Bokt.nl

Janine1990 schreef:

Wat merkte jouw vriendin?
En stel dat je paard geen blessures had gehad, had je het dan nog logisch geacht om haar te verkopen?

Ninx schreef:

Motivation follows action..... ofwel: je raakt helaas nu eenmaal niet gemotiveerd door erover na te denken, manieren te overpeinzen hoe je jezelf kunt motiveren, of te wachten tot het spontaan gebeurt.
Doe IETS.... zoals Daihyo hierboven schrijft, kom in actie en kijk wat het oplevert.

Er wordt natuurlijk ook iets goeds geboren wanneer bloederig fanatisme plaats maakt voor iets anders.
Het 5x per week trainen en de mentale druk waar een paard dan mee te maken krijgt is eigenlijk ook niet heel heilzaam. Er ontstaan ook niet voor niets zoveel blessures. Als je zelf fanatiek gaat sporten merk je opeens hoeveel opbouw, rust en herstel ook eigenlijk echt nodig is.
Dus dit soort perioden kunnen je ook een nieuw perspectief geven; zijn prestaties wel nodig om me vervulling te geven, wat is het dat me echt aantrekt in paarden, hoe voel ik me wanneer ik bij mijn paard ben, wat zou ik gaan doen met mijn tijd wanneer mijn paard er niet zou zijn, etc....

Ik denk dat veel mensen door dit soort perioden gaan, en dat die perioden eigenlijk best goed zijn voor jezelf en je paard. Ook ik merk dat ik mezelf onbewust steeds onder druk zet iets te moeten. Maar ik heb op die manier meer last van mezelf dan van mijn paarden.
Eigenlijk zijn ze gewoon familie geworden, en geniet ik er het meeste van te zien dat ze een prachtig leven hebben, genieten van hun leven, en de dingen die ze met elkaar doen. Zelf zoek ik steeds weer naar een nieuwe prikkel om iets te leren, van intrinzen naar academisch werken, van stukken draven naast de fiets tot een rit door het bos....
Ik geniet er dus wel van steeds nieuwe ervaringen op te doen en iets te leren. Maar het 'moeten' van mezelf demotiveert juist, die druk voelt onprettig.... bovendien twijfel ik soms wel aan het rijden, zoals iemand hierboven zegt: omdat je steeds meer weet.

Moraal van het verhaal.... ze zijn mijn familie, ze blijven tot hun laatste adem... mijn enige taak is van ze te genieten, hun enige taak is gelukkig te zijn. We zien wel hoe we dat invullen. Paardrijden en/of prestaties zijn ook maar menselijke 'bedenksels'.... Als de druk eraf is, komen de goede ideeën vaak vanzelf.
En nadenken of er daarna nog 1 komt? Dat is als nadenken over wat je op maandag gaat eten over 10 jaar.... het kost energie en heeft geen zin. Dat zie je dan wel.... Wij mensen denken teveel en voelen te weinig

Daihyo schreef:

Oh heel herkenbaar. Ik worstel hier ook een tijdje mee. Mijn jonkie is 2,5, mijn haflinger geblesseerd. Dat ging ook in 1x van 5x per week het bos in, naar niks. En in het bos maakte ik voor ons zelf ook challenges, afstanden, snelheid, heuvels. En was het voor mij ook echt een uitlaatklep. Ik mis het nog steeds. Het lijkt wel een soort rouwproces. Ik mis de uitdaging, het gevoel van alleen op de wereld, het genieten van de uitzichten. Maar dan wel samen. Ik heb vorig jaar nog eens een buitenritje bij de Mill Ranch gedaan. Ik vond het helemaal niks. Geen klik met het paard, niet het gevoel van samen en veel te druk met andere mensen
Ik heb me op de inrichting van onze equihabitat gestort. Maar heb ook dagen dat ik voor mijn gevoel alleen maar aan het poep scheppen en water geven ben, terwijl de paarden staan te vreten.
En toch geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om ze weg te doen. Ik moet alleen een modus gaan vinden om de lol weer terug te krijgen. Weer een doel gaan vinden. Zondag heb ik een les lange teugel/dressuur aan de hand geboekt. Mijn haflinger kan dit prima en voor mijn jonkie is het een mooie manier om iets te gaan doen. Ik hoop dat ik mezelf zo weer een uitdaging kan bieden.

DuFraize schreef:

Ik merk ook heel eerlijk, dat hoe meer ik weet van paarden (anatomie, pathologie, fysiologie), hoe minder zin ik heb ik het rijden.