Ik heb het geluk gehad Mel 15 jaar te mogen verzorgen. Ze is geen hoofdstuk in mijn leven, maar een heel boek. Een leven zonder Melody kan ik mij niet eens meer herinneren..
Vroeger heb ik hier veel fototopics geplaatst, dus ik vind het fijn om haar nog een keer hier te delen. Niemand begrijpt zo'n verlies zo goed als mede paardenmensen.
Mel kwam in mijn leven toen ik net 11 was en zij bijna 5. Ik was met mijn zus op zoek naar een verzorgpony en mijn vader werkte in die tijd wel eens bij mensen in de buurt met een pony, dus hij heeft een keer voor ons gevraagd of we daar misschien welkom waren.
Het antwoord was nee, maar we mochten wel een keer komen kijken. Dat werd nog een keer, en toen liet haar eigenaar ineens zien waar haar spullen lagen en mochten we toch blijven
De eerste twee jaar hebben we haar alleen geborsteld, gelongeerd en met haar in de buurt gewandeld. Daarna mochten we ook rijden en bleef ik al snel alleen over. Melody was wel ingereden, maar er had ooit maar een keer of 10 iemand op haar gereden. Met alleen manege-ervaring is dat best een pittige overstap. Gelukkig was ik erg overmoedig en na die 2 jaar al helemaal verliefd op Melody, dus ik heb volgehouden tot ik haar begreep en met haar kon lezen en schrijven. Ze hoefde van mij niet veel, we reden al snel gewoon lekker buiten en dat vonden we allebei heerlijk. Van Mel's eigenaar mocht alles, die vrijheid was natuurlijk geweldig.
Melody had al jaren last van haar longen, maar met af en toe een kuur bij een terugval had ze gewoon een goed leven. Tot nu dus, ze kreeg een heftigere terugval waar helaas niets meer tegen hielp. Haar eigenaar heeft de enige juiste beslissing gemaakt, ik ben opgelucht voor Melody dat hij dat voor haar gedaan heeft. Ik zou zelf op ditzelfde moment in hebben gegrepen, het is goed zo. De afgelopen dagen ben ik elke dag een tijdje met haar naar lang gras gegaan zodat ze lekker kon eten, en naar riet. Dat vond ze altijd al heel lekker en werd regelmatig meegeplukt tijdens het rijden. Nu mocht ze daar eens lekker uitgebreid van eten.
Ik ga haar ontzettend missen, wat gaat dat wennen worden
Helemaal trots op mijn verzorgpony. Mel moest misschien nog een beetje wennen aan het idee
Een van de eerste keren op haar rijden.
Met vriendinnen van mij en een vriendin en vriendje voor Mel de bossen in.
Vroeger reden we allebei het liefst flink door, de laatste jaren hielden we het meer bij stap. Dat lag overigens meer aan mij, Melody wilde best sneller.
Mel als skippybal in wording tijdens de dracht van haar 2e veulen, in 2019.
Met het veulen uit 2019, hij is echt een kopie van haar. Mel was een ontzettend lieve moeder voor haar veulens.
Hij ging Mel's favoriete trucje ook na doen
Heel schattig, maar bij de volgende veulens heb ik daar maar even niet om gevraagd. 
Een overzichtje van haar jongens. Ze heeft alleen maar hengstjes gehad. De eerste in 2009, de andere in de laatste 6 jaar. Die laatste vier zijn gelukkig nog in beeld. Het is zo fijn om te weten dat het goed met ze gaat. Links boven is het veulen uit 2009, de andere vier zijn volle broers van elkaar!
Slechts enkele weken geleden heeft mijn zus nog wat foto's van ons gemaakt. Eigenlijk van Melody en onze hond omdat ik nog niet echt een leuke foto met hun samen had, maar met deze ben ik nu ook heel erg blij
En tot slot slechts een paar dagen geleden, lekker aan het eten
