Maar dit gebeurt me dus iedere keer. Ik begin heel fanatiek, ik heb allerlei plannen en ik wil heel graag, maar dan na een tijdje begin ik af te haken. Ik wil nog steeds, ik heb nog steeds plannen, maar ik doe het gewoon niet. Ik zet kleine doelen voor mezelf, want eerder had ik te grote doelen. Maar toch doe ik het dus niet. Ik heb soms echt een geweldige klik met een paard, dat had ik bij deze ook wel maar ietsje minder, maar toch verlies ik verbinding...
En waar zit het hem nou in he? Is mijn hobby toch niet leuk genoeg? Vind ik het niet wat? Nou dat is dus niet het geval, want als ik er eenmaal ben, vind ik het heerlijk. Zelfs stallen uitmesten vind ik leuk
![Tong uitsteken :P](https://boktimg.nl/s/puh2.gif)
Ik denk dat het bij mij komt door trauma. Ik heb een sterk trauma in mij in de vorm van een stem die zegt dat het toch niet lukt, dat ik het niet kan, dat ik het niet waar maak. En die stem is een Self-fulfilling prophecy, ik begin minder goed te communiceren, trek me terug en ik krijg spanning wanneer ik denk dat ik naar stal 'moet'. En die spanning krijg ik soms al 2 dagen voor de tijd, dan weet ik dat ik bijvo komende woensdag tijd heb, en dan begin ik nu al spanning te krijgen.
Want die stem in mij zegt dat het toch niet gaat lukken, die maakt me depressief, moe, teneergeslagen waardoor ik inderdaad ga denken dat het niet waard is. Dan probeer ik wel te gaan, maar dan ga ik bijv pas heel laat en dan heb ik eigenlijk te weinig tijd waardoor ik ga haasten. En dan ga ik helemaal uit verbinding. Ik gun mezelf het niet, want het lukt toch niet, het is ook nooit gelukt. Ik heb en had altijd pech, dus waarom zou het nu anders zijn?
Maar dat doe ik dus steeds zelf. Ik saboteer mezelf. En dat doe ik niet enkel bij de paarden, dat doe ik vaker. Ik wilde mijn relatie ook saboteren, maar gelukkig was de liefde te sterk en heb ik dat overwonnen. Al probeert mijn brein het nog steeds.
Dus hoe nu verder? Voordat ik weer met een paard een verbinding aan ga, zal ik eerst de de stemmen in mijn hoofd moeten elimineren. Dat hoop ik binnenkort te doen met EMDR therapie. Dat was niet specifiek voor mijn paardenprobleem ingepland, maar omdat ik dus ook op andere vlakken mezelf constant ondermijn.
En dan hoop ik dat ik langzamerhand een band durf op te bouwen met een paard. Maar ik zit er al aan te denken dat het misschien beter is om een eigen paard aan te schaffen, omdat ik dan in ieder geval niet met de druk zit van een eigenaar. Maar goed, dat is lange termijn. Eerst maar eens ervoor zorgen dat ik dit gevoel van die stemmen kwijt raak. Want nu zit mijn lijf heel erg in de 'ZIE JE NOU WEL DAT JE HET NIET KAN' modus, en dat wil ik nooit meer. Ik wil ook geen eigenaar meer teleurstellen, want dat doe ik keer op keer.