Mijn once in a life time paard.
Mijn beste vriend. Ik had veel plannen om met Zazzou te doen. Van serieus rijden tot gezellige ritjes en veel tijd voor elkaar. Het begon allemaal heel fijn en we begonnen elkaar steeds beter te leren begrijpen. Ik dacht, de toekomst lacht ons tegemoet. Vele mooie dingen met Zaz beleefd. Tot het moment dat ik naar Zaz keek en dacht, er klopt iets niet. Met rijden kregen we ineens vanuit het niets veel struggles. Dat was totaal niet hoe hij was. Ik heb alle hulp erbij gehaald wat kon, want ik had alles over voor mijn lieve vriendje. Chiropractors, osteopaten, dierenarts, cranio sacraal behandelingen, andere lesgevers, hoefsmid en nog veel meer. Je kan je voorstellen dat gaat hoog in de kosten oplopen, maar ik had er alles voor over zodat Zaz weer kon zijn wie hij was. Soms leek het even beter en hadden we weer veel plezier. Maar toch.. er bleef wat knagen. We bleven zo nu en dan struggles houden. Niemand kon er zijn vinger op leggen. Niemand dacht aan hetgene wat er uiteindelijk uitkwam...
Uiteindelijk zijn we nogmaals langs de dierenarts gegaan, want ik wilde nu toch wel alles op de foto hebben.
Zaz ging door de hele molen. Buigproeven etc gedaan, dat ging allemaal super goed. Tot de foto's...
Iets wat de dierenarts ook niet had verwacht. De klap kwam enorm hard binnen. Zazzou heeft kissing graad 6/7 in 5 wervels. Een hele heftige vorm dus! Mijn wereld storte in. Ik wist het niet meer. Veel opties besproken, maar ik wilde Zaz nog een kans geven. We besloten tot inspuiten en een andere manier van training. Mijn dierenarts en ik de volste vertrouwen. Er stond een flinke revalidatie periode te wachten. Iets wat ons ook nog meer dichter naar elkaar heeft toegebracht.
Helaas na 2 maanden ging het niet goed, maar ik bleef moed houden.
In april heb ik na veel wikken en wegen Zazzou laten opereren. Nogmaals een revalidatie van een half jaar. We bleven positief. Ik wilde mijn vriendje helpen. Al kostte het mij mijn laatste geld.
Het ging weer eventjes goed. We kregen hoop! Tot dat ik weer aan Zazzou ongemak merkte. Ik ken Zazzou nu zo goed. Ik wist dat het niet goed zat.
3 november zijn we terug gegaan naar de dierenarts voor een controle foto. Wederom een enorme klap. Helaas het is echt niet goed, sommige wervels zijn verbeterd, sommige hebben botoplossing en sommige zijn letterlijk in elkaar gaan groeien. Het eerlijke antwoord van de dierenarts is; we hebben alles gedaan je kan Zazzou beter laten gaan. Mijn wereld stortte nu compleet in. Elk moment van de dag denk ik aan Zaz. Waarom hij.. waarom mijn beste maatje. Zoveel leuke dingen met hem gedaan. Hij heeft mijn hele zwangerschap meegemaakt. Mijn lieve meisje heeft op hem gezeten en ik had nog zoveel mooie dingen voor ogen wat zij samen konden gaan doen. Zoveel fotoshoot met hem gemaakt. Maar ik moet nu aan Zaz denken. De beslissing is enorm lastig, maar ik weet dat hij die keuze niet kan maken. Dat ik dat voor hem kan doen. Ik probeer nu al het geld apart te zetten om hem nog een waardig afscheid te geven. Ik wil hem laten cremeren, maar het is zwaar. Alle behandelingen en onderzoeken hebben zoveel gekost. Ik hoop hem dit nog wel te kunnen geven voor die mooie jaren die hij mij heeft gegeven. Hopelijk lukt het om aan Zazzou nog een keer mijn dankbaarheid te geven en te uiten.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik ben er kapot van...


