Ik rij intussen al een jaar of 18 paard en altijd wel affiniteit gehad met wedstrijden en springen. Tussendoor wel eens wat fases natural horsemanship enzo gehad, maar uiteindelijk kwam het altijd wel weer terug op springen. In 2014 kochten we Gigi, een toen 3 jarige KWPN'er met als idee haar op te leiden om de springsport in te gaan. Helaas bleek ik meer incapabel en Gigi moeilijker dan ik dacht. Met pijn en moeite konden we redelijk een rondje BB rond komen, maar echt zeker en pure fun was het nooit. Soms raakte ze op tilt en sprong niks meer, soms sprong ze mega braaf. Geen probleem dacht ik, ooit komen we er wel. Een uitdaging leer je alleen maar van. Dus zo gezegd trainde we verder. Vaker met tranen van frustratie dan plezier.
edit: Tussendoor heb ik de kans gekregen om een seizoen te springen met een ervaren paard van een (toen) stalgenoot. Dit ging op zich vrij prima, af en toe een stop of balkje maar meestal foutloos. Juist omdat het op een 'schoolmaster' nog niet voelde zoals ik hoopte ben ik ook al begonnen met twijfelen denk ik.
2,5 jaar geleden kreeg ik de kans om Gigi te stallen bij mijn springinstructeur. Ideaal! Een super rustige stal, altijd een parcours op en rustige professionele sfeer. Maar kort nadat ik verhuisd was kreeg ze door een fout van mij weer een flinke dip in haar zelfvertrouwen, en we moesten weer van voor af aan beginnen. Toen is het "mentale balletje" een beetje beginnen te rollen. Doe ik mijn paard een plezier met zo ambitieus trainen, doe ik mezélf er uberhaupt een plezier mee? Vind ik wedstrijden leuk of vind ik het leuk om te zeggen dat ik wedstrijden rij? Op concours hangt altijd een nare sfeer. Asociaal gedrag naar mederuiters, paarden onterecht in elkaar meppen als ze (door wiens fout dan ook) een keer een stop hebben, de hele dag rond lopen met een blok in je maag en daar dan een hele dag aan op moeten offeren... Nee eigenlijk is er zo niks leuks aan.
Dus we zijn niet meer op wedstrijd geweest, maar hebben tot nu wel gewoon normaal door gelest (vaak wel met gezonde spanning/tegenzin). Daarbij ben ik sinds kort ook begonnen aan de video's van featherlight horsemanship en daardoor (in combinatie met de lessen van mijn instructeur) hebben we echt méga grote stappen gezet. We springen zonder duwen of trekken fijn een 1.10 parcours en in de dressuur zijn we vooral echt flink vooruit gegaan. Helemaal fijn, maar eigenlijk heb ik nog steeds geen zin om op wedstrijd te gaan. Wel voel ik de druk om dit te doen want ik heb een 'sportpaard' op een 'sportstal' en 'we kunnen het nu toch goed genoeg?'
Even kort samengevat ben ik denk ik volledig de interesse in de wedstrijdsport kwijt, maar ben ik wel nog happy met het verbeteren van de connectie tussen mij en mijn paard, dressuurmatig het beste uit haar krijgen en af en toe nog eens voor de fun wat sprongetjes te maken. Maar voor mijn geval "kan" ik niet zomaar zo erg van gedachten veranderen, als dat een beetje logisch klinkt? Zeker niet nu ik op zo'n perfecte plek gestald sta om die droom achterna te kunnen gaan.
Excuus voor het misschien wat warrige verhaal, ik wilde zoals ik eerder schreef vooral van me af schrijven en misschien is er iemand die ook al eens zoiets heeft meegemaakt? Let me know
