Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Suzanne F. schreef:Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.
Suzanne F. schreef:Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.
Suzanne F. schreef:Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.
Suzanne F. schreef:Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.
Macs schreef:Heel erg herkenbaar.
Ik rij graag in het bos - mijn doel is om het voor haar zo leuk mogelijk te maken.
Daarom ga ik niet vaak meer alleen (maar met een stalgenoot+paard), loop ik ook stukjes, mag ze af en toe grasjes eten en mag ze het tempo bepalen.
Maar als ik het erf af ga zie ik haar altijd naar haar maatjes kijken en soms hinniken ze dan even of twijfelt ze toch.. en dan denk ik .. waarom doen we dit eigenlijk?
Ik weet ook nog niet precies waar ik nu wel en niet achter sta. Feit is dat ik al een hele hoop gewoontes/gedachten achter me heb gelaten (hij MOET gewoon *dit* of *dat*). Ik ben niet de baas over mijn paard. Maar moet haar soms wel laten zien/overtuigen dat bepaalde activiteiten leuk zijn/ergens goed voor zijn.. of zo..
miereneter schreef:Mooie post, VuurVleugels. Je citaat van Chris Irwin slaat de spijker op de kop. Maar niet makkelijk - precies vanwege ego (wat deels ook gevormd is door cultuur en opvoeding); voor mij is het nog een lange leerweg.
Suzanne F. schreef:Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.
DuoPenotti schreef:Maar zover als ts ga ik er ook niet in.
Ze hebben hier een luxe leven.
Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.
Is zelden langer dan een half uur.
Dan even luisteren is niet teveel gevraagd.
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf.
VuurVleugels schreef:DuoPenotti schreef:Maar zover als ts ga ik er ook niet in.
Ze hebben hier een luxe leven.
Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.
Is zelden langer dan een half uur.
Dan even luisteren is niet teveel gevraagd.
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf.
Avalanche, goed gezegd! Van zowel de 'wij' ipv 'ik' als dat nee altijd een valide en gewenst antwoord is.
DP, het is wél te veel gevraagd om 'even te luisteren' als iemand zijn of haar paard geen reden/vertrouwen geeft waarom 'ie zou moeten luisteren.
Avalanche schreef:Is ook een goede vraag.
Door wat ik met paarden doe, en omdat ik paarden op mijn pad krijg die het halstertouw niet meer volgen, die "nee" zeggen en dat blijven zeggen, denk ik dat ik ook een set andere ervaringen heb.
Met een Monster krijg je het met zachte dwang niet voor elkaar namelijk, en met harde ook niet. Je krijgt het wél voor elkaar als Monster het zelf leuk vindt.
De grote vraag is voor mij bij ieder paard niet eens zozeer wat er is gebeurd in het verleden. De vraag is vooral, hoe krijg ik die knop om. Hoe zorg ik dat ik een veilige persoon ben voor dat paard, en hoe kan ik dat paard uitleggen dat ik "nee" echt een prima antwoord vind en dat het veilig is om dat tegen mij te zeggen, zodat we uit kunnen vinden wat je dan wel leuk en fijn vindt.
Bij Monster was dat clicker training. Vrijheidsdressuur heeft ie niet veel mee. Werken vindt hij heel leuk, maar daar zitten voorwaarden aan. Je moet dingen goed uitleggen, en super veel belonen, want dingen die Monster niet snapt, zijn eng. En als Monster dingen eng vindt, gaat hij zich erg vasthouden en uit zich niet meer, en dan is werken niet meer leuk, want je lijf doet pijn.
Je paard is een persoonlijkheid. Die heeft zelf een hele set aan voorkeuren en hoe ze graag willen dat je met ze omgaat, en meningen over allerlei zaken. Je paard is geen ding, en "nee" is niet alleen een valide antwoord, het is zelfs heel belangrijk dat je paard dat mag zeggen. De eerste reactie die ik daarop krijg is: maar dan kan ik niets meer doen!" Dat is je ego. Het gaat niet om jou.
Verander "ik" in "wij" en je komt erachter dat er best heel veel is wat je kan doen. Je paard heeft daar ook wel ideeën over. "Ik" is in mijn geval ook echt wel vrijheidsdressuur en rijden, ik vind dat mega leuk. Helaas voor mij heeft mijn paard niets met vrijheidsdressuur. "Wij" is wandelen, of spelen met de hond, of samen chillen, of werken aan de longe, of rijden, en daarbij heel veel uitleg geven, en Monster ook de tijd geven om te snappen wat ik bedoel, het is Spa-dag, het is spelen, en knuffelen, gekke commando's bedenken die vooral geen vrijheidsdressuur zijn haha, en nog een keer chillen.
Wij is zoveel meer dan ik.miereneter schreef:Mooie post, VuurVleugels. Je citaat van Chris Irwin slaat de spijker op de kop. Maar niet makkelijk - precies vanwege ego (wat deels ook gevormd is door cultuur en opvoeding); voor mij is het nog een lange leerweg.
Niet alleen opvoeding, ook evolutie. Mensen zijn tribalistisch, en zien andere mensen wel als 'eigen' en huisdieren ook, maar een dier dat niet bij je woont niet.
Paarden zijn bij uitstek dieren die ons tot wanhoop kunnen drijven, door hun vermogen tot spiegelen, doordat ze ons precies de dingen over onszelf laten zien die wij niet willen zien. En door dat dan als gebruik te bestempelen, maar niet als 'eigen' vermijden we het ongemakkelijke gevoel wat ze ons geven over onszelf, het stukje cognitieve dissonantie.
Als je dat laatste gaat omarmen, het er laat zijn, je beseft dat je paard best een heel goede psycholoog is, maar het jouw verantwoordelijkheid is om met je oliebol te dealen, en die niet te dumpen op je paard, die al die emotie helemaal niet kan handelen, dan ga je je idd afvragen wat jij kan doen voor je paard. En dan moet je je schrap zetten voor alle gevoelens die je paard bij je op gaat roepen, en ook dat kan heel heftig zijn