Mijn grote reus is erg dominant, op stal ben ik nog redelijk de baas, kunnen we goed overweg en in de bak loopt hij heerlijk. Maar buiten stal (bos, rijvereniging, wedstrijdterrein, trailer etc.) is het een grote monster. Iemand die geen respect meer voor mij heeft, duidelijk de baas is en zijn grootte en gewicht in zet. Hij volgt zijn eigen planning en houdt totaal geen rekening meer met mij. Voorbeeldje: twee dagen geleden was ik aan het wandelen en dat begon vrij kalm, toen kwam ik een leuk veldje tegen waar ik wat foto's wilde maken, vriendin was mee dus wij stoppen, maar meneer had daar geen zin in. Hij bedenkt zich niet, geeft een bewust trapje op zij tegen mijn been aan, draait zich om en rent zo terug naar stal. Halverwege vond ik hem grazend terug, toen ben ik verder gaan wandelen en gebeurde precies hetzelfde nog zo' n 2x. Hij trekt mij letterlijk om ver.. Totaal niet bang, geen angst te bekennen, hij denkt gewoon ik kan weg dus ik doe dat, maakt niet uit wie ik om ver loop in het proces. En dan op stal is hij weer poeslief en knuffelig.
In 2 maand tijd heb ik in het ziekenhuis gelegen, scheurtje in mijn bekken gekregen, vinger gebroken en een lichte hersenschudding opgelopen, en nee dit was niet van 1 val, elk dingetje was weer een aparte gebeurtenis.

Dit gaat nu al zo' n 1,5 jaar... Ik heb grondwerklessen gehad, heel veel dingen geprobeerd, verschillende aanpak manieren geprobeerd, maar tevergeefs.
Ik ken hem al 8 jaar lang via de vereniging, sinds 2 jaar is hij in mijn bezit. Hij heeft veel meegemaakt, en hij heeft nu eindelijk een 5 sterrenplekje waar hij helemaal op zijn plek is. Mijn eerste reden dat ik hem kocht was omdat ik hem een goed plekje gunde en bij iemand die weet wat hij heeft meegemaakt en weet wat hij nodig heeft, maar ik had nog nooit een eigen paard gehad. Nu ik meer in die wereld zit weet ik ook meer wat ik wil.. Ik wil veilig op pad zonder stress, buitenritjes maken, op les gaan bij de vereniging, over het strand rijden, parcourtje kunnen springen. En momenteel kan ik dat niet met hem omdat het niet veilig/vertrouwd is/voelt.
Een paard mag van mij best een eigen karakter hebben en ook best wel pittig zijn, maar ik snap hem gewoon niet meer en dat is heel frustrerend. Naastte paarden mensen geven ook aan geen angst of onwetenheid te zien bij hem en dat hij gewoon schijt heeft. En dat hij 1.82 is, helpt absoluut niet mee..
Ik gun hem de hele wereld en ben super bang dat wanneer ik wel de beslissing neem, dat ik spijt ga krijgen.. Het is wel mijn maatje, maar ik weet gewoon niet hoe ik hem aan kan. Een vriendin van mij zegt dat hij misschien meer een mannenpaard is, iemand die wat sterker in de schoenen staat. Kan zoiets? Vrouwenpaarden en mannenpaarden?
Helaas zit een tweede paard er (nog) niet in en ik weet ook niet of ik dat überhaupt wel wil..
1. Ik zet door, zoek weer opnieuw naar hulp, stop er meer geld in en kijk of ik met meer oefenen wel buiten de deur kan rijden, mocht dat niet lukken dan alsnog de beslissing nemen
2. Hem aanhouden, mijn eigen wensen aanpassen op hem en in de toekomst kijken voor een tweede paard en hem met pension doen.
3. verkopen en zoeken naar een betere match
Ik ben benieuwd naar jullie meningen/ervaringen aangezien ik mij erg onzeker over deze situatie voel
