Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-23 22:05

Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-23 22:05

Herkent iemand dit?
Ik zat net even in de knoop met mijn ego:

Na het vrijspringen dacht ik “hmm even zonder alles erop springen, misschien een gave foto maken ofzo”. Dus ik ging op het blok staan met de gedachte “als ik erop mag komt ze wel klaar staan, anders ga ik er niet op. Ik probeer het maar één keer”… nou dat werd erachteraan lopen met het blok en steeds naast haar zetten en proberen op te stappen. Steeds zette ze nét op het laatste moment een paar stappen weg. En ik zat dus echt met mezelf in de knoop: eigenlijk wil ik dat zij ook wil dat ik erop ga, of er in ieder geval niet tegen is. Vooral voor dat gave gevoel voor mezelf van op haar rug zitten en misschien zo’n gave “tuigloze” foto in de spiegel van de bak. Echt zo’n “moet ik haar nu dwingen omdat ik de baas ben? Nee, eigenlijk is dat verkeerd.”

En dan dat natuurlijk ook lekker doortrekken naar “zou ze, als ze echt de keuze had, zoals nu tuigloos, überhaupt ooit willen dat ik opstap?’

Ik voelde mezelf ook boos worden (maar heb dit niet lichamelijk of verbaal richting Nala geuit), tegelijkertijd op haar omdat ze niet “luistert”, maar eigenlijk nog veel meer op mezelf, want ík was degene die niet wilde luisteren.

Afbeelding

**Geplaatst**: 13-01-23 22:12

Geplaatst: 13-01-23 22:12

O goeie en ook herkenbaar wel.Ik wil ook graag dat m’n paarden met het zadel aan komen rennen maar helaas …
Ooit gelezen dat iemand beweerde dat paarden altijd rugpijn hebben als wij erop zitten.Naar idee…

**Geplaatst**: 13-01-23 22:14

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 13-01-23 22:14

Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

**Geplaatst**: 13-01-23 22:31

Geplaatst: 13-01-23 22:31

Ik had dit laatst met een selfie :')

.
Ik wilde die dag persee een selfie met mijn pony maken, omdat ik haar twee jaar had. Maar ze had er echt geen zin in, tot aan achteruit lopen toe. Ik werd er ook gefrustreerd van, want zoveel vroeg ik toch ook weer niet van haar.

Als ik de foto nu terug zie, vind ik het genant om terug te denken aan dat moment

**Geplaatst**: 13-01-23 22:36

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 13-01-23 22:36

Tja jouw twijfel is haar twijfel hè
Althans zo werkt dat bij die van mij…
Gave foto!

**Geplaatst**: 13-01-23 22:48

Geplaatst: 13-01-23 22:48

Tja… ik denk idd dat er weinig tot geen paarden zouden kiezen om met ons op hun rug te moeten doen wat wij opleggen als ze bv ook gewoon gras kunnen eten met vriendjes….

Tuurlijk is het ons ego om te denken dat ze ons fantastisch vinden…. Daarop zijn we mensen

**Geplaatst**: 13-01-23 22:49

Geplaatst: 13-01-23 22:49

Suzanne F. schreef:
Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

Uit eigen ervaring: nee, echt niet altijd waar. Mijn merrie komt vaak graag dingen met mij doen en laat daar haar gras voor staan.
Maar niet altijd, en dan ligt het aan mijn bui of ik denk: "jammer dan, we gaan wat doen" of dat ik denk "nah je hebt ook gelijk, doei".

Dus TS: ja, ik ken dat gevoel wel. Ik kijk in zo'n geval altijd maar mezelf. Wil ik dit omdat ik er echt zin in heb, omdat ik er oprecht blij van word? En dan gaan we het doen. Of wil ik dit alleen om een andere reden (imponeren, slechte bui repareren of iets anders)? En dan skip ik het.

Niet zo streng zijn voor jezelf. Je bent ook maar een mens

**Geplaatst**: 13-01-23 22:58

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 13-01-23 22:58

Heel erg herkenbaar.
Ik rij graag in het bos - mijn doel is om het voor haar zo leuk mogelijk te maken.
Daarom ga ik niet vaak meer alleen (maar met een stalgenoot+paard), loop ik ook stukjes, mag ze af en toe grasjes eten en mag ze het tempo bepalen.
Maar als ik het erf af ga zie ik haar altijd naar haar maatjes kijken en soms hinniken ze dan even of twijfelt ze toch.. en dan denk ik ..

waarom doen we dit eigenlijk?

Ik weet ook nog niet precies waar ik nu wel en niet achter sta. Feit is dat ik al een hele hoop gewoontes/gedachten achter me heb gelaten (hij MOET gewoon *dit* of *dat*). Ik ben niet de baas over mijn paard. Maar moet haar soms wel laten zien/overtuigen dat bepaalde activiteiten leuk zijn/ergens goed voor zijn.. of zo..

**Geplaatst**: 14-01-23 01:25

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 14-01-23 01:25

Meerdere dingen die ik hierop kan zeggen. Persoonlijk wil ik niet rijden als ik niet weet dat ze het leuk vinden, en een paard wat bij je blok wegloopt, wil niet. De oplossing is om het leuk te maken.

Beloon ze, doe dingen samen met ze die ze echt heel heel leuk vinden. Neem je rijden onder de loep, wat kun je verbeteren?
Paarden vinden een bit niet erg, en veel paarden vinden het superleuk om samen met jou iets te doen. Samenwerken zit in hun natuur. Aan ons om te zorgen dat ze de samenwerking met ons echt leuk vinden.

**Geplaatst**: 14-01-23 01:41

Geplaatst: 14-01-23 01:41

Suzanne F. schreef:
Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

Mijne niet. Die vindt het trainen veel te leuk

Van de andere 3 blijft er ook geregeld een of meerdere hangen als ik de toegang tot de weide open maak. Maar die ene, die stalkt mij gewoon als ik haar kwartiertje privé training schrap. Nadeel is wel dat ze ook boos wordt op haar vriendinnen als ze de training moet delen

**Geplaatst**: 14-01-23 02:06

Geplaatst: 14-01-23 02:06

Het verschil tussen de mens en een paard:
Een paard heeft geen ambities.
Een paard ís.
Daarom zijn het voor ons ook zulke fantastische leermeesters om uit ons hoofd/ego te komen.

**Geplaatst**: 14-01-23 02:24

Geplaatst: 14-01-23 02:24

Suzanne F. schreef:
Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

Echt niet hoor. Tenminste ik heb er 2 die het niet doen. Jaren gewoon altijd het hek van de wei open gehad en los gepoetst, opgezadeld en alles. Nooit dat ze weglopen. Ja als ze alles hebben gehad wat ze willen en dan blijft de jongste nog soms staan. Nu staan ze op een ander systeem. Dus de wei is niet aangesloten op stal. Maar ze lopen nog steeds rond in een stal met eten en vaak zat dat ik de deur open heb en het erf heeft ook graskanten. Ze vinden het gewoon prettig.

De oudste doet gewoon ook alles achterlaten als ze me ziet. Die stalkt ook echt. Poetsen, aandacht alles is okee als ze er maar mag zijn. De jongste moet gewoon werk. veel is leuk, maar rijden is toch echt favo. Die parkeert zichzelf echt naast het opstap krukje. En het is geen toeval, staat ie ergens anders loopt ze daar heen of keert ze dat ze er goed om bij staat. En ik heb het d'r nooit aangeleerd. Ze haalt ook d'r eigen hoofdstel. Ze laat hem tig keer vallen onderweg. Maar als ik niet help komt ie bij het opstapkrukje uit.

Ik denk trouwens dat paarden niet malen om ego's en wat wij willen. Ze geven om wat ze zelf nodig hebben en om wat hun kudde nodig heeft. Ben je een onderdeel, dan krijg je wat je nodig hebt en geef jij hun wat ze nodig hebben. Kennen we de uitspraak niet: "je krijgt niet het paard wat je wil, je krijgt het paard wat je nodig hebt"

**Geplaatst**: 14-01-23 03:58

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 14-01-23 03:58

Ik herken het hoor ts. Hier worden ze nog altijd los opgezadeld, bit pakken ze zelf aan, inparkeren, doe ik eigenlijk al jaren met mijn paard(en) maar ik maak het ook altijd leuk met snoep, belonen, trots voelen en zelf enthousiast zijn. Is aangeleerd gedrag maar juist die dingen blijven belonen maakt het leuk. Er is natuurlijk een verschil tussen vastbinden en opzadelen want we moeten gaan rijden of je mág de paddock uitkomen, los staan en weglopen van het zadel. Mijn haflinger kent inparkeren en vind het geweldig, maar soms stapt hij echt weg van het krukje, prima, doen we wel wat kunstjes en rek oefeningen. De volgende dag staat hij weer te trappelen en ben ik degene die treuzelt.
Moet zeggen dat mijn paarden vaak overal wel voor open staan, ze zijn nog jong dus soms grenzen aangeven zoals gaan rennen als het even moeilijk word, lijkt me alleen maar logisch. Beide grenzen respecteren, goed dat je dit herkent bij jezelf hoor ts, veel mensen helaas nog niet in de paardenwereld en ook ikzelf moest als kind heel wat zandhappen tot ik realiseerde dat een paard ook ''nee'' mag zeggen(Krijg je als ruitertje van de manege. Elke bok nog een tik erbij... Dat zie je helaas nog steeds overal).

**Geplaatst**: 14-01-23 05:30

Geplaatst: 14-01-23 05:30

Suzanne F. schreef:
Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

Die van mij niet hoor. Zo lang ik op stal ben staat hij bij het hek.

En als het te lang duurt dan hinnikt hij nog een paar keer. Zelfs als hij net hooi gekregen heeft in de ochtend laat hij dat liggen.

Afbeelding

Vroeger herkenbaar TS. Tegenwoordig laat ik alle verwachtingen gewoon los en zie ik het wel. Niets moet, en als hij geen zin heeft doen we het niet.

Daardoor nu een paard wat vrijwel altijd zin heeft om iets te doen omdat ik dus niets afdwing of maar blijf vragen.

Maar dat is ook per paard verschillend, want er zijn ook luilakken die daar misbruik van maken.

Dan is het aan jou de taak om het toch zó leuk te maken dat het paard graag 'JAAA!!!' zegt.

**Geplaatst**: 14-01-23 07:24

Geplaatst: 14-01-23 07:24

Paarden zijn onlosmakelijk verbonden met ego. Sowieso hebben we allemaal een paard omdat wíj dat willen, ik heb tenmiste nog nooit gehoord van een paard wat letterlijk aan iemand gevraagd heeft gekocht en 'gebruikt' te worden. En omdat het Latijnse woord ego niets meer en niets minder betekent dan 'ik', is het feit dat ik een paard wil of heb dus onoverkomelijk een ego kwestie. Als startpunt is daar niks mis mee.

Dan de definitie van het ego als iets wat gestreeld moet worden, dat kan twee kanten op gaan. Enerzijds worden erg veel paarden gebruikt om iemand ego te strelen en op te poetsen. Paard moet op wedstrijd want dan winnen we prijzen, paard moet mooi op de foto voor onze instagram, paard moet goed vrijheidsdressuur kunnen want dan maken we indruk op onze stalgenootjes. En, paard moet het leuk vinden dat wij er naast staan met een blok om op te stappen. Doet het paard één of meerdere van bovenstaande niet is dat recept voor teleurstelling.

Een andere ego benadering is echter: wat kan ík (mijn ego) doen om mijn paard te helpen? Paard heeft er niet om gevraagd om bij mij te zijn, ik heb hem gekocht/gekregen en hij is gewoon het halstertouw gevolgd. Dat geeft een bepaalde mate van verantwoordelijkheid, maar wel één die met de juiste ego benadering heel veel voldoening kan geven. Mijn leidraad hierin is een uitspraak van Chris Irwin: 'Ask not what your horse can do for you, ask what you can do for your horse'. En, wat jij kan doen, dat is echt niet alleen grasjes laten eten. Veel paarden kunnen oprecht heel veel plezier beleven aan werken met mensen en leven ervan op. Maar wel: míts ze begrepen worden daarin! Zo lang wij mensen op een menselijke manier omgaan met paarden zullen ze zich net zo min begrepen voelen als wij ons zullen voelen als er iemand alleen maar Japans tegen ons blijft praten, ook al weet diegene dat we dat niet kunnen verstaan of spreken. Maar als mijn Japanse gesprekspartner en ik op zoek gaan naar een manier van communiceren die we beiden begrijpen schiet het begrip vaak al een eind op.

Ik raad je het boek Horses Don't Lie (of vertaald in het Nederlands: Paarden Liegen Niet) van Chris Irwin heel erg aan. Het is geen stappenplan of 1-op-1 uitleg hoe te communiceren met een paard, maar het geeft wel een heel duidelijk beeld bij het natuurlijke gedrag en communicatie van paarden. Het heeft mij enorm veel inzicht en zelfvertrouwen gegeven, ook omdat je leest over hoe paarden niet iemand afwijzen omdat ze diegene niet leuk vinden, maar dat het vaak in simpele dingen als lichaamshouding kan zitten.

Op die manier gebruik je je ego, zowel gewoon je 'ik' als datgene wat je je beter laat voelen en validatie geeft, juist om het paard te helpen en het leuk met 'm te hebben. "Yes, mijn paard en ik hebben het leuk en dat heb ík voor elkaar": die ego boost is in mijn ervaring echt honderd keer meer waard dan een tuigvrije sprong + foto kunnen scoren. Zo'n foto is namelijk ook véél leuker als je paard er lol in heeft!

**Geplaatst**: 14-01-23 08:29

Geplaatst: 14-01-23 08:29

Mooie post, VuurVleugels. Je citaat van Chris Irwin slaat de spijker op de kop. Maar niet makkelijk - precies vanwege ego (wat deels ook gevormd is door cultuur en opvoeding); voor mij is het nog een lange leerweg.

Ik vind het een héle goede vraag, Nala, interessant om over na te denken.

**Geplaatst**: 14-01-23 13:45

Geplaatst: 14-01-23 13:45

Macs schreef:
Heel erg herkenbaar.
Ik rij graag in het bos - mijn doel is om het voor haar zo leuk mogelijk te maken.
Daarom ga ik niet vaak meer alleen (maar met een stalgenoot+paard), loop ik ook stukjes, mag ze af en toe grasjes eten en mag ze het tempo bepalen.
Maar als ik het erf af ga zie ik haar altijd naar haar maatjes kijken en soms hinniken ze dan even of twijfelt ze toch.. en dan denk ik .. waarom doen we dit eigenlijk?

Ik weet ook nog niet precies waar ik nu wel en niet achter sta. Feit is dat ik al een hele hoop gewoontes/gedachten achter me heb gelaten (hij MOET gewoon *dit* of *dat*). Ik ben niet de baas over mijn paard. Maar moet haar soms wel laten zien/overtuigen dat bepaalde activiteiten leuk zijn/ergens goed voor zijn.. of zo..

Dit is heel herkenbaar! Mijn paard is van zichzelf een rustig kalm paard. Eerder te langzaam dan te snel. Keer op keer zit ik erop met een gevoel dat het wel wat sneller mag. Maar het paard is 20, ik heb haar al 9 jaar en het blijft het zelfde. Maar mijn gevoel ook en ik denk dat wij veel gelukkiger kunnen worden als ik dit accepteer. Het accepteer dat wij gewoon wat langzamer gaan.

**Geplaatst**: 14-01-23 13:49

Geplaatst: 14-01-23 13:49

Is ook een goede vraag.
Door wat ik met paarden doe, en omdat ik paarden op mijn pad krijg die het halstertouw niet meer volgen, die "nee" zeggen en dat blijven zeggen, denk ik dat ik ook een set andere ervaringen heb.
Met een Monster krijg je het met zachte dwang niet voor elkaar namelijk, en met harde ook niet. Je krijgt het wél voor elkaar als Monster het zelf leuk vindt.

De grote vraag is voor mij bij ieder paard niet eens zozeer wat er is gebeurd in het verleden. De vraag is vooral, hoe krijg ik die knop om. Hoe zorg ik dat ik een veilige persoon ben voor dat paard, en hoe kan ik dat paard uitleggen dat ik "nee" echt een prima antwoord vind en dat het veilig is om dat tegen mij te zeggen, zodat we uit kunnen vinden wat je dan wel leuk en fijn vindt.

Bij Monster was dat clicker training. Vrijheidsdressuur heeft ie niet veel mee. Werken vindt hij heel leuk, maar daar zitten voorwaarden aan. Je moet dingen goed uitleggen, en super veel belonen, want dingen die Monster niet snapt, zijn eng. En als Monster dingen eng vindt, gaat hij zich erg vasthouden en uit zich niet meer, en dan is werken niet meer leuk, want je lijf doet pijn.

Je paard is een persoonlijkheid. Die heeft zelf een hele set aan voorkeuren en hoe ze graag willen dat je met ze omgaat, en meningen over allerlei zaken. Je paard is geen ding, en "nee" is niet alleen een valide antwoord, het is zelfs heel belangrijk dat je paard dat mag zeggen. De eerste reactie die ik daarop krijg is: maar dan kan ik niets meer doen!" Dat is je ego. Het gaat niet om jou.

Verander "ik" in "wij" en je komt erachter dat er best heel veel is wat je kan doen. Je paard heeft daar ook wel ideeën over. "Ik" is in mijn geval ook echt wel vrijheidsdressuur en rijden, ik vind dat mega leuk. Helaas voor mij heeft mijn paard niets met vrijheidsdressuur. "Wij" is wandelen, of spelen met de hond, of samen chillen, of werken aan de longe, of rijden, en daarbij heel veel uitleg geven, en Monster ook de tijd geven om te snappen wat ik bedoel, het is Spa-dag, het is spelen, en knuffelen, gekke commando's bedenken die vooral geen vrijheidsdressuur zijn haha, en nog een keer chillen.
Wij is zoveel meer dan ik.

miereneter schreef:
Mooie post, VuurVleugels. Je citaat van Chris Irwin slaat de spijker op de kop. Maar niet makkelijk - precies vanwege ego (wat deels ook gevormd is door cultuur en opvoeding); voor mij is het nog een lange leerweg.

Niet alleen opvoeding, ook evolutie. Mensen zijn tribalistisch, en zien andere mensen wel als 'eigen' en huisdieren ook, maar een dier dat niet bij je woont niet.
Paarden zijn bij uitstek dieren die ons tot wanhoop kunnen drijven, door hun vermogen tot spiegelen, doordat ze ons precies de dingen over onszelf laten zien die wij niet willen zien. En door dat dan als gebruik te bestempelen, maar niet als 'eigen' vermijden we het ongemakkelijke gevoel wat ze ons geven over onszelf, het stukje cognitieve dissonantie.
Als je dat laatste gaat omarmen, het er laat zijn, je beseft dat je paard best een heel goede psycholoog is, maar het jouw verantwoordelijkheid is om met je oliebol te dealen, en die niet te dumpen op je paard, die al die emotie helemaal niet kan handelen, dan ga je je idd afvragen wat jij kan doen voor je paard. En dan moet je je schrap zetten voor alle gevoelens die je paard bij je op gaat roepen, en ook dat kan heel heftig zijn :(:)

**Geplaatst**: 14-01-23 14:08

Geplaatst: 14-01-23 14:08

Suzanne F. schreef:
Tja als je paarden de keuze zou geven dan zouden ze naar de wei lopen en grasjes eten.

Mijn ruin: ja

Mijn merrie zet ik samen met de ruin 's ochtends buiten.
Soms loopt ze met hem mee want ze weet dat er in de ochtend een streep nieuw gras is.
Maar meestal blijft ze bij de poort staan. Knuffelen wil ze dan. Altijd langer dan dat ik wil.

Eigenlijk liefst de hele dag

Rijden. Ze zal zichzelf niet opzadelen.
Maar een hekel. Nee ook niet. Want rijden is ook aandacht en knuffels.

Maar zover als ts ga ik er ook niet in.
Ze hebben hier een luxe leven.
Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.
Is zelden langer dan een half uur.
Dan even luisteren is niet teveel gevraagd.
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf.

**Geplaatst**: 14-01-23 15:36

Geplaatst: 14-01-23 15:36

DuoPenotti schreef:
Maar zover als ts ga ik er ook niet in.
Ze hebben hier een luxe leven.
Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.
Is zelden langer dan een half uur.
Dan even luisteren is niet teveel gevraagd.
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf.

Avalanche, goed gezegd! Van zowel de 'wij' ipv 'ik' als dat nee altijd een valide en gewenst antwoord is.

DP, het is wél te veel gevraagd om 'even te luisteren' als iemand zijn of haar paard geen reden/vertrouwen geeft waarom 'ie zou moeten luisteren.

**Geplaatst**: 14-01-23 15:44

Geplaatst: 14-01-23 15:44

Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.

Waarom doe jij niets met deze zin?

En deze:
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf

Dan is er dus gewoon vertrouwen.

Dus begrijp je hele quote niet

VuurVleugels schreef:
DuoPenotti schreef:
Maar zover als ts ga ik er ook niet in.
Ze hebben hier een luxe leven.
Ik vraag met rijden geen oneerlijke of onmogelijke dingen.
Is zelden langer dan een half uur.
Dan even luisteren is niet teveel gevraagd.
Maar hoef daar zelden voor mijn gevoel iets voor te doen. Dat gaat meestal gewoon vanzelf.

Avalanche, goed gezegd! Van zowel de 'wij' ipv 'ik' als dat nee altijd een valide en gewenst antwoord is.

DP, het is wél te veel gevraagd om 'even te luisteren' als iemand zijn of haar paard geen reden/vertrouwen geeft waarom 'ie zou moeten luisteren.

**Geplaatst**: 14-01-23 16:04

Re: Paardrijden: In de knoop met mijn ego

Geplaatst: 14-01-23 16:04

100 keer mag ze gaan eten wanneer ze afgezadeld wordt en nu ineens doet de baas andere dingen? Vindt je het gek? Ik niet

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-23 16:08

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-23 16:08

Haha ze was helemaal niet gezadeld en niks, het was helemaal zonder tuig vrijspringen, waarna ik dacht, zou ik er zo even opkruipen om zo uit te stappen.

**Geplaatst**: 14-01-23 16:14

Geplaatst: 14-01-23 16:14

Avalanche schreef:
Is ook een goede vraag.
Door wat ik met paarden doe, en omdat ik paarden op mijn pad krijg die het halstertouw niet meer volgen, die "nee" zeggen en dat blijven zeggen, denk ik dat ik ook een set andere ervaringen heb.
Met een Monster krijg je het met zachte dwang niet voor elkaar namelijk, en met harde ook niet. Je krijgt het wél voor elkaar als Monster het zelf leuk vindt.

De grote vraag is voor mij bij ieder paard niet eens zozeer wat er is gebeurd in het verleden. De vraag is vooral, hoe krijg ik die knop om. Hoe zorg ik dat ik een veilige persoon ben voor dat paard, en hoe kan ik dat paard uitleggen dat ik "nee" echt een prima antwoord vind en dat het veilig is om dat tegen mij te zeggen, zodat we uit kunnen vinden wat je dan wel leuk en fijn vindt.

Bij Monster was dat clicker training. Vrijheidsdressuur heeft ie niet veel mee. Werken vindt hij heel leuk, maar daar zitten voorwaarden aan. Je moet dingen goed uitleggen, en super veel belonen, want dingen die Monster niet snapt, zijn eng. En als Monster dingen eng vindt, gaat hij zich erg vasthouden en uit zich niet meer, en dan is werken niet meer leuk, want je lijf doet pijn.

Je paard is een persoonlijkheid. Die heeft zelf een hele set aan voorkeuren en hoe ze graag willen dat je met ze omgaat, en meningen over allerlei zaken. Je paard is geen ding, en "nee" is niet alleen een valide antwoord, het is zelfs heel belangrijk dat je paard dat mag zeggen. De eerste reactie die ik daarop krijg is: maar dan kan ik niets meer doen!" Dat is je ego. Het gaat niet om jou.

Verander "ik" in "wij" en je komt erachter dat er best heel veel is wat je kan doen. Je paard heeft daar ook wel ideeën over. "Ik" is in mijn geval ook echt wel vrijheidsdressuur en rijden, ik vind dat mega leuk. Helaas voor mij heeft mijn paard niets met vrijheidsdressuur. "Wij" is wandelen, of spelen met de hond, of samen chillen, of werken aan de longe, of rijden, en daarbij heel veel uitleg geven, en Monster ook de tijd geven om te snappen wat ik bedoel, het is Spa-dag, het is spelen, en knuffelen, gekke commando's bedenken die vooral geen vrijheidsdressuur zijn haha, en nog een keer chillen.
Wij is zoveel meer dan ik.

miereneter schreef:
Mooie post, VuurVleugels. Je citaat van Chris Irwin slaat de spijker op de kop. Maar niet makkelijk - precies vanwege ego (wat deels ook gevormd is door cultuur en opvoeding); voor mij is het nog een lange leerweg.

Niet alleen opvoeding, ook evolutie. Mensen zijn tribalistisch, en zien andere mensen wel als 'eigen' en huisdieren ook, maar een dier dat niet bij je woont niet.
Paarden zijn bij uitstek dieren die ons tot wanhoop kunnen drijven, door hun vermogen tot spiegelen, doordat ze ons precies de dingen over onszelf laten zien die wij niet willen zien. En door dat dan als gebruik te bestempelen, maar niet als 'eigen' vermijden we het ongemakkelijke gevoel wat ze ons geven over onszelf, het stukje cognitieve dissonantie.
Als je dat laatste gaat omarmen, het er laat zijn, je beseft dat je paard best een heel goede psycholoog is, maar het jouw verantwoordelijkheid is om met je oliebol te dealen, en die niet te dumpen op je paard, die al die emotie helemaal niet kan handelen, dan ga je je idd afvragen wat jij kan doen voor je paard. En dan moet je je schrap zetten voor alle gevoelens die je paard bij je op gaat roepen, en ook dat kan heel heftig zijn

Mooie discussie en ook heel herkenbaar TS! Ik merk sinds ik een eigen paard heb dat ik ook vaak worstel met mijn ego en de signalen die mijn paard me geeft soms (te) veel op mijzelf betrek, wat ook niet altijd helpt.
Ik zou heel graag meer luisteren naar mijn paard maar mis daar soms ook de handvatten voor, door de 'ouderwetse' manier van communiceren met paarden die veel van ons is bijgebracht. Ik ben wel benieuwd om wat meer te horen over jouw aanpak, Avalanche, waarin je het paard meer ruimte geeft om ook 'nee' te zeggen. Hoe ga je daarmee om in zo'n situatie? Ik dwaal misschien een beetje van het onderwerp af maar ben wel erg benieuwd!

**Geplaatst**: 14-01-23 16:41

Geplaatst: 14-01-23 16:41

Laat ik vooropstellen dat ik veel met probleempaarden werk.
Paarden waarbij het al zover is gekomen dat we van een subtiele nee zijn beland bij steigeren en ander ronduit gevaarlijk gedrag.

Maar ruimte om nee te zeggen. Dat is bijvoorbeeld wegstappen bij het opstapkrukje.
Dat kan meerdere redenen hebben, van niet willen dat je erop gaat tot gewoon bang zijn voor het krukje zelf. Of het gewoon niet fijn vinden dat iemand er zonder zadel op zit. Mensen hebben heel vaak het idee dat zonder zadel natuurlijker is, meer connectie met het paard. Maar een zadel is bedacht om het rijden niet alleen comfortabeler te maken voor mensen, maar ook voor paarden.

In dit geval kan ik zeggen: ik vraag iemand om het paard vast te houden. Maar paard heeft heel duidelijk nee gezegd.

Dus de nee respecteren doe je door uit te zoeken waarom het dier nee zegt. Is dat omdat paard een zadel fijner vindt? Leg er een zadel op.
Nog niet opgelost? Als paard niet wilt dat je erop gaat: ga werken vanaf de grond, net zolang tot paard comfortabel is met jou op de grond, en heeft geleerd dat je de zweep niet gebruikt om te dwingen, maar om uit te leggen, tot je paard heeft geleerd dat je hem niet in de mond trekt of op de rug bonkt (neem desnoods lessen op een mechanisch paard tot je goed genoeg kunt zitten om comfortabel te zijn voor je paard).

Bang voor het krukje? Met krukje gaan spelen. Ik poets vanaf het krukje, hang vanaf het krukje, voer appels vanaf het krukje, laat paard met krukje spelen, enzovoorts, net zo lang tot dat krukje ook maar gewoon een ding is wat best grappig is.

Soms vinden paarden rijden niet leuk, maar de meeste paarden hebben geen hekel aan het rijden zelf, en vaak vinden ze het echt wel leuk ook, maar ze hebben wel een probleem met de manier waarop we rijden. In de mond getrokken worden doet pijn, op je rug bonken doet pijn, en dan leren ze rijden met pijn associëren. Aan ons om zo handig te worden dat we ons paard geen pijn doen, maar zorgen dat het leuk is om jou op de rug te hebben.

Als je het gevoel hebt dat het allemaal redelijk vanzelf gaat, je paard hapt zelf het bit in, is vrolijk met opzadelen en poetsen, zeggen ze geen nee. Dat is een paard wat rijden prima accepteert of leuk vindt. Mijn vorige merrie vond het zo leuk dat ze zelf al bij het blok ging staan en mij een duw tegen mijn kont gaf dat ik even op moest schieten :')

Punt is dat dit allemaal manieren zijn om het paard ruimte te geven om nee te zeggen, en dan ook die nee serieus te nemen. We moeten echt van de angst af, dat we dan niets meer kunnen, dat paard dan alleen nog maar op de wei wil. Dat is niet zo. Paarden zijn dieren die van nature heel graag samenwerken, die een enorme will to please hebben, die mensen echt best leuk vinden. Daarom kunnen we er ook wat mee, want 600kg die echt niet wil, daar begin je niets mee. Heel veel paarden vinden werken oprecht leuk, en werken hárd.

Wat ik hier merk, is dat zodra die nee serieus wordt genomen, paarden uit hun schulp gaan kruipen. Sowieso vinden ze het bijzonder (en fijn) dat ze gehoord worden, en alleen al het feit dat er naar ze geluisterd wordt, maakt dat ze meer gaan aangeven.
Kijk vooral goed. Kijk naar de signalen die ze geven. Vraag je af waarom en stel die vraag dan aan je paard, door verschillende dingen te testen. Je paard geeft het echt wel aan. Paarden zijn enorm communicatief. Dat hebben ze namelijk nodig in een kudde. Ze zullen het ook naar jou zijn, als je ze er de ruimte voor geeft.