Ik zit met een dilemma en ik zou graag willen weten of ik nou zo raar denk of gewoon beren op de weg zie.
Onlangs kwam ik een oproep tegen op FB van iemand die een verzorg/bijrijdpaard zocht om het vertrouwen in rijden na een val weer op te bouwen. Persoon in kwestie heeft hierdoor al 7 jaar niet gereden wegens angst en überhaupt in de buurt van paarden zijn vond zij al spannend.
Nou ben ik echt niet op zoek naar een bijrijder of verzogster, maar aangezien ik zo'n bomproof paard heb gunde ik haar deze kans zodat ze weer terug op een paard zou durven en uiteindelijk weer op de manege terecht kan. Bovenstaande ook duidelijk vermeld naar haar toe en we hebben eind januari afgesproken.
De eerste keer gaf ze aan het allemaal erg spannend te vinden, ook het poetsen, en heb ik van alles verteld en uitgelegd en hebben we fijn weggekletst. Ze waren buiten toevallig bomen aan het kappen en ik had het idee om een stukje aan te hand te wandelen om te laten zien hoe braaf hij echt is. Heenweg had ik hem zelf vast en niks aan de hand, terugweg durfde zij hem wel vast te houden en op het moment dat we de kraan voorbij zijn begint paard te dribbelen, enige reactie van haar kant: vond je het toch wat spannend? Verder geen grote/spannende reactie van haar. Afgesloten met dat het haar leuk leek om hiermee weer vertrouwen te winnen om te rijden. Ze begon toen over rijkleding/cap etc. waarop ik heb gezegd dat ik niet moeilijk deed over een spijkerbroek en simpele laarsjes/bergschoenen en ze kon mijn cap lenen als we zover zijn; we rijden tenslotte niet op de manege
Afgesproken voor een 2de keer want ik gunde het haar natuurlijk. Dit was midden/eind februari, ze zit zelf met een onregelmatig werkschema en een gezin dus kan niet elke week. Maakt verder ook niet uit, we doen het rustig aan dacht ik. Echter wou ze die dag eens zien hoe hij onder het zadel was en had ze al nieuwe rijkleding aangeschaft. Na amper 10 minuten en 2 rondjes draf vanuit mij zei ze dat ze er al klaar voor was en er op wou, wel eerst aan de longe. Zogezegd zogedaan maar na 5 minuten stappen mocht ik die ook al los klikken en begon ze al vrij snel te draven.
Een goede vriendin (tevens stalgenootje) was er die dag ook bij en we hebben het hier later nog over gehad, en hadden hier beide een vreemd gevoel bij. Toevallig waren we allebei onze paarden ook nog aan het scheren en hier kwam ze ook meteen zonder angst of beide paarden goed kennend vlak naast staan. Voordeel van de twijfel heb ik haar vorige week nog langs laten komen, toen heeft ze aangegeven dat ze niet alleen wil rijden maar ook een band op wil bouwen op de grond. Na een halfuurtje grondwerk vond ze dat ze al een klik met hem had.
Ben ik nou gek dat ik me hier eigenlijk een beetje gebruikt bij voel of zie ik gewoon beren op de weg? Dat als je zoveel angst hebt, je toch in zulke spannende situaties een paard overneemt, er zomaar op wegrijdt, door onze 24/7 kudde paarden die je niet kent loopt.
Daarboven komt nog dat ze altijd op woensdagen langs komt; dit is mijn enige vaste vrije dag waar ik dus mijn paard kwijt ben, en hebben we in mei spontaan wedstrijden waar ik sinds deze week naartoe train dus of de hele combi nu handig is weet ik ook niet. Heel eerlijk (misschien niet netjes gezegd...) vind ik haar toch wat te grof voor mijn paard (Haflinger, 1.54 oud type), qua gewicht zou het kielekiele zijn maar ze past niet in mijn 17" zadel. Ook zijn bij haar de woorden buitenrit en wedstrijd al gevallen, terwijl ik daarvoor al aan heb gegeven dat buitenrijden niks wordt als je angstig bent want buiten begint hij te bokken als hij spanning heeft en deze niet snel genoeg weg kan laten vloeien.
Ik zit er best mee want ik gun het iemand echt om zo vertrouwen te winnen, maar voel me een beetje bedonderd en alles opgesomt heb ik het idee dat ik hier niet gelukkig van ga worden op den duur
