Geplaatst 
10-10-2021 - Eindelijk is het zover, onderweg om naar mijn (hopelijk toekomstige) nieuwe maatje te gaan kijken. Het betreft een sprieterige jonge twenter met een prachtige valkkleur. Het voelde goed, het bleek een stoere jongen en je kon het hem niet gek genoeg maken. Alles werd gecheckt en hij mocht met mij mee naar huis. Eindelijk, na jaren wisselende paardjes verzorgt en gereden te hebben had ik mijn eigen kleine maatje.
Hij kwam bij mijn vriendin aan huis te staan, in een leuke kudde van 3 andere paardjes. Langzaam maar zeker wist hij het plekje te bemachtigen bij de oudste merrie en tevens kuddeleidster. Hoewel het een pittige kleine dame was, nam zij hem op als kind om hem verder de wijde wereld in te nemen. Eigenlijk hetzelfde als ik. Stapje voor stapje leerde hij wat wij als mensen van hem wilde en man, toen hij er klaar voor was om gezellig te wandelen stond hij altijd voorraan.
Stoer als hij was hebben we heerlijk samen gewandeld, niks was hem te gek. Bomproof geboren kun je bijna zeggen, hij voldeed precies aan hoe ik hem buiten wilde hebben: Nuchter, braaf en plezier hebben in de avontuurtjes!
Inmiddels ook het longeren opgepakt. Niet altijd makkelijk om na te denken over waar je je lange beentjes plaatst, maar baas, wat is dit leuk! Lekker bewegen en spelen, samen met jou! Beetje bij beetje leerde hij steeds meer manieren en kregen we steeds meer plezier in het samenwerken.
Tot het noodlot toesloeg..
19-11-2021 Na een lange schooldag stond mijn (niet paardenmoeder!) huilend in de keuken: 'Jai moet weg. Hij heeft je vriendin uit het niks tegen haar hoofd getrapt en ze is nu in het ziekenhuis, we gaan er straks heen'
Dan sta je daar, met je mond vol tanden en werkelijk geen idee hebben wat er is gebeurd en hoe mijn vriendin er aan toe was. Dat waren natuurlijk de eerste vragen: 'Hoe is het met haar en wat is er precies gebeurd?' Helaas konden deze nog niet beantwoord worden. Gelukkig kregen we het 'goede' nieuws dat ze ondanks veel beperkingen zoals een zware hersenschudding, flinke hechtingen in haar gezicht en niet in staat om te eten, naar huis kon.
Even later zaten we met z'n allen om de tafel om het te bespreken. Een heftig maar fijn gesprek en tot op de dag van vandaag dankbaar dat we er zo goed, rustig en nuchter over hebben kunnen praten, want dat is echt niet vanzelfsprekend..
Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik de keuze mocht maken tussen hem houden en dan verplaatsen of verkopen. Natuurlijk wilde ik hem houden! Was de trap toeval? Wat was de reden? Helaas zijn dit vragen waar we nooit antwoord op kunnen krijgen. Toch besloot ik hem met pijn in mijn hart te koop te zetten. Ik wist dat ik niet meer de kansen zou kunnen geven als ik daarvoor wilde geven. Het was geen gemeen paard, maar ergens blokkeerde iets. Ik voelde mij dan ook verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat hij de kansen zou krijgen die hij verdiende, in een omgeving wat beter zou matchen.
Nu heb ik geen spijt van de keuze, hoewel zowel mijn vriendin als ik, huilend de trailer met zijn lieve koppie zagen wegrijden.. De laatste foto die ik van hem heb is de foto waar hij nog 1 laatste keer omkijkt in de trailer met een dankbare blik. Alsof hij wilde zeggen 'Dankjewel voor alles baas, je hebt een goede beslissing genomen. Ik red mezelf wel en ik zal je niet vergeten'. Een blik die ik nooit zal vergeten, maar mij ontzettend veel steun gaf.
Hoe meer je gaat nadenken, hoe meer je erachter komt dat hij op mij leek. Misschien zelfs wel iets te veel. Misschien was het een spiegel, een grote spiegel die ons lessen gaf. Het heeft ons veel geleerd en hoewel we tot op de dag van vandaag niet weten hoe het heeft kunnen gebeuren, voelt het alsof het een reden heeft gehad. Hij deed precies wat ik dacht, misschien niet altijd even positief, maar wel heel waardevol. Op dat moment zat ik en een aantal andere mensen in mijn omgeving niet goed in hun vel. Het liefst trok ik mij terug en schopte ik iedereen aan de kant die maar tegenkwam. Ik wilde mijn vriendin een noodrem geven, helaas kreeg ik het niet voor elkaar. Hij wel. Dankzij hem moesten we wel aan onszelf gaan denken en naar onszelf gaan kijken, iets wat we daarvoor nooit deden..
Inmiddels is hij verkocht, heeft hij een nieuwe mooie toekomst voor zich in Zweden. Met mijn vriendin gaat het gelukkig al beter, maar ook zij heeft helaas nog een weg te bewandelen. Onze vriendschap is er niet slechter door geworden, juist nóg sterker dan dat hij al was. Het is en blijft een bizar voorval. Hij heeft een speciaal plekje in mijn hart en ik ben overtuigd dat veel dingen gebeuren met een reden. En, ik blijf erbij:
'He is my spirit'
