen met mijn emigratie naar Frankrijk als "dure" grasmaaier omdat ze niet de gezondste is.
Elk jaar word de angst groter om haar te verliezen en elke zomeer vrees ik dat het haar laatste is. Ze is ook echt mijn absolute alles. Ze mag dan wel op leeftijd zijn maar dat maakt het niet minder makkelijk helaas.

**Geplaatst**: 26-08-24 11:08

Geplaatst: 26-08-24 11:08

Mijne is 24 en ik geniet van elke seconde.
Zijn vriendje verzorgpony welke als eigen beschouwd mocht worden ivm zelfde visie werd 37 en ik heb nog een gat in mijn hart.
Ik heb ook bewust laten filmen hoe ik afscheid nam met mijn pony toen hij net was ingeslapen.
Op afstand maar dat toont hoe ook dieren rouwen, hoe we samen verdriet hadden.
Na afloop op stal is hij gaan liggen en heeft uren lang aan een stuk geslapen.

Midden op de dag.
Iedereen zei ook moet je nagaan wat ze voelen.

**Geplaatst**: 26-08-24 11:41

Re: De angst om...

Geplaatst: 26-08-24 11:41

Heel erg herkenbaar.
Omdat ik drie jaar geleden mijn 16-jarige ruin, mijn jaarling en twee van mijn katten binnen 6 maanden moest missen is ineens de angst toegeslagen welke dieren er nog meer zomaar kunnen overlijden. Een half jaar later moest ik afscheid nemen van mijn toen 7 weken oude veulen en daarna had ik geen vertrouwen meer dat mijn dieren überhaupt lang zouden leven.

Nu heeft mijn 26-jarige ruin een bottumor en is de angst weer actueel.

Ik begrijp je gevoel. Probeer te genieten van wat er is en wat je hebt.
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, dat weten we allemaal, maar daarmee is het nog niet weg.

Houden van is ook loslaten, hoe meer liefde, hoe moeilijker het loslaten.
Maar zover is het nog niet, TS. Hou je taai.

**Geplaatst**: 26-08-24 11:46

Geplaatst: 26-08-24 11:46

Begrijp je helemaal, in mijn leven 3 paarden in moeten laten slapen. Warientje was bijna 30 had een gezond leven gehad en was op het eind opeens klaar. Daar had ik ook vrede mee.

Uni had in 2009 een hele zware koliek operatie gehad. Daarna ook altijd hele nare wonden omdat hij vreselijk lomp was. Alles na 2009 voelde als bonus jaren. Heb alles nog met hem kunnen doen en kunnen bereiken. Dus ondanks dat hij maar 16 was, was ik met hem dankbaar voor de 8 mooie jaren die wij samen nog hebben gehad na die heftige operatie en bloedvergiftiging die de meeste al niet overleven.

Jam was mijn alles, mijn maatje. Had hem vanaf 3 jaar oud. Ik kon met dat paard lezen en schrijven. Toen hij headshaking kreeg was ik elke dag bang om hem te verliezen, alles er aan gedaan, maar hem met 7 jaar toch moeten laten gaan. Heb het nog nooit zo moeilijk gehad met een verlies... zelfs niet met familieleden, en eigenlijk nog steeds.
Er gaat geen dag voorbij dat ik hem niet mis.

Nu heb ik anderhalf jaar een nieuw maatje en we zijn echt naar elkaar toe gegroeid. Het is nu zo'n fantastisch paard geworden en ik hoop nog lang van hem te mogen genieten. Door de eerdere verliezen zal er altijd een stukje angst in blijven zitten. Maar ik hoop dat hij de leeftijd van Warina gaat halen. Hij is nu zo relaxed, heeft veel plezier in het werk en ik kan er alles mee.
Hij zal ook tot zijn dood bij mij blijven, ook als dat betekend dat hij op een bepaald moment naar een rusthuis zal gaan. Zo lang ze pijnvrij kunnen leven zullen ze blijven, ook al is dat op een andere locatie en ook al kan ik niet meer rijden. Dat maakt voor mij niet uit.

Denk dat het stukje angst om te verliezen ook het probleem van onze hobby is, we hebben levende dieren die naast je huisdier en je maatje ook vaak een groot stuk sport en hobby zijn. We passen onze tijd er op aan en brengen veel tijd samen door. Je gaat er veel van houden en ze laten een enorm gat achter als ze er niet meer zijn.

**Geplaatst**: 26-08-24 12:20

Re: De angst om...

Geplaatst: 26-08-24 12:20

Ook hier heel herkenbaar.

Nog niet zo lang geleden besloten mijn 18 jarige 'met pensioen' te laten gaan en alleen als we er allebei zin in hebben nog lekker wat buitenritjes te maken. Heb hem ondertussen 12 jaar. Het zet je op dat soort moment wel aan het denken dat het fysiek niet voor eeuwig gaat zijn. Hoe graag je dat ook wilt.

En oh oh de gedachte alleen al -O-

**Geplaatst**: 26-08-24 12:34

Re: De angst om...

Geplaatst: 26-08-24 12:34

SUper herkenbaar helaas.
Ik heb 2 oudjes...een pony van 31 (of misschien wel 32, zit geen papier bij, en paspoort hebben wij toendertijd leeftijd verzonnen) en een paard van 25.
En feit is, dat ze dus allebei geen 10 jaar meer mee gaan, en 5 jaar is ook al zeer onwaarschijnlijk.

De pony hebben we al ruim 25 jaar, mijn paard 14 jaar. Ondanks dat ze met pensioen staan en ik ze niet iedere dag zie ( in de winter zie ik ze wat vaker, gemiddeld zo'n 3 keer per week), ben ik nu al bang voor dat punt....

**Geplaatst**: 26-08-24 12:39

Re: De angst om...

Geplaatst: 26-08-24 12:39

Ik heb dat met mijn huisdieren. Onze katten zijn echt mijn kindjes. Toen onze tweede kat overleed voelde het echt alsof ik een gat in mijn hart had.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-24 11:18

Re: De angst om...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-24 11:18

Ik ben gelukkig niet de enigste, het is natuurlijk een "houden van" en helaas gaan dieren niet zo lang mee als mensen, maar het zijn je trouwe maatjes