Ik ben er klaar mee. Ik ben boos, verdrietig, jaloers en vooral er klaar mee. Ik hou van de sport, oprecht. Ik hou van het leven met paarden en zou niet zonder kunnen. Ik droom van de dag dat ik mijn eerste officiële wedstrijd rijdt en mijn lieve vriend trots maak. Maar God wat ben ik klaar met alle drama en ongeluk in mijn paardenleven. Hier mijn verhaal en hart op je beeldscherm, enjoy:
Ik denk twee jaar geleden begon het te borrelen. Zomervakantie, pandemie en mijn relatie was net beëindigd. Ik deed niet veel op een dag, maar was wel veel op sociale media te vinden. Het algoritme bracht me waar mijn hart het liefste naar toe wilde gaan. Langzaam kreeg ik steeds meer paard gerelateerde content op mijn scherm en ik vroeg me af “waarom ben ik ooit gestopt?”. Vroeger reed ik op de manege met liefde en plezier, maar besloot te stoppen voor een meer actievere sport. Mijn angst voor een ‘dik’ lichaam was groter dan de rekening van mijn ouders om twee sporten te financieren, terecht overigens paardrijden is duur. Ik merkte dat ik het miste. Ik zag mensen met hun paarden op video’s en foto’s en wilde weer beginnen en met geen één paardenvriend in mijn omgeving besloot ik weer te beginnen op de manege. Een leuke tijd, maar het verveelde mij snel. Ik had het kunstje snel weer te pakken. Het werd winter besloot te stoppen bij de manege.
Na de winter vond ik een bijrijdplekje met vijf paarden die elk aandacht verdiende. Elke keer als ik er was kon ik een ander paard pakken om van te leren. Daarna verhuisde ik en vond ik in mijn nieuwe woonplek een hele fijne plek met een prachtig paard om mee te ontwikkelen. Diverse privé lessen verder kwam mijn droom steeds verder naar voren. “Ik wil dit zelf.” Als bijrijder kan je veel! Maar ik ben iemand die graag onderzoekt, uitzoekt, probeert, doorleert en toepast. Ik vind het niet netjes om tegen een eigenaar te vertellen wat zij wel of niet goed doen met hun paarden of de betweter uit te hangen en vertellen dat het kuil eerst gevoerd moet worden en dan pas het krachtvoer.
Diverse berekeningen gemaakt met mijn vriend, de voors en tegens afgewogen en besloten de zoektocht te starten. Mijn vriend stond achter mij en wilde zelfs (mee)financieren om mijn droom waar te maken. De droom kon gewoon werkelijkheid worden! Een eigen paard… Drie paarden had ik gezien, tot ik een mooie betaalbare Engelse Volbloed vond. Een lieve merrie van bijna zes jaar oud. Typisch ik had ik van te voren veel opgezocht over het koopproces van een paard. Het keuren, de vragen die ik moest stellen, waar je naar moest kijken, het contract, etc. Ik had zelfs mijn instructrice (en nu vriendin en stalgenoot) een keer meegenomen om te kijken en de moeilijke vragen te stellen die ik niet durfde of kon bedenken. De zes-jarige merrie was te leuk die moest in ieder geval gekeurd worden.
Ik koos voor enkel klinisch, weet zelf niet meer waarom, maar destijds leek mij dat het beste. De verkoper gaf aan bij welke dierenarts hij dat graag wilde. Ik had de beste man opgezocht en kon geen slechte reviews of ervaringen vinden. Waarom niet? (Zie je hem al aankomen?) De merrie liet het allemaal gebeuren en was goed? Bijna, één bemerking haar linker bil stond wat hoger dan de rechter, maar de dierenarts gaf aan dat dit recht te trainen was. En zo geschiede. Paard gekocht, papieren geschreven contractje (met daarop ig dat als er iets is we kunnen ruilen), naar stal gereden en de roepnaam gedoopt tot Foxie.
Foxie was nog wat schraal, was geïmporteerd uit Ierland en had nogal een geschiedenis. Door middel van het prachtige internet en de slimme mensen van ‘Het Engelse Volbloeden Topic’ had ik haar racegeschiedenis gevonden. Ze was er niet zo goed in, geen wonder dat ze weg mocht lol. De eerste week ging het al top, ze rolde mooi in de elektrische bedrading en zat een korte seconden vast. Resultaat: Dik been en onregelmatig. Maar god.. Ongeluk gebeurt, een maandje met liefde gestapt aan de hand af en toe gecheckt en alle rust genomen. (leermoment 1: hier had de dierenarts best wel gebeld mogen worden!) Ik wilde de rest wel alles goed doen. Zo kwam de tandarts, osteopaat, hoefsmid en zadelmaker stuk voor stuk langs om te beginnen met de beste start mogelijk. Ze liep weer oke en we waren er klaar voor!
Ik ervaarde veel twijfels en vervelende onderbuik gevoelens. Linker galop deed ze maar niet, ze sprong gewoon niet aan. Ik vermeende dat ze dit ook deed tijdens de keuring, maar god, racepaarden zouden volgens deze dierenarts altijd maar één kant op getraind worden. Dan leren ze dus de hele linker galop niet. Maar geen probleem! We hadden geen haast. Samen met mijn trainer geprobeerd, diverse manieren en technieken. En het lukte uiteindelijk zelfs onder het zadel! Heerlijke ongebalanceerde rondjes gereden. Een week daarna stopte de pret.
De hoefsmid kwam langs en daarna heeft ze nooit meer goed gelopen, ik dacht dat het eerst gevoelig was, hetgeen ook zo was. Tip van de dag: haal niet in één keer ijzers onder een Engels Volbloed vandaan. Maar ondanks dat ging het nog steeds niet goed. Tijdens het longeren schiet ze weg in pijn. Ik herkende “the equine painface” maar al te vaak en dit was gewoon afwijkend gedrag. Dierenarts maar bellen en het liefste eentje die alles op locatie kon doen. (Mijn kleine auto is net genoeg om mij mee te nemen.)
Twee ellendig lange moest ik wachten op het bezoek en zijn mijn vriend en ik dagelijks naar de doe-het-zelf stal geweest om een stal uit te mesten en een paard een knuffel te geven. Natuurlijk kreeg ze alle aandacht van de wereld, lekker poetsen en wandelen. Ik hoopte dat het iets was met het SI-gewricht en dat het met één spuit klaar was, maar nee, het feestje werd nog leuker. Het resultaat: een verschoven SI, vergroeide tussenwervels en een scheve heup. Afgeschreven absoluut niet geschikt voor de sport. poedersuiker. Tranen. Nog meer tranen en paniek. Dé worst case scenario gewoon..
Verkoper bericht en die vond het net zo erg als ik hij bood aan wat we hadden afgesproken “paardje ruilen”. Hij zou me laten weten als hij nieuwe paarden binnen kreeg die aan mijn eisen voldoen. Ik heb een goede mensenradar en die gaat niet af bij deze handelaar. De tijd tussen deze afspraak en een aanbod van hem duurde lang. Ik begreep dat we eigenlijk zelfs het recht hebben op alle kosten die we gemaakt hebben terug, maar dat was voor ons niet nodig. We willen gewoon het opgelost hebben en een fijne plek voor lieve Foxie. Na meerdere keren porren duurde het echt lang, maar uiteindelijk kwam hij toch echt met een berichtje.
Ik kan me alles herinneren. Ik was in de sportschool tot ik zijn naam op Whatsapp omhoog zag poppen. Nog nooit zo snel op een notificatie geklikt en ik keek de video. Ik mocht niet gelijk verliefd worden, niet tot het hele paard op de foto stond (we leren wel van fouten, een beetje dan). Maar deze moest zeker bekeken worden! De video doorgestuurd naar elke paardenvriend die ik in het afgelopen jaar had gemaakt en iedereen werd enthousiast.
Samen met een collega en dus paardenvriend wezen kijken en ze was echt heel fijn. Oortjes relaxt, beetje achter de teugel, maar dat is oke ze is 5, en vooral heerlijke gangen. Afspraak schommelde op eens. Verkoper vroeg 1500 extra bij.. Dit is niet wat ik wilde, de kosten die ik moest maken voor Foxie waren al zo veel, maar dit was ook onze enige optie. Vooruit voor 1000 geaccepteerd. Ik kan me voorstellen dat de prijzen voor hem ook het afgelopen jaar zijn gestegen.
Paard binnenstebuiten gehaald en was helemaal top! Hals, rug én benen! Helemaal fijn. Zelfde riedeltje begon: tandarts, osteopaat, zadelmaker, hoefsmid. Ik merkte wel wat lastigs. Ze draaide haar hoofd scheef tijdens het rijden. Rij technisch probleem? Geen idee, bitfitter laten langskomen. Probleem werd minder, maar niet weg. Elei (zo hadden we haar genoemd) was verder echt fantastisch en ik liet haar tijdens mijn vakantie achter in de handen achter van de persoon die ik het meest vertrouw: De instructrice die eerder in dit verhaal mee was en nu dus een goede vriendin en stalgenoot.
Kreeg fijne berichtjes dat het goed ging met haar. Tot één bijzondere spraakmemo. Ik ging me oprecht afvragen of ze wel het juiste paard uit de wei had gepakt. Tijdens het opstappen startte ze een complete rodeo, bokken tot ze eraf viel. Ik heb dit paard nog nooit zien bokken! Ze is de meest brave merrie die ik ooit heb gezien?! Daarna met veel spanning veilig afgesloten. De dagen erna was er niks aan de hand en kon ze veilig en relaxt opstappen en wegrijden.
Ik kwam terug en na drie keer gebeurde hetzelfde bij mij, alleen bleef de spanning. Elke keer bij het opstijgen was er gigantische spanning! Ik bedacht me dat mijn collega en ik dat eerder zagen tijdens het proefrijden, maar dan enkel in de gezichtsuitdrukking. Maar goed, zelfs op het harde kwam ze omhoog. Ik vermoede iets van een maagzweer, gezien ze ook zeer gevoelig was op het been. Dierenarts gevonden die dat op locatie kon doen en zo gezegd zo gedaan. Meneer kwam langs met de scopie.
Geen maagzweer, wel keelontsteking? Kon dat? Blijkbaar. Hij legde uit dat het niet heel erg hoefde te zijn en dat veel jonge paarden dit hebben en bij enkele het niet weggaat. Conclusie: 6 weken (mentale)rust en ondersteunen met vitamine C en omega 3. Direct behandelen kon wel, maar dan zouden we dagelijks drie keer in de keel iets moeten aanbrengen. Nou dat werd hem niet.
Zes weken lang was ik braaf dagelijks een bak aan het klaar zetten met deze supplementen. Verder gedaan wat goed voelde, soms was dat wandelen dan was het enkel poetsen. Na 6 weken kwam de dierenarts weer langs, geen significante verandering, maar we konden haar wel weer oppakken.
Langzaam begon ik weer met wat training initiëren in haar week. Na een beetje gelongeerd te hebben wilde ik eens wandelen met het zadel op, zodat ze dat ook weer eens had gevoeld. Dat ging helemaal mis. Ik trek de singel lichtjes aan en ze komt rechtop. Spanning, paniek, steigeren. Uiteindelijk kreeg ik de singel los en werd ze weer rustig. Waarom? Dit is echt geen normaal gedrag. Ik geloof dat paarden PTSS-achtige klachten kunnen hebben, maar dan gaan steigeren tijdens het opstijgen? Nee.. Dit klopte niet.
De ene zei gedrag de andere zei medisch. Mijn gevoel zei medisch en zo een andere dierenarts gezocht die het wilde uitzoeken. Zo kwam er een wéér een dierenarts langs. Ze reageert gek op de spieren bij de singel. Overigens altijd leuk als een dierenarts die duizenden paarden per jaar ziet zegt “dit heb ik nog nooit gezien”.. een echo gemaakt en wat bloed getapt. Tot nu toe hebben we alleen losse eindjes die nog geen beeld geven over wat er nou aan de hand: keelontsteking, strakke rug- en singel(?)spieren, onregelmatig gebouwde long en vocht in de long. Ze kan me nog niet vertellen of dit het einde van de wereld is of zo opgelost. Dus ik moet nog wachten.. Nog langer..
We zijn nu in het heden. Ik wacht vandaag al de hele dag op het telefoontje van deze dierenarts. Het enige wat ik wil is een gezond paard waar ik eens een B-proefje op kan rijden.. Is dat nou echt onmogelijk. Ik ben zo jaloers als ik anderen ongestoord zie opzadelen en lekker zie rijden op stal terwijl ik wéér in de oliebol, onzekerheid en stress zit. Mijn bankrekening is er slecht aan toe en ik kan niet nog zo’n klap aan, financieel niet, maar ook niet mentaal. Misschien schop ik nu een scene voor niks, maar misschien zit ik straks huilend terug naar huis te rijden. Wie weet. Tijdens het schrijven met klappertanden en een verhoogde hartslag gezeten. Deze stress die al deze ellende meeweegt is echt bizar. Mijn schouders doen pijn en de tranen drukken tegen mijn ogen aan. Het moet echt vloeien. Er is misschien niks aan de hand, maar ik zie het zo gebeuren. Ik ben geen doomdenker, maar mijn onderbuik zegt niet veel voorspoedigs..
Het moesten even uit mijn hart op papier. Het had korter gekund, sorry
Mocht je zo ver gekomen zijn, bedankt voor het lezen. (ik zeg eerlijk dat ik een beetje bang ben voor mogelijke reacties, dus bij deze, ik ben fragiel vandaag 
) 
Klote, je emoties lijken me heel begrijpelijk! Ik duim met je mee voor goed nieuws. 
Geef jezelf de ruimte om boos en verdrietig te zijn 
Terugbrengen naar de verkoper is niet meer een optie geloof ik, of wel? 
de onzekerheid en tegenslagen zijn verschrikkelijk en je mag je rot voelen. Hopelijk komt er nu weer licht aan de horizon voor jullie!