Bokt.nl

Koper schreef:

Wat fijn dat er mensen zijn die het herkennen Het is niet zozeer het rijden wat ik mis. Mijn merrie was een shet, die niet eens was ingereden. En mijn ruin had een voor iedere ruiter lastige bouw: heel zwaar front en overbouwd. Qua rijden liep ik vaak vast met 'm. Hij was heel netjes ingereden en wilde ook absoluut graag werken. Maar hij had niet zo'n handig lijf, hij was lastig door dat hele lijf te rijden. Pas in de laatste anderhalf jaar dat ik hem reed hadden we een fijn lesmens wat mij ervan bewust maakte hoe veel een ruiterlichaam inwerkt op een paard, en andersom. En dat je met hele kleine hulpen eigenlijk het meeste bereikt. Zo heeft deze instructrice, die zelf driegangers heeft en ook bijna alleen maar klanten met driegangers heeft, mijn IJslander met één opmerking aan het tölten gekregen. We konden het ineens gewoon, omdat zij me zei een hulp te gebruiken waarvan ik niet eens wist dat die bestond Ik had heel graag nog wat langer met mijn paard zo willen werken.

Maar dat was niet de voornaamste reden dat hij er was. Hij was er omdat hij bij mij hoort, en ik bij hem. Met al onze mankementen. Hij was er omdat het voor mij goed is als er iemand is die slim en zelfverzekerd is waar ik mee kan sparren. Dankzij dit paard begrijp ik dat paarden het aan mensen bewonderen dat we slim zijn, en dat je ook met een heel slim paard nog nét iets slimmer moet zijn om die bewondering in stand te houden. Elke vorm van geweld won hij omdat hij had geleerd dat hij sterker is dan de mensen. Ook sterker dan vier grote kerels bij elkaar. Dat wíst hij. Dus moest je het op een andere manier aanpakken met hem. We hebben echt wel onze intellectuele krachtmetingen gehad En af en toe zag je hem dan kijken van: "damn, heeft ze me weer tuk " Het is ook dankzij dit paard dat ik een ruitereigenschap in mijzelf vond die ik niet had kunnen vermoeden: ik ben goed met paarden die zichzelf opnaaien in hun hoofd. Van die paarden die als je opstijgt zich al helemaal opblazen zodat je de spanning er af moet halen, en dan als je de teugels hebt opgepakt weer. En die gewoon ontspannen aan het werk gaan als je maar eerst hun hoofd rustig hebt gemaakt. Ik heb mijn type paard ontdekt.

En we hebben ook heel veel plezier gehad. Hij zorgde voor mij. En ik vond het leuk om een mooi trackje voor hem te bouwen en een pony voor hem te zoeken die bij hem kon wonen.
Die pony was dus mijn shet. Zij kwam heel veel brengen wat er op dat moment in mijn leven ontbrak. Zoals liefde, geduld, zachtheid en vertrouwen. Ik heb zo veel aan haar te danken. En ik heb heel veel bewondering voor die pony, die het een tijdje niet makkelijk heeft gehad maar die toch zo zacht en lief bleef. En die na een tijdje openbloeide en heel voorzichtig haar mening begon te geven. Dat was echt een gouden hart in ponyvorm Zij bracht ook de stabiele, aardse energie die mijn heethoofd ruin en ik nodig hadden. Als ik haar maar zag werd ik al zacht en lief van binnen, die uitwerking had zij. En niet alleen op mij.

Als er in de toekomst weer een paard komt zal het hopelijk een heel ander type zijn. Een Spanjaard of arabier ofzo. Fysiek anders, omdat het echt een ánder paard moet zijn. Maar wel intelligent en gevoelig, en eentje die goed bij mijn lichaamsbouw past. Tegen die tijd wil ik ook zeker weer alles zelf doen. Als ik bij paard ben wil ik mij niet tot andere mensen hoeven verhouden. Maar voor nu geniet ik van de tijd die ik voor mijzelf heb, en komt er af en toe een uurtje paard bij Met een lespaard heb je natuurlijk veel minder contact en interactie. En dat is ook precies de bedoeling. Ik wil nu niet wat ik met mijn paardjes had. Juist omdat het met een ander paard altijd anders zal zijn, en je toch ongemerkt gaat vergelijken en je dan van een volgend paard niet echt kunt houden om wie hij is. Wat ik nu zoek is gewoon lekker rijden en leren, en dan uiteindelijk zo graag verder willen met een paard dat je er eentje voor jezelf gaat zoeken. Het juiste paard komt op het juiste moment, daar ben ik van overtuigd.