Ik zit echt met een zwaar dilemma (ik ga er waarschijnlijk toch niets mee doen maar wou dit even van mij afschrijven)
Ik heb een merrie van 19 jaar, een best eigenwijze dame als ik eerlijk ben, zeker geen makkelijk karakter. Nu ga ik elk jaar op ruitervakantie in frankrijk voor een weekendje en daar staat een paardje dat echt mijn hart gestolen heeft. Hij is nu 6 geloof ik en ik ben toen enkele jaren geleden als een van de eersten op hem naar buiten geweest. Er had toen geloof ik nog maar 5 keer iemand opgezeten dus ik was de zesde. Sinds dan ben ik er helemaal aan verkocht. Hij is super veelzijdig, kan springen, is van niks bang, we kunnen er lekker mee crossen in het veld en hij heeft ook best wel wat aanleg voor dressur (een totilas zal het niet worden maar dat vind ik ook niet nodig). Het belangrijkste van al: hij geeft me een veilig gevoel, zelfs als we aan 40km/u door het veld racen ben ik niet bang en voel ik me veilig bij hem. Het is ook een echte knuffelkont, hij is super super lief en je kan er uuuuren mee kroelen.
Als ik kon had ik hem al lang meegenomen en elk jaar krijg ik opnieuw die enorme angst dat hij verkocht zal zijn als ik daar toekom.
Ik heb van mijn merrie echt heel veel geleerd begrijp me niet verkeerd, en ik hou heel veel van haar maar dat veilig gevoel zoals met dat paard heb ik denk ik niet met haar. Met haar ben ik de hele tijd aan het denken, ze gaat boos worden, ze gaat bokken. en vooral dat lieve heb ik met haar niet, ze wordt niet graag geknuffeld en is super vaak boos (een zure merrie zoals ze weleens zeggen). Ik ben al enorm ver met haar gekomen maar het is gewoon ook niet het type paard waar je veel mee kan doen, ze is om te beginnen al op leeftijd, ze wil niet meer springen (toen ik dat nog wel deed vond ze dat echt niet leuk) ze heeft een slecht hart en ze is gewoon een best moeilijk paard. Ik leer nog steeds veel met haar wanneer we dressuren (we doen klassieke dressuur) maar ik mis iets. En daardoor mis ik ook motivatie, we rijden ook geen wedstrijden dus ik heb ook geen doel. het enige doel met haar is zoveel mogelijk leren voor met andere paarden.
Ik denk ook heel vaak: met een volgend paard wil ik dit en dat doen, als zij er niet meer is ga ik voor dat, ... en dan voel ik me best schuldig want dan is het alsof ik wens dat ze weg zou zijn ofzo? Ik zou ze ook zeker niet willen verkopen want om te beginnen is ze oud en ze is erg moeilijk dus je weet niet waar ze dan zou terechtkomen en hoe ze haar zouden behandelen. Maar dat andere paard is echt een soort soulmate ofzo

Ik zit gewoon helemaal in de knoop met mijn schuldgevoel tegenover haar en ik weet echt niet wat ik ermee moet doen...