Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 19:28

De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 19:28

Ik voel me heel erg alleen met dit gevoel.

Al vele jaren een Pennymeisje, weliswaar ooit 3 maanden gestopt maar toch weer begonnen, ben ik overvallen met het gevoel dat het vlammetje gedoofd is.
Ik ga braaf 3 á 4 keer per week naar stal, mijn paarden zijn blij om me te zien. De ene wordt beleerd, de andere rij ik meer recreatief maar heeft Z1 gelopen en we zijn wat blessureleed verder... En ik weet gewoon niet meer waar ik het voor doe.
Als ik dit bedenk op het moment dat ik op stal ben, breekt m'n hart zowat want dan kijken ze me weer zo lief aan en weet ik niet wat ik zonder paarden moet.

Ik zou zo graag willen dat ik hier niet alleen in ben, want dit gevoel is echt poedersuiker.
Zie ik op facebook of instagram een plaatje van een nieuwe collectie dekjes voorbij komen, dan laait het vlammetje op, maar buiten dat slaat de twijfel constant toe.

Hoe dealden jullie hiermee? Of ben ik écht de enige?

**Geplaatst**: 30-08-22 19:39

Geplaatst: 30-08-22 19:39

Nee je bent niet de enige. Mijn paard is 9 maart overleden en ik ben nu een soort van paardloos. Ik heb een 26-jarige die met pensioen is en ik heb nog 4 jonge hengsten in de opfok lopen. De 1e 2 hengsten komen aan het eind van dit weideseizoen naar huis en dan kan ik volgende zomer gaan beginnen met beleren.

Toch heb ik stiekem geen zin meer. Het bevalt me best wel om niet meer een hele avond op stal te zijn en altijd maar moeten...
Als ik met een vriendin mee ben op wedstrijd begint er wel wat te kriebelen, maar als ik dan weer thuis ben denk ik weer "wat een werk, zonde van je weekend".

Ik heb met mezelf afgesproken dat als ik er over een paar maanden nog zo over denk dat ik alles verkoop behalve het oudje.
Er moeten sowieso 3 paarden verkocht worden , omdat ik geen 2 paarden meer wil rijden.

Ik heb echt een luxe probleem, maar ik mis gewoon het plezier in de paarden.

**Geplaatst**: 30-08-22 19:40

Geplaatst: 30-08-22 19:40

Ik herken het wel. Sinds het overlijden van mijn eigen paardje is dat vlammetje nooit meer 100% terug gekomen.

Ik heb een super lief verzorgpaard met een super aardige eigenaar, waar ik een paar keer per maand een buitenritje mee deed. Afgelopen 6 maanden heb ik niet gereden, wel op stal een beetje teuten (mesten, voeren, poetsen).

Waar vroeger mijn leven om de paarden draaide, is dit langzaam omgedraaid. Nu gaan andere dingen voor, en als ik tijd heb, heb ik niet echt 'zin' om te gaan paardrijden. Ik ben het plezier hierin echt kwijtgeraakt, en heb dit nog niet echt weten terug te vinden helaas.

Mijn plan is om gewoon weer eens paard te pakken voor een bosrit en kijken hoe dit voelt.

Laatst bijgewerkt door Biscuitje op 30-08-22 19:45, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-08-22 19:43

Geplaatst: 30-08-22 19:43

Hi, nee hoor er zijn er nog veel meer. 45 jaar helemaal gek geweest op paarden en op mijn 50ste van de ene op de andere dag gestopt. Alles weggegeven, verkocht en in laten slapen. Enkele keer nog gereden maar het vlammetje was uit. Of op.

**Geplaatst**: 30-08-22 19:45

Geplaatst: 30-08-22 19:45

Nee hoor ts, je bent zeker niet de enige. Ik heb hier een shetlander die te klein is voor de kar en een haflinger waar ik (hard) vanaf ben gevallen en angst voor heb, zonder dat iets helpt.
Inmiddels een leuke kleine tinker erbij waar ik kan doen en laten wat ik wil maar makkelijk is het soms niet om (in mijn geval) elke dag te mesten, water te sjouwen, hooi te sjouwen, weiland te onderhouden(overgroei bij knippen, palen graven, touw spannen, opruimen, schoonmaken etc etc.) Paardrijden zelf schiet er vaak bij in. Soms is het fijn gewoon even een stap terug te zetten en niets te hoeven, of nouja in mijn geval, lekker knuffelen en dan hebben ze maar een paar weken vakantie. Misschien kun je werken naar wat meer doelen voor jezelf, ik vindt namelijk grondwerk en de manier waarop een paard zijn lichaam gebruikt ontzettend interessant, dit pas ik toe in het rijden waardoor het rijden niet meer hoofdzaak is. Je moet uitzoeken waar voor jou nog de 'leuk' ligt en als dat niet meer in de omgang is, zou je voor jezelf moeten kijken of je de knoop door wilt hakken, bijv terug naar één paard of een verzorg paard.
This niet makkelijk zo'n dure hobby met dieren, het is niet alsof je dezelfde terug kan kopen(behalve als je geluk hebt

) Succes ts, maar je bent zeker niet de enige.

**Geplaatst**: 30-08-22 20:13

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 30-08-22 20:13

Absoluut niet de enige. Heel mijn leven super fanatiek wezen rijden, zelfs tijdens mijn pubertijd en mijn eerste studentenjaren. Hier twee paarden gehad, vorige maand een verkocht. Bijna twee jaar geleden heel goed gevallen van mijn jonkie en toen was het einde verhaal. Heel lang zitten twijfelen en wikken en wegen, maar uiteindelijk besloten dat paard te verkopen. Mijn ander paard hou ik bij vanwege een blessure en zijn leeftijd. Daar rij ik nu terug een klein beetje recreatief mee (1x per week of twee weken). Maar ik denk dat ik daarna ook geen paard meer ga kopen. Zeg nooit nooit, maar bij mij is het ook gewoon weg. Vooral omdat het mij meer stress en verdriet gaf dan het mij nog kon ontspannen. Nu begin ik er eindelijk weer een beetje van te genieten, maar echt kriebelen doet het niet meer...

**Geplaatst**: 30-08-22 20:25

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 30-08-22 20:25

Ik ken dit ook heel erg.

Ik ben nu 25, sinds 1.5 jaar een eigen paard. Jong op de manege begonnen en daar gereden tot een jaar of 12. Daarna begonnen met verzorgponys waar ik paar keer per week heenging.

Toen ik 14/15 werd had ik er geen zin meer in dus met alles gestopt. Vanaf 17 weer een nieuwe verzorgpony want mistte het rijden. Toen na 2 jaar weer gestopt en echt klaar mee...

Paar jaar terug weer een nieuwe pony gevonden om te rijden en ik genoot echt weer! Nu een eigen paard.

Helaas pech met dit paard: blessure, staken... Toen ging het afgelopen maanden goed en 2 week terug slipper gemaakt in het land en sinds dien kreupel... Altijd pech met dit paard tot nu toe.

Ja, mijn vlam is weg nu. Ik ga wel naar stal, voor aandacht en knuffels. Maar ik baal, baal dat ik m'n doelen niet kan halen en niet mooie buitenritten kan maken met hem. Ik ga soms met tegenzin heen ondanks dat het altijd wel oké is als ik er ben. Ik doe wel clicketraining nu en andere kleine dingen, maar het is niet hetzelfde...

Dit is wel anders dan met verzorgpony's, want dit is mijn eigen... Die gaat niet zomaar weg. Ik hoop dat ik al m'n plezier weer snel terug krijg zodra ik weer wat meer met hem mag doen....

**Geplaatst**: 30-08-22 20:29

Geplaatst: 30-08-22 20:29

Hier ook last van. Geen eigen paard dus ik ben enkele mAnden niet geweest en niks met paarden gedaan. Toen weer op het paard gestapt en heb er weer lol in gekregen

**Geplaatst**: 30-08-22 20:32

Geplaatst: 30-08-22 20:32

Je bent absoluut niet de enige, in 2013 na het inslapen van mijn paard ben ik de passie echt kwijt geraakt, het enige waarom ik nog met 'paarden' bezig was nadien, omdat wij nog een shetlander hadden die ook elke dag haar verzorging behoefte.

In 2015 kriebelde het toch wel weer en ben ik voor iemand anders gaan rijden, daar in 2018 gestopt oa omdat mijn gezondheid niet je van het is maar ook omdat ik het niet meer kon combineren met werk en gezin.

Soms mis ik het, maar de passie om fanatiek te rijden heb ik niet meer,wie weet komt er in de toekomst een paard puur voor de recreatie ( als in alleen voor ontspannen buitenritten).

Geheel paardloos ben ik overigens niet, wij hebben 2 Shetlanders aan huis maar daar zijn we buiten de verzorging niet actief mee.

Laatst bijgewerkt door Lay_D op 30-08-22 20:36, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-08-22 20:33

Geplaatst: 30-08-22 20:33

Ik ken je gevoel wel.. Ik heb mijn merrie nu 7 jaar. Ze is mijn eerste eigen paard. Maar ze heeft een lastig karakter en is niet de makkelijkste wat het voor mij heel moeilijk maakt om te doen wat ik écht leuk vind.. Op stap gaan met de trailer en lol maken, buiten rijden, springlessen etc.

Hierdoor maak ik het me voor mezelf steeds lastiger en twijfel ik steeds vaker om haar te verkopen.. een andere optie is van stal verhuizen maar dan moet ze een heel stuk verder van huis staan… soms weet ik het echt niet meer

**Geplaatst**: 30-08-22 20:44

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 30-08-22 20:44

Ik weet het ook niet meer goed

Heb er nog 2. Eentje op pensioen (26j) en eentje die op lichte tour niveau loopt en mee op wedstrijd gaat (18j). Nu staan ze allebei met een blessure, al is die van het rijpaard misschien niet zo erg. Maar dat doet me toch echt wel nadenken of ik er nog mee verder wil. Zal deze twee niet verkopen, maar voorlopig zie ik mezelf geen nieuw paard kopen als er eentje wegvalt. Financieel is het nu ook wel wat lastiger en beperkt het je om op reis te gaan bv.
Daarnaast heb ik veel pech en blessures doorgemaakt, dat is toch wel echt een heel vervelende periode elke keer...

Een oude man op stal gaf me in de week nog op m'n donder dat ik toch niet mag stoppen 'want je rijdt zo'n niveau en hebt zoveel les genomen' maar dat houdt me niet zo tegen.
Wel ben ik nog bloedfanatiek tijdens het rijden zelf, dus ik weet wel dat als ik eentje heb, ik wel fanatiek zal rijden..

**Geplaatst**: 30-08-22 20:46

Geplaatst: 30-08-22 20:46

je bent idd niet de enige Janine.
Begin April mijn eerste en enige paard na 20 jaar op bijna 23 jarige leeftijd laten inslapen.
Ik mis haar want ze was een superlieve en brave merrie die een groot deel van mijn leven was maar heel eerlijk ben ik soort van opgelucht dat ik de kopzorgen niet meer heb.
Rijden deden we ook al lang niet meer op zo heel af en toe eens een rondje wandelen of aan de hand wandelen maar daar had zij ook geen lol in. Zij wou liever gewoon gerust gelaten worden en op de wei staan bij haar vriendje.
Heb me heel dikwijls afgevraagd wat me bezielde toen ik erop zat. Paardlief had er toch ook geen plezier echt in dus ja...

**Geplaatst**: 30-08-22 21:08

Geplaatst: 30-08-22 21:08

herkenbaar hoor, inmiddels al 10 jaar een eigen paard, mijn eerste, maar ik denk ook mijn laatste, ze is nu 14, en zolang ik het financieel trek blijft ze en zorg ik links of rechts om dat er goed voor haar gezorgd word, maar zelf doe ik er niet heel veel meer mee.
Moet ik wel zeggen dat dat er ook mee te maken heeft dat ze heel ver van huis staat, omdat er dichter bij gewoon geen geschikte stallen waren sinds we verhuisd zijn, de reisafstand, benzineprijzen en lage frequentie waarin ik nog maar kan gaan omdat het mede door het reizen zo veel tijd in beslag neemt, maakt dat ik niet het gevoel heb iets op te kunnen bouwen.
Ik heb altijd gezegd en beloofd dat als ik voor een dier kies, of dat nou een kat hond of paard is, ze blijven tot hun dood, omdat ik zeker wil weten dat ze krijgt wat ze nodig heeft en waar ze gelukkig van word, dat is een verantwoordelijkheid waar ik voor gekozen heb bij aanschaf. Maar voor mezelf is die echte sprankel ook wel weg. Ik ben gek op haar, als ik er ben vind ik het heerlijk om een beetje te tutten, af en toe een bosritje, maar dat is het dan ook wel. Ik ben emotioneel heel gehecht aan dit paard, omdat ze voor mij als een huisdier (niet letterlijk) is die er bij hoort, maar als ze er niet meer is zou ik wel prima zonder de paardenhobby an sich kunnen.
Misschien als ze dichter bij zou kunnen staan met een goede basisverzorging zodat je er niet al te veel zorgen aan hebt (want dat vind ik vooral de ellende, pensionstallen die vergeten te voeren, je paard ervandoor laten kletteren over de weg, beschimmeld hooi geven, hele dag op stal laten staan, noem het op) dat ik er dan wel weer meer plezier in zou krijgen. Haar huidige stal is (nagenoeg)perfect, maarja om nou 1,5 uur in de auto te zitten om even te gaan tutten, dat staat niet meer in verhouding. Het is zoals het is, maar ik begrijp je gevoel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 21:19

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 21:19

Ik ben na het aanmaken van dit topic eens gaan nadenken. Ik ben vorig jaar op mijn werk door een vergelijkbare fase gegaan, waarbij mijn leidinggevende bang was dat ik thuis zou komen te zitten met een bore-out. Ik was echt alle uitdaging kwijt in mijn werk...

Ik denk dat ik nu ook de uitdaging kwijt ben. Ik weet even niet wat ik aan mijn 'oude' paard heb. Hij is altijd vrolijk en blij om me te zien, maar heeft in de zomer erg veel jeuk en heeft het dan gewoon zwaar. Ik was een heel eind met opbouwen en dat is dan allemaal weer weg. Terwijl ik laatst op het paard van een vriendin heb gereden en dit helemaal fantastisch vond! Een paard wat nog een hele weg te gaan heeft, die ook alle tijd krijgt, maar waar je wel echt aan kan zitten.

Nu heb ik het idee dat we dit gevoel met z'n allen wel wat delen, dat we de uitdaging kwijt zijn. Omdat de uitdaging te groot is (moeilijk paard) of omdat het helemaal weg is (blessures etc.).
Alsof het plezier samen met de uitdaging komt. Alsof het een soort puzzel is die we altijd aan het leggen zijn, te weinig stukjes waarbij er grote dingen ontbreken, of veel te veel stukjes waarbij je door de bomen het bos niet meer ziet.

IlBuono: dat heeft mijn moeder vanmiddag nog tegen me gezegd: Je kán niet stoppen, moet je kijken wat het je allemaal gebracht heeft! (naast een acute stressstoornis door narcistisch misbruik maar hé

zonder dalen geen bergen)
En ik wéét het, maar ik voel het op dit moment niet zo.

Puppetje: Ik heb ook een luxe probleem. Géén eigen paarden op papier, maar ik mag wel praktisch alles beslissen en zolang de eigenaar leeft worden ze niet verkocht. Zou je het eerst een kans gaan geven met je jonge hengsten? Dus eerst eentje beleren, een wedstrijdje meepakken en dan pas besluiten? Wat zou je überhaupt verwachten van het opnieuw opleiden van een jong paard?

Anastasia24: Ik ben af en toe aan het kijken naar Intrinzen, omdat ik denk dat mijn 'oude' paard daar wel gebaat bij kan zijn. Maar ik heb een stukkie faalangst in mijn wat het een en ander tegenhoudt. En vooral nu ik denk dat het allemaal aan mij ligt. Dat mijn ene paard niet fit genoeg aanvoelt om flink aan het werk te zetten, dat mijn andere paard niet voldoende heeft gehad aan het grondwerk wat ik met hem heb gedaan, om hem te beleren.

**Geplaatst**: 30-08-22 21:25

Geplaatst: 30-08-22 21:25

Ben je op meer vlakken in het leven zo?

Ik herken hier wel wat mensen in mijn omgeving in, maar die hebben het op meer vlakken dan alleen het paard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 21:27

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 21:27

Sunnda schreef:
Ben je op meer vlakken in het leven zo?

Ik herken hier wel wat mensen in mijn omgeving in, maar die hebben het op meer vlakken dan alleen het paard.

Hoe bedoel je?
Snel de uitdaging kwijt?

Wat mijn werk betreft is dat namelijk niet zo gek, ik werk nogal een stuk onder mijn niveau. Met de paarden heb ik het nooit eerder gehad. En daarbuiten kan ik het ook niet zo goed bedenken.

**Geplaatst**: 30-08-22 21:28

Geplaatst: 30-08-22 21:28

Je bent niet de enige, zo als de vorige reacties ook al zeggen.

Toen mijn pony overleed is voor mij de lol er af gegaan. Ik beleefde er nog wel plezier aan, maar niet meer zoals vroeger.
Dit vond ik moeilijk te accepteren want vanaf mijn 6de waren paarden mijn lust en mijn leven, echt een stuk van mijn indentiteit. Heel lastig als dit (deels) wegvalt!

**Geplaatst**: 30-08-22 21:35

Geplaatst: 30-08-22 21:35

Janine1990 schreef:
IlBuono: dat heeft mijn moeder vanmiddag nog tegen me gezegd: Je kán niet stoppen, moet je kijken wat het je allemaal gebracht heeft! (naast een acute stressstoornis door narcistisch misbruik maar hé zonder dalen geen bergen)
En ik wéét het, maar ik voel het op dit moment niet zo.

Die 'zonder dalen, geen bergen' is voor mij ook wel echt de reden dat ik het zo'n lastige vind

Ik weet dat het zo werkt, daarnaast ben ik psycholoog en begin ik aan mijn opleiding sportpsychologie (waarbij ik het gevoel heb dat ik de competitie wel wil blijven ervaren, ook met de dalen). Maar op moeilijkere momenten privé is dat soms net te veel.
Ik haal ook wel echt mijn ontspanning er uit, omdat ik verplicht ben (door mezelf) om 7 dagen bezig te zijn met uitmesten en beweging geven en ik anders misschien continu zou werken...

**Geplaatst**: 30-08-22 21:37

Geplaatst: 30-08-22 21:37

Zeker herkenbaar hoor. Jaren lang een ontzettende drive gehad om te trainen en te starten, maar de uitdaging is met mijn paard dusdanig groot dat ik gedemotiveerd ben geraakt. Ik merk wel dat ik daardoor minder snel gefrustreerd raakt, en trainingen ook minder snel in tranen eindigen dus dat is wel positief. Maar ook de komst van een eigen huis en een bijbaan etc daarnaast maakt het wel heftig om ook bijna dagelijks naar stal te moeten.

Nu mijn paard stil staat met rotstraal ben ik stiekem toch wel flink aan het balen overigens... Je kunt niet met en niet zonder I guess :')

**Geplaatst**: 30-08-22 21:53

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 30-08-22 21:53

Zeer herkenbaar, helaas. Ik zit nu al een behoorlijke tijd in zo’n fase. Zo erg, dat ik zelfs zondag mijn pony gewoon vergeten ben

. We zouden na het avondeten haar voeren etc. Kwam er dus maandagochtend achter dat we er dus niet geweest waren. Ofetewel ze had dr voer en medicijnen niet gehad. Nou had ze genoeg water en net nog een nieuw stuk lan gehad, maar schuldig voelde ik me wel heel erg.

De laatste keer dat ik gereden heb is in mei geweest, ik kan me er niet toe zetten. Heb er echt vaak gewoon geen zin in. Of het is te warm, of het regent, of er is geen tijd. Er is altijd wl een k*tsmoesje. Nou is mijn pony 28 dus ik moet niet meer rijden, ik mag rijden. Maar dan moet ik daar wel zin in hebben, en die ontbreekt meestal momenteel. Ik weet ook echt niet of ik er weer aan begin als ze er straks niet meer is

**Geplaatst**: 30-08-22 22:01

Geplaatst: 30-08-22 22:01

Is het dan niet een idee om een keer wat leuks te doen met paarden? Ik bedoel dan niet met je eigen paard(en), maar bijvoorbeeld een buitenrit bij een organisatie, vakantie te paard, kijken bij een wedstrijd of evenement.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 22:04

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 22:04

Picopico schreef:
Is het dan niet een idee om een keer wat leuks te doen met paarden? Ik bedoel dan niet met je eigen paard(en), maar bijvoorbeeld een buitenrit bij een organisatie, vakantie te paard, kijken bij een wedstrijd of evenement.

Ik zit er inderdaad aan te denken om komend weekend even om het hoekje te kijken in Tolbert... Alleen ben ik even afhankelijk van mijn werk (heb consignatiedienst en sta dus 24/7 paraat) en ben ik vrijdagavond en zondag de hele dag al besproken en zit er ook nog een huishouden op me te wachten... -O-

**Geplaatst**: 30-08-22 22:09

Geplaatst: 30-08-22 22:09

Ik herken het ook! Alleen wel pas achteraf, toen ik om een andere reden mijn paard moest verkopen.

Een vriendin wees me erop dat ik de laatste 2 jaar (sinds blessures/wedstrijdstop) al veel minder interesse had. Ze had gelijk, ik was (en ben) dol op mijn paard maar de motivatie in rijden etc was ik al lang kwijt. Ik deed het, wist niet beter..

De keus om te verkopen was ontzettend verdrietig, maar eenmaal de keuze gemaakt en een top plek gevonden voor haar, waar ik ze nog mag opzoeken, voelt het echt als een opluchting.

Niet meer ‘moeten’ zorgen, de financiën, het druk maken of alles wel goed is. Het is inmiddels een jaar geleden en het voelt nog steeds als de beste beslissing voor mij.
Nu heb ik wel het geluk dat ik goed contact heb met de nieuwe eigenaresse en haar dus gevoelsmatig niet 100% kwijt ben.

Geen idee of dit voor jou een tijdelijke dip is of het gewoon echt ‘klaar’ is, maar ja, het kan dus..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 22:11

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 22:11

Biks2 schreef:
Je bent niet de enige, zo als de vorige reacties ook al zeggen.

Toen mijn pony overleed is voor mij de lol er af gegaan. Ik beleefde er nog wel plezier aan, maar niet meer zoals vroeger.
Dit vond ik moeilijk te accepteren want vanaf mijn 6de waren paarden mijn lust en mijn leven, echt een stuk van mijn indentiteit. Heel lastig als dit (deels) wegvalt!

Scherp gezegd, onderdeel van je identiteit... Mijn tijd krijg ik wel gevuld, maar mijn identiteit???

IlBuono schreef:
Die 'zonder dalen, geen bergen' is voor mij ook wel echt de reden dat ik het zo'n lastige vind Ik weet dat het zo werkt, daarnaast ben ik psycholoog en begin ik aan mijn opleiding sportpsychologie (waarbij ik het gevoel heb dat ik de competitie wel wil blijven ervaren, ook met de dalen). Maar op moeilijkere momenten privé is dat soms net te veel.
Ik haal ook wel echt mijn ontspanning er uit, omdat ik verplicht ben (door mezelf) om 7 dagen bezig te zijn met uitmesten en beweging geven en ik anders misschien continu zou werken...

Kan jij dit hele ding niet even shrinken voor iedereen die er mee zit op het moment???

Ik ben ook blij dat ik donderdagmiddag naar de psych kan, want ik weet echt niet wat ik hiermee moet.

Siersma schreef:
Zeer herkenbaar, helaas. Ik zit nu al een behoorlijke tijd in zo’n fase. Zo erg, dat ik zelfs zondag mijn pony gewoon vergeten ben . We zouden na het avondeten haar voeren etc. Kwam er dus maandagochtend achter dat we er dus niet geweest waren. Ofetewel ze had dr voer en medicijnen niet gehad. Nou had ze genoeg water en net nog een nieuw stuk lan gehad, maar schuldig voelde ik me wel heel erg.

De laatste keer dat ik gereden heb is in mei geweest, ik kan me er niet toe zetten. Heb er echt vaak gewoon geen zin in. Of het is te warm, of het regent, of er is geen tijd. Er is altijd wl een k*tsmoesje. Nou is mijn pony 28 dus ik moet niet meer rijden, ik mag rijden. Maar dan moet ik daar wel zin in hebben, en die ontbreekt meestal momenteel. Ik weet ook echt niet of ik er weer aan begin als ze er straks niet meer is

Oh jakkes, dat moet echt poedersuiker voelen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-22 22:14

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-22 22:14

renee16 schreef:
Ik herken het ook! Alleen wel pas achteraf, toen ik om een andere reden mijn paard moest verkopen.

Een vriendin wees me erop dat ik de laatste 2 jaar (sinds blessures/wedstrijdstop) al veel minder interesse had. Ze had gelijk, ik was (en ben) dol op mijn paard maar de motivatie in rijden etc was ik al lang kwijt. Ik deed het, wist niet beter..

De keus om te verkopen was ontzettend verdrietig, maar eenmaal de keuze gemaakt en een top plek gevonden voor haar, waar ik ze nog mag opzoeken, voelt het echt als een opluchting.

Niet meer ‘moeten’ zorgen, de financiën, het druk maken of alles wel goed is. Het is inmiddels een jaar geleden en het voelt nog steeds als de beste beslissing voor mij.
Nu heb ik wel het geluk dat ik goed contact heb met de nieuwe eigenaresse en haar dus gevoelsmatig niet 100% kwijt ben.

Geen idee of dit voor jou een tijdelijke dip is of het gewoon echt ‘klaar’ is, maar ja, het kan dus..

Wat merkte jouw vriendin?
En stel dat je paard geen blessures had gehad, had je het dan nog logisch geacht om haar te verkopen?