Geplaatst Ik heb sinds een jaar een lieve pony. Het is een jonge konik ruin, vrolijk beestje, maar ja. Wel jong en wel een konik. Ik wist waar ik aan begon, maar ik had nooit gedacht dat ik zo kon veranderen. Ik ben nooit een bange ruiter geweest, verre van zelfs. Ik stapte overal op en reed er prima op weg. Ik heb veel “lastige” paarden en pony’s gereden, ben ontzettend vaak gevallen maar stond net zo vrolijk weer op om het nog een keer te proberen. Ik was geen topruiter, maar had iig doorzettingsvermogen en was dus nergens bang voor. Dat liet mij denken dat deze pony en ik een goede match konden zijn, vooral omdat hij gewoon best wel braaf is en ik begeleiding zou hebben. In het begin ging het ook best wel goed! Ik reed niet vaak (weet ook niet waarom eigenlijk) maar Kasper was bijna altijd braaf en zelfs na weken niet rijden was het opstappen en wegrijden. Op begeven moment kreeg ik op buitenrit een ongeluk met hem wat resulteerde in ik in een ambulance. Gelukkig niks ernstig en dit was ook niet het einde voor ons. Ik reed af en toe en had geen erge spanning. Totdat hij me er in één rit twee keer af gooide. Bij nader inzien was dit mijn schuld. Hij had te lang stil gestaan, het was winter, galop vindt ie moeilijk en daarbovenop lag het zadel te ver naar voren. Sinds toen is het bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Ik durfde er amper meer op, maar met tegenzin toch nog een paar keer gereden. Nu is Kasper ontzettend gevoelig, ookal is hij nog zo lomp. Kasper is een binnenvetter. Het kan de hele rit voor je gevoel best oké gaan, maar eigenlijk bouwt hij dan al de hele rit spanning op en uiteindelijk heeft hij maar een heel klein dingetje nodig om te ontploffen. Bij mij in ieder geval. Ik kon hem geen steun meer bieden wat resulteerde in gespannen ritjes voor ons beide en nog een aantal valpartijen. Het was niks lichamelijks aan zijn kant. Ondertussen had ik een bijrijder die zonder enige problemen op hem kon rijden. Bij haar leek hij wel een manegepony.
Ik had het al zo ongeveer opgegeven, maar ben toch weer gaan lessen. Aan de longeerlijn. Hij is tijdens de les in principe super braaf. Als iemand anders hem kan steunen vanaf de grond bouwt hij geen/minder spanning op, ook als ik bang ben. Toch kwam niet verder dan stap en draf, vaak zat ik te huilen in het zadel. Niet eens perse omdat ik zo bang was, maar vooral omdat ik gewoon ontzettend teleurgesteld ben in mezelf. Een eigen pony hebben had zo leuk kunnen zijn en ik heb het voor mezelf verknald. Ik heb het gevoel dat iedereen die me vanaf het begin volgt eigenlijk hard in m’n gezicht “ik zei het toch!” zou willen roepen. Ik heb het gevoel dat ik hem heb verpest en ik heb een hekel gekregen aan rijden. Ik ben er gisteren sinds maanden weer eens opgekropen. Iets in me wil namelijk niet opgeven. Hij deed geen vlieg kwaad, maar ik zat er huilend op. Ik weet dat het aan mij ligt, als ik nou gewoon kan stoppen met bang zijn dan kan het misschien nog wat worden met mij en Kasper.
Nu heb ik wel plezier in alles naast rijden. Maar ja, hoe bot dat misschien ook klinkt, dit was niet waar ik altijd van heb gedroomd.
Ik hoef dus geen “je had dit kunnen verwachten” “het was ook een slecht idee” of iets in die richting. Ja, het is allemaal waar. Maar dit helpt me niet.
Bedankt voor het lezen, het helpt wel wat om het even op te kunnen schrijven.
Je kan hier echt wel doorheen komen, en als je leert te voelen wanneer hij spanning opbouwt en samen kan leren spanning afvloeien, heb je ook skills voor de toekomst 
Je hebt hem niet verpest en je hebt het ook niet voor jezelf verpest. Als je het wilt, kan het allemaal weer goed komen! Alleen dat heeft wel tijd nodig. 
