Geplaatst Ik heb haar een week hier gehad en ze is in de tussentijd nog naar het concert van Taylor Swift geweest in Lissabon.
Die vrijdag avond dat ze weg was, was mijn bonte 19 jaar oude pony Chico niet met de andere paarden naar stal gekomen en omdat hij al een paar dagen sloom en stijf was, werd ik extra ongerust en ben hem gaan zoeken en roepen, maar het land is zo groot, ze lopen op iets van 15 hectare, niet vlak en staat vol met bomen dat ik al snel besefte dat het lastig zou zijn. Ook omdat het al schemerde. Ik heb snel Vincent opgezadeld en ben te paard gaan zoeken.
Ik vond Chico wel, bijna tegen de omheining van het land van de buren, flink ver weg van huis, maar hij liep niet mee. Deed twee pasjes en stopte, hij kón gewoon niet. Ik begreep meteen dat er iets heel ernstigs aan de hand was.
Snel paard weer naar stal gebracht en de dierenarts gebeld terwijl ik terugliep naar Chico.
De pech was dat de dierenarts niet in de praktijk was en zelfs niet in zijn woonplaats en dus eerst een eind moest rijden om zijn spullen te halen en dat betekende lang wachten, met een pony waarvan het voelde alsof hij elk moment kon sterven. Hij zweette en had tics, zijn ogen stonden dof, hij was helemaal stijf en reageerde nergens op. Ik hield hem om zijn hals vast, tot hij besloot te gaan liggen. Toen heb ik bij hem gezeten tot hij weer opstond en toen heb ik hem weer om zijn hals gegrepen voor steun en troost.
Ik zag een grote vuurbal aan het eind evan het weggetje, die bij nadere inspectie de volle maan bleek te zijn. Ik had hem nog nooit zo oranje, zo laag en van van zo dichtbij gezien. Het was heel onwerkelijk. Ik hoopte vaag dat ik in een droom zaten dat dit alles geen waarheid was.
Toen de maan al hoog stond, het was inmiddels een uur verder zag ik eindelijk koplampen, maar de auto reed voorbij, het was niet de dierenarts. Gelukkig kwamen tien minuten daarna ofzo weer koplampen in beeld en ik herkende de auto van de DA en zwaaide met mijn telefoon dat en bescheidden lichtje had. Ik liet Chico even alleen om het hek open te makendat er gelukkig was in dat deel van het land (voor die meer topic van me volgen, bij de hele scherpe bocht waar steeds auto´s uitvlogen die in het land belandden). Er zit een hangslot omheen en een stroomdraadje voor, dus een gepriegel, maar toen kon hij het land op komen met zijn eerste hulp kit.
Ik zei ik dat de pony stervende was en dat ik niet wilde dat hij nog leed, maar de DA wilde toch nog wat proberen. Hij vroeg of ik een touw bij me had om hem vast te houden, maar ik zei dat het niet nodig was omdat Chico geen stap kon verzetten. Hij heeft lang naar de ingewanden geluisterd en volgens hem lag het achterste deel stil. Hij heeft hem een sterke pijnstiller ingespoten die vooral op de organen en ingewanden werkt en op mijn verzoek bloed afgenomen. Toen is hij gegaan, met de mededeling dat ik morgen na achten maar moest bellen hoe de nacht was gegaan. Ik ben water gaan halen en dat dronk Chico dankbaar op. Ik ben tot een uur of één (´s nachts) bij hem gebleven en moest toen beslissen waar ik zou gaan slapen, want ik viel bijna om van de slaap. Normaal ga ik om tien uur naar bed!
Ik twijfelde of ik een tent zou opzetten of thuis slapen en omdat de pijnstiller bleek te werken, heb ik het laatst gekozen.
´s Morgens om zeven uur gingen de anderen naar buiten en ben ik met meer water naar Chico gelopen, die nog leefde en zich had verplaatst en mestte een beetje toen ik er aan kwam en dat heb ik aan de DA doorgegeven. Die zei dat het bloed had aangetoond dat de lever- en nier waarden nog goed waren, maar die infectie aangaven verschrikkelijk hoog waren. Ik kon spuiten halen om te geven. Dus ik naar het stadje op de scooter. Hij gaf me 4 stuks. Ik moest hem aan de ene kant van de hals pijnstiller inspuiten en aan de andere kant anti-biotica en de andere 2 o dezelfde manier de volgende dag.
Thuis gekomen bleek Chico samen met de anderen redelijk dicht bij huis te staan en ik heb hem water gebracht. Toen hij de spuiten zag liep hij weg, maar niet ver. Ik hoefde hem niet vast te houden om hem te injecteren. ik bleef er even bij en niet lang nadat ik de injecties gegeven had, ging hij liggen! Ik schrok me wild, want ik dacht meteen aan een anafylactische reactie, helemaal toen hij languit ging. Maar gelukkig stond hij weer op en liep weg, een flinke drol achterlatend, wat me weer hoop gaf.
Hij is de hele ochtend met de andere paarden meegelopen en het leek er soms op dat hij graasde.
Maar dezelfde middag, toen ik water ging brengen zag ik van afstand al dat hij dood was, hij lag languit op de plek waar ik hem de dag eerder gevonden had.
Toen moest ik de ophaaldienst bellen en die waren dicht in het weekeinde, dus ik kon maandag pas bellen en hij zou dinsdag komen.
Gelukkig heeft de Workwayer dus alles gemist, hij is gestorven toen ze er niet was omdat ze naar Taylor Swift was en de volgende dag pas ´s avonds terug kwam, maar ik moest wel het nieuws brengen toen ze terugkwam vanuit Lissabon en ik besloot haar pret niet te drukken en we zijn van het station, waar ik haar ophaalde, af naar een pizzaria te gaan waar ik haar eerst breeduit heb laten vertellen over haar ervaringen en daarna heb ik haar daarna met tranen in de ogen in 2 woorden verteld dat Chico was overleden.
Dinsdag belde de uitgever met een vervolggesprek, want toen had het hele team inmiddels het manuscript gelezen en ze hadden een rapport opgesteld vol lof, boden het contract aan en kijken uit naar meer boeken van mijn hand. Het moet nog wel gecorrigeerd, want vol met spelfouten waarvan ik zei dat ze kwamen door het snelle typen en dat hadden ze al begrepen. Het hielp ook niet dat mijn auto correct Portugees is. Mijn beste vriendin Cynthia is lerares en wil het verbeteren voor me nadat ik de fouten eruit gehaald heb die ik zelf kan vinden. Ik ben nog bezig met illustraties en er komen ook twee foto´s in.
Dinsdagmiddag was de ophaaldienst nog niet geweest, dus eens gebeld. De wagen was vol, hij moest nog een dag wachten. Toen was de workawayer gelukkig al weg, want ik heb lang mijn verdriet op moeten houden, maar daarna brak ik.
Gandhi, zijn beste maatje, die tot drie jaar geleden geen stap zonder Chico deed en gelukkig de laatste jaren zelfstandiger is geworden, is mentaal onderontwikkeld en had eigenlijk na een paar dagen pas dat hij bij de drinkplek om zich heenkeek en hinnikte omdat Chico er niet bij was. Voor de rest zijn de paarden er erg rustig onder.
Foto van Chico van een paar weken geleden, met Gandhi er achter.
Enfin, aan de ene kant heel blij dat mijn boek uit gaat komen, maar aan de andere kant intens verdriet omdat ik afscheid heb moeten nemen van een heel byzondere pony die ik 14 jaar gehad heb.
