zijn we allen tot hetzelfde besluit gekomen:
Ons allerlaatste paard, staat momenteel op de weide te grazen.
De grootste reden voor 95% van de gesprekspartners:
- de zorgen (dan heb ik het over de stress rondom het welzijn van het paard)
De stress 'gaat hij weer mank staan', 'gaat hij weer staan hoesten', 'gaat hij weer last hebben van zijn maag', het doét toch wat met een mens.
En ik snap hen. Ook ik heb sinds 2012 zorgenkindjes en ik heb er nu geen problemen mee,
maar mijn hart is onderweg wel 20.000 keer gebroken.
Je hebt uiteraard nuchtere mensen hier die zeggen 'waar maak je je druk om', maar als élk paard dat je hebt (gehad) een zorgenkind blijkt te zijn, ondanks de beste zorgen en het meest paardwaardige leven dat je maar kan inbeelden, dan maak je keuzes.
Zijn er nog mensen die het besluit alvast genomen hebben?
Ik ben benieuwd naar de reden.
Ergens blijven we paardenmeisjes in hart en nieren, mijn eigen keuze om er mee te stoppen na mijn huidige kudde deed verrekte pijn.
Bij mij is de voornaamste reden tot dit besluit: mijn knie is aan gort gereden door een automobilist en na 3 jaar dokteren en hopen, is het behandelplan tot zijn einde gekomen.
De knie gaat qua kwaliteit achteruit, medisch gezien kunnen ze niets meer doen, dus de toekomst ziet er niet zo goed uit.
Ik ben echter nu nog niet klaar om mijn hoofdstuk af te sluiten, dus ik doe verder zo goed als kan.
Maar het blijft wel een feit, over 10 jaar zal ik geen 3 paarden meer hebben, maar slechts 1.
Afijn, ik hoop toch dat ik er dan nog ééntje zal hebben.
Dus we doen verder, genieten van elke dag en ik stel mij nu al de vraag: wat ga ik ooit doen als er geen paard meer is.
Waarschijnlijk een corgi aanschaffen en luilekker met de campervan op pad
