Helaas heeft mijn 21-jarige Skóla een chronische peesblessure


Toevallig had ik enkele weken daarvoor een advertentie van een merrie gezien die me niet losliet. Qua uiterlijk en beschrijving helemaal mijn ding. Ik vond het echter sneu voor Skóla, zij heeft een plekje diep in mijn hart en ik wil haar niet zomaar "inruilen" voor een ander...
Mijn lieve vriend wist echter dat ik het werken met een paard fysiek en mentaal (ernstige chronische ziekte) nodig heb, ik had hem de advertentie eerder al laten zien en hij zei: je gaat nu een afspraak maken en kijken of het wat is.
Een week later stonden we na een rit van 200 km kennis te maken met Jóna. Er was geen woord van de advertentie gelogen, ik voelde een klik en wist al snel dat ik haar wilde hebben.
Even later werd ik dus de eigenarease van dit knappe vosmerrietje


Jóna is 5 en kent nog helemaal niks. Groen als gras. Ze is schuchter, heeft nog niet veel vertrouwen in de mens. Maar ze is erg nieuwsgierig en heeft de wil om het goed te willen doen. Toen we aankwamen, mocht ik voorzichtig haar hoofdje aaien en niet meer dan dat. Na een halfuurtje kon ik haar overal aanraken en kwam ze zélf al (voorzichtig en beleefd) vragen of ik aan haar staart wilde krabben

Het plan is om haar zelf alles te leren, op haar eigen tempo. Het doel is om een fijn recreatiepaard van haar te maken, beetje bakwerk, buitenritjes.
Maar eerst werken aan haar vertrouwen. Als het nog maanden duurt eer er voor het eerst een zadel opligt (daar ga ik zelf wel van uit), dan is dat zo. Ze is jong, we hebben geen haast. Het lijkt me leuk om er hier een volgtopic van te maken.
Zaterdag gaan we Jóna eindelijk ophalen. Ik kan niet wachten

