Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 11:29

Wel of niet?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 11:29

Dag Bokkers,

Ik zocht naar een manier om mijn bezorgdheden te delen met andere paardgezinde mensen en zo kwam ik hier terecht.

Om te beginnen, zal ik de situatie schetsen (sorry voor het lange verhaal :')

). Ik woon sinds augustus in een gekocht huis met mijn paarden in de tuin. In de periode van sept tot mei staan ze op de wei wat verder. Nu heb ik eind juni echter een breuk meegemaakt op een kantelpunt in mijn leven. Ik draag hier nu emotioneel/mentaal nog steeds de gevolgen van. Ik ben deze zomer me ook gaan overwerken en ben begin september thuis beland met een burn-out/depressie.

Ik merk vandaag dat ik nog steeds de motivatie, moed, ... niet heb om écht met mijn paarden bezig te zijn. Na school doe ik wat ik moet doen en bereid ik alles voor voor de volgende ochtend. Verder ben ik niet echt veel met de paarden bezig (behalve soms een opflakkering bij goed weer). Het werk wordt me stilaan te veel en ik vind het minder leuk, soms zelfs frustrerend dat ik het elke dag allemaal "moet" doen (je kan ook niet anders). Echter ben ik heel gehecht aan mijn paarden en vind ik het moeilijk om de keuze te maken ze weg te doen, mijn oudste merrie heb ik inmiddels 18 jaar. De jongste is 2 en past qua karakter helemaal bij mij.

Het tweede probleem dat zich voordoet, is dat ik me inmiddels heel geïsoleerd voel thuis. Ik heb geen paardenmensen rondom mij om samen dingen te doen, te leren, ... Ik doe in principe alles alleen. Ook dit begint zwaar te wegen. Een bijrijder/verzorger zoeken probeer ik al een hele poos, maar helaas lijkt dat precies een onbegonnen zaak. Zoals iedereen wel weet, is paarden houden ook een dure hobby. En die centen zijn soms moeilijk bij elkaar te krijgen. Lessen zitten er dus voorlopig ook niet in.

Ik sta dus momenteel voor de keuze: mijn huis verkopen (zware lening op m'n eentje) en geen plek voor de paarden. Mijn paarden wegdoen (minder maandelijkse kosten), maar een lege tuin met alles ingericht voor mijn paarden. Ik krijg het gewoonweg niet over mijn hart omdat ik zo gehecht ben aan paarden hebben. Al zolang ik rondloop op deze aardbol, heb ik paarden gehad (ben nu 29). Mocht ik het huis verkopen, dan zou ik heel misschien 1 paard ergens kunnen stallen en kleiner gaan wonen. Maar ik weet niet of het een garantie zal zijn dat ik dan mijn passie terugvind. En dat vind ik heel moeilijk te accepteren.

Kortom ik loop dus steeds na te denken over alternatieven, dingen die ik kan doen. Maar het is moeilijk te voorspellen hoe het zal uitdraaien en of ik uiteindelijk het terug leuk ga vinden.

Wat zijn jullie ervaringen met zo'n dip? Hebben jullie ooit weleens voor de keuze gestaan om (een van) je paard(en) weg te moeten doen omwille van mentale/financiële problemen?

Ik hoor het graag!

Liefs,

Mij

**Geplaatst**: 13-04-22 11:49

Re: Wel of niet?

Geplaatst: 13-04-22 11:49

Het oude paard verkopen en een pensionpaard erbij nemen?
Degene betaald de kosten (ook van jouw paard) en kan meehelpen met de verzorging/onderhoud.

**Geplaatst**: 13-04-22 11:53

Re: Wel of niet?

Geplaatst: 13-04-22 11:53

Eén (of beide) paard(en) verkopen en de wei verhuren aan iemand die er belangstelling voor heeft. Als je zo'n fijne woonplek hebt met grote tuin/wei, dan zou ik dat huis zeker proberen aan te houden.

**Geplaatst**: 13-04-22 11:58

Geplaatst: 13-04-22 11:58

Kies voor jezelf. Je zit er mentaal door en de paarden zijn nu een last. Ik zou er minstens één weg doen hoe moeilijk dat ook is.

Ik had tot vorig jaar mijn paarden in eigen beheer op een gehuurde weide zonder verlichting. Ik was het zo moe om elke dag te gaan, hooi te voorzien, op verplaatsing moeten gaan rijden, ... Heb ze vorig jaar verhuisd naar vol pension (eentje betalend, eentje in overeenkomst met de verzorgers waardoor ik er amper kosten aan heb) en dat was de beste keuze ooit. Hoewel ik nog steeds minstens 5x per week ga is het nu voor mijn plezier. Bovendien heb ik een een hoop nieuwe mensen leren kennen. Het kost meer maar voor mij is het dat zeker waard.

**Geplaatst**: 13-04-22 12:02

Geplaatst: 13-04-22 12:02

Is er ruimte voor een extra paard of pony? Dan kan je er een pensionklant bijnemen. Heb je gelijk aanspraak en iemand om de (financiële en fysieke) lasten mee te delen.

**Geplaatst**: 13-04-22 12:04

Geplaatst: 13-04-22 12:04

Heb je plek voor nog 1 of 2 paarden erbij ? dan zou ik kijken dat je nog 1 of 2 pension klanten aan neemt? En dan uiteraard in overleg dat ze bijv. korting krijgen op stalgeld in ruil voor hulp bij de paarden (dus zodat het jou minder tijd kost, en dat je weer iemand op stal hebt om dingen mee te delen). En als je het echt niet meer ziet zitten. dan zou verhuizen en ze weer op een pensionstal zetten wellicht ook een optie zijn?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 12:42

Re: Wel of niet?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 12:42

Hey allemaal,

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben 'opgelucht' dat ik niet de enige ben die het zo moeilijk heeft met alles wat erbij komt kijken gezien mijn mentale toestand.

Ik heb ook al nagedacht om mijn oudste merrie ergens haar laatste mooie dag te gunnen, maar het valt me emotioneel echt zwaar na een periode van 18 jaar. Misschien neem ik er wel meer vrede mee als ik weet da ze goed terechtkomt idd.

In plaats daarvan zou er iemand zijn/haar paard kunnen stallen bij mij thuis in de winterperiode (het is eigenlijk een grote paddock). In de zomer is dat wat moeilijker, gezien de wei wel van mij is maar er ook veel paarden van mijn moeder opstaan. En laat het nu net zo zijn dat ze vaak alles voor het zeggen wil hebben en het absoluut not done vindt om een 'vreemd' iemand erbij te nemen...

Mijn lening is zo zwaar dat ik helaas geen stalling kan betalen voor 2 paarden ergens anders. Voor 1 red ik het misschien nog net, maar ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om dan op 2 lege stallen hier thuis te kijken. Het huis en de tuin is immers volledig gekocht met het oog op de paarden. Vandaar twijfel ik soms of het niet beter zou zijn om kleiner te wonen en 1 paard ergens anders te stallen.

Moeilijk, kiezen tussen mijn droomhuis met stallen en mijn paarden. :-( Maar mentaal is het echt zo zwaar allemaal, ik heb vandaag nog steeds de stallen niet gemest. Ik heb de paarden eten gegeven, ze buitengelaten en dat was het voorlopig. Tot ik me straks weer naar buiten sleur...

**Geplaatst**: 13-04-22 12:44

Re: Wel of niet?

Geplaatst: 13-04-22 12:44

van wie is het huis? want als jij alle kosten betaald, lijkt het me niet dat je moeder daarin iets te zeggen heeft, tenzij ze ook iets van de lasten draagt? (en met lasten bedoel ik niet perse financieel, maar wellicht anders qua werk helpt met het e.e.a.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 12:46

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 12:46

Sky_As schreef:
van wie is het huis? want als jij alle kosten betaald, lijkt het me niet dat je moeder daarin iets te zeggen heeft, tenzij ze ook iets van de lasten draagt? (en met lasten bedoel ik niet perse financieel, maar wellicht anders qua werk helpt met het e.e.a.)

Het huis is volledig van mij op papier, de weide wat verder ook maar wordt echter gedeeld in gebruik. Het lapje grond is van mij maar de omheining en de schuilstallen etc. zijn bekostigd door mijn moeder. Gezien haar eigen paarden daar ook staan (5-tal), komen ze natuurlijk ook elke dag langs om de wei te mesten en van drinken te voorzien. Ik denk niet dat ik het zal klaarkrijgen om daar nog een 'derde' persoon bij te krijgen.

**Geplaatst**: 13-04-22 12:47

Geplaatst: 13-04-22 12:47

Dit zou mijn verhaal kunnen zijn, behalve dat mijn paarden ergens stonden waar ik veel zelf deed.

In hoeverre zit je nu nog in de burn-out/depressie? Mijn therapeut heeft toen met me afgesproken dat ik geen levensveranderende beslissingen zou nemen zo lang ik daar nog in zat, omdat je blik op het leven vertroebeld is.

Ik heb (net als jij nu) alleen de noodzakelijke dingen gedaan tot ik 'beter' was en toen mijn werk, het rijden en beleren van mijn jonkie stap voor stap opgepakt.

Na een paar keer terugvallen in de depressie kon ik concluderen dat er écht iets moest veranderen in mijn leven, want op deze manier hield ik het niet vol. Ook was ik het plezier en de motivatie voor de paarden intussen al een paar jaar kwijt, ik zat met enige regelmaat jankend in de auto op weg naar ze toe. Dat had helemaal niks met de paarden zelf te maken, maar puur met het vele 'moeten', het stalwerk en de energie en tijd die het kostte die ik eigenlijk niet had.

Op dat moment kwam er een zoekadvertentie voorbij van een gezin en na een dag nadenken heb ik gereageerd en mijn verhaal uitgelegd. We hebben een paar maanden de tijd genomen om elkaar te leren kennen en zij mijn paarden natuurlijk. Het was voor mij een heel pijnlijk proces, maar ik voelde ook dat dit voor ons alledrie de beste beslissing was.
Inmiddels staan ze daar alweer bijna 2,5 jaar aan huis en ze leiden een luxer leven met meer aandacht dan ik ze had kunnen bieden.

Sindsdien heb ik geen terugval meer gehad, veel meer rust in mijn leven en doe ik spontaan leuke dingen, waar ik eerder nooit tijd of geld voor had. De 'restschade' van de depressie kan ik nu opvangen door in mijn vrije tijd veel minder te 'moeten'.

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal, neem vooral geen overhaaste beslissingen als je nog middenin je herstel zit! Mij heeft het geholpen te bedenken hoe ik mijn leven over 10 jaar zag en het enige wat ik wilde was meer rust en tijd voor mezelf. Dat heb ik nu zeker!

Laatst bijgewerkt door Wijslander op 13-04-22 12:50, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-04-22 12:49

Geplaatst: 13-04-22 12:49

Je verhaal is me niet helemaal duidelijk.
Je hebt het over school. Ben je lerares dan?
Tenminste ik neem aan dat als je student bent geen huis met paarden kunt kopen.

En hoe deed je dat voor augustus dan? Waar stonden je paarden toen dan?
Kun je niet terug naar die situatie omdat die blijkbaar wel betaalbaar was?

**Geplaatst**: 13-04-22 12:50

Geplaatst: 13-04-22 12:50

Qamarya schreef:
Hey allemaal,

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben 'opgelucht' dat ik niet de enige ben die het zo moeilijk heeft met alles wat erbij komt kijken gezien mijn mentale toestand.

Ik heb ook al nagedacht om mijn oudste merrie ergens haar laatste mooie dag te gunnen, maar het valt me emotioneel echt zwaar na een periode van 18 jaar. Misschien neem ik er wel meer vrede mee als ik weet da ze goed terechtkomt idd.

In plaats daarvan zou er iemand zijn/haar paard kunnen stallen bij mij thuis in de winterperiode (het is eigenlijk een grote paddock). In de zomer is dat wat moeilijker, gezien de wei wel van mij is maar er ook veel paarden van mijn moeder opstaan. En laat het nu net zo zijn dat ze vaak alles voor het zeggen wil hebben en het absoluut not done vindt om een 'vreemd' iemand erbij te nemen...

Mijn lening is zo zwaar dat ik helaas geen stalling kan betalen voor 2 paarden ergens anders. Voor 1 red ik het misschien nog net, maar ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om dan op 2 lege stallen hier thuis te kijken. Het huis en de tuin is immers volledig gekocht met het oog op de paarden. Vandaar twijfel ik soms of het niet beter zou zijn om kleiner te wonen en 1 paard ergens anders te stallen.

Moeilijk, kiezen tussen mijn droomhuis met stallen en mijn paarden. :-( Maar mentaal is het echt zo zwaar allemaal, ik heb vandaag nog steeds de stallen niet gemest. Ik heb de paarden eten gegeven, ze buitengelaten en dat was het voorlopig. Tot ik me straks weer naar buiten sleur...

Kleiner wonen is vaak ook drukker wonen met buren op je lip. Nu heb je in elk geval een buiten. Je kunt de stallen ook verbouwen tot een gezellige overkapping bijv. waar je je loungeset in kunt zetten. Dus geen paardgerichte tuin meer en mocht je later toch financieel weer boven jan komen, kun je altijd weer zien. Een goed huis is moeilijker te vinden. En als je moeder nu een wei met paarden heeft, komt er ooit wellicht weer wat jouw kant op.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 12:59

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 12:59

Wijslander schreef:
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn, behalve dat mijn paarden ergens stonden waar ik veel zelf deed.

In hoeverre zit je nu nog in de burn-out/depressie? Mijn therapeut heeft toen met me afgesproken dat ik geen levensveranderende beslissingen zou nemen zo lang ik daar nog in zat, omdat je blik op het leven vertroebeld is.

Ik heb (net als jij nu) alleen de noodzakelijke dingen gedaan tot ik 'beter' was en toen mijn werk, het rijden en beleren van mijn jonkie stap voor stap opgepakt.

Na een paar keer terugvallen in de depressie kon ik concluderen dat er écht iets moest veranderen in mijn leven, want op deze manier hield ik het niet vol. Ook was ik het plezier en de motivatie voor de paarden intussen al een paar jaar kwijt, ik zat met enige regelmaat jankend in de auto op weg naar ze toe. Dat had helemaal niks met de paarden zelf te maken, maar puur met het vele 'moeten', het stalwerk en de energie en tijd die het kostte die ik eigenlijk niet had.

Op dat moment kwam er een zoekadvertentie voorbij van een gezin en na een dag nadenken heb ik gereageerd en mijn verhaal uitgelegd. We hebben een paar maanden de tijd genomen om elkaar te leren kennen en zij mijn paarden natuurlijk. Het was voor mij een heel pijnlijk proces, maar ik voelde ook dat dit voor ons alledrie de beste beslissing was.
Inmiddels staan ze daar alweer bijna 2,5 jaar aan huis en ze leiden een luxer leven met meer aandacht dan ik ze had kunnen bieden.

Sindsdien heb ik geen terugval meer gehad, veel meer rust in mijn leven en doe ik spontaan leuke dingen, waar ik eerder nooit tijd of geld voor had. De 'restschade' van de depressie kan ik nu opvangen door in mijn vrije tijd veel minder te 'moeten'.

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal, neem vooral geen overhaaste beslissingen als je nog middenin je herstel zit! Mij heeft het geholpen te bedenken hoe ik mijn leven over 10 jaar zag en het enige wat ik wilde was meer rust en tijd voor mezelf. Dat heb ik nu zeker!

Zeker!

Ik begrijp het helemaal, ook wel waar wat je therapeut zegt. De mijne zegt inmiddels al meer dan een half jaar dat ik, zolang ik geen keuzes maak, ik ongelukkig zal blijven rondlopen. En ergens is dat ook weer waar...

Bij mij heeft het idd ook niks met de paarden an sich te maken, maar idd het moeten is gewoon de hel. Ik MOET altijd thuis zijn voor ze, ik MOET elke ochtend heel vroeg opstaan om ze eten te geven, ik MOET die paddock mesten etc. Daarbovenop komt er nog eens bij dat ik geen hulp heb om mijn 2-jarige te beleren, verkeersmak maken en trailerladen zijn nu eenmaal dingen die ik graag praktisch gezien met 2 zou doen. Maar financieel gezien heb ik daar de middelen niet voor.

Ik denk eerlijk gezegd dat ik hetzelfde als jou verlang, rust en tijd. Voor mezelf. Maar oh zo moeilijk om ermee te stoppen. Ik begrijp jou echt helemaal, je omschrijving van restschade en waar je vroeger nooit tijd of geld voor had...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 13:01

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 13:01

DuoPenotti schreef:
Je verhaal is me niet helemaal duidelijk.
Je hebt het over school. Ben je lerares dan?
Tenminste ik neem aan dat als je student bent geen huis met paarden kunt kopen.
En hoe deed je dat voor augustus dan? Waar stonden je paarden toen dan?
Kun je niet terug naar die situatie omdat die blijkbaar wel betaalbaar was?

Klopt ja, ik ben leerkracht.

Mijn paarden stonden toen aan huis bij mijn moeder waar ik toen woonde. Ik heb dit huis gekocht met mijn vorige partner, maar dat is helemaal fout afgelopen door bedrog etc. Ik stond 2 dagen voor verhuis en na 1,5 jaar renovatiewerken er helemaal alleen voor. Naar de situatie van vroeger teruggaan is geen optie. Ik heb behoefte aan vrijheid gezien mijn leeftijd en er is ook geen plaats in de stallen voor ze.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-22 13:05

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-22 13:05

elnienjo schreef:
Qamarya schreef:
Hey allemaal,

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben 'opgelucht' dat ik niet de enige ben die het zo moeilijk heeft met alles wat erbij komt kijken gezien mijn mentale toestand.

Ik heb ook al nagedacht om mijn oudste merrie ergens haar laatste mooie dag te gunnen, maar het valt me emotioneel echt zwaar na een periode van 18 jaar. Misschien neem ik er wel meer vrede mee als ik weet da ze goed terechtkomt idd.

In plaats daarvan zou er iemand zijn/haar paard kunnen stallen bij mij thuis in de winterperiode (het is eigenlijk een grote paddock). In de zomer is dat wat moeilijker, gezien de wei wel van mij is maar er ook veel paarden van mijn moeder opstaan. En laat het nu net zo zijn dat ze vaak alles voor het zeggen wil hebben en het absoluut not done vindt om een 'vreemd' iemand erbij te nemen...

Mijn lening is zo zwaar dat ik helaas geen stalling kan betalen voor 2 paarden ergens anders. Voor 1 red ik het misschien nog net, maar ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om dan op 2 lege stallen hier thuis te kijken. Het huis en de tuin is immers volledig gekocht met het oog op de paarden. Vandaar twijfel ik soms of het niet beter zou zijn om kleiner te wonen en 1 paard ergens anders te stallen.

Moeilijk, kiezen tussen mijn droomhuis met stallen en mijn paarden. :-( Maar mentaal is het echt zo zwaar allemaal, ik heb vandaag nog steeds de stallen niet gemest. Ik heb de paarden eten gegeven, ze buitengelaten en dat was het voorlopig. Tot ik me straks weer naar buiten sleur...

Kleiner wonen is vaak ook drukker wonen met buren op je lip. Nu heb je in elk geval een buiten. Je kunt de stallen ook verbouwen tot een gezellige overkapping bijv. waar je je loungeset in kunt zetten. Dus geen paardgerichte tuin meer en mocht je later toch financieel weer boven jan komen, kun je altijd weer zien. Een goed huis is moeilijker te vinden. En als je moeder nu een wei met paarden heeft, komt er ooit wellicht weer wat jouw kant op.

Heb je eigenlijk best wel gelijk in. Ik ben ook op de buiten gaan wonen omdat ik geen drukte kan verdragen en graag in het groen woon, ik woon ook vlakbij het bos. Bedankt voor je perspectief!

**Geplaatst**: 13-04-22 13:05

Geplaatst: 13-04-22 13:05

Maar dat is idd wat jij jezelf oplegt.

Ik heb ook een zware burn-out gehad.
Door mijzelf altijd te overvragen omdat ik al andere ziektes heb.
En mijn man deed ook geen paarden.
Dus ja ik moest ook vroeg op en de stallen mesten enz.
Maar ik wilde ze juist helemaal niet missen, ze hebben mij juist er doorheen getrokken.

Ja ik had toen ook 2 jonkies waar ik mee wilde wandelen om ze verkeersmak te maken enz.
Maar als ik naar de schuilstal liep met hooi 50 meter verderop moest ik gaan zitten want het werd zwart voor de ogen.... laat staan dat ik zou kunnen wandelen.

Maar de paarden zijn er niet slechter van geworden.
Trailer laden heb ik ze later geleerd.
Ondertussen is mijn merrie 8, ze kent stap en draf onder het zadel en meer niet...
Ik ~~heb~~ had daar last van, mijn paard niet. Die vind het wel prima zo.
En ik heb ondertussen geleerd dat haar knuffelen, ze is echt mijn penny paardje, ook genoeg is.

Dus probeer het los te laten.
En kijken wat het dan met je doet.
Gaat het financieel echt niet houd het op natuurlijk. Maar kan het wel... beslis niet nu het niet goed met je gaat.

**Geplaatst**: 13-04-22 13:06

Geplaatst: 13-04-22 13:06

Qamarya schreef:
DuoPenotti schreef:
Je verhaal is me niet helemaal duidelijk.
Je hebt het over school. Ben je lerares dan?
Tenminste ik neem aan dat als je student bent geen huis met paarden kunt kopen.
En hoe deed je dat voor augustus dan? Waar stonden je paarden toen dan?
Kun je niet terug naar die situatie omdat die blijkbaar wel betaalbaar was?

Klopt ja, ik ben leerkracht. Mijn paarden stonden toen aan huis bij mijn moeder waar ik toen woonde. Ik heb dit huis gekocht met mijn vorige partner, maar dat is helemaal fout afgelopen door bedrog etc. Ik stond 2 dagen voor verhuis en na 1,5 jaar renovatiewerken er helemaal alleen voor. Naar de situatie van vroeger teruggaan is geen optie. Ik heb behoefte aan vrijheid gezien mijn leeftijd en er is ook geen plaats in de stallen voor ze.

Duidelijk...

K.t met peren dus.

**Geplaatst**: 13-04-22 13:08

Geplaatst: 13-04-22 13:08

Er is geen budget om bijvoorbeeld een student het mestwerk te laten doen? En dan bijv. 2-3 keer per week in plaats van dagelijks.
Die kosten vaak niet zo veel , en er zijn er misschien zat die een bij baantje zoeken.
In 1-2 uurtjes kun je een hele hoop mesten. Als je net iets meer geeft dan het minimum loon, ben je er beide mee geholpen toch?
Voor iemand van een jaar of 14 is 3,50-4 euro per uur best veel. Dus als je zo iemand 4 uurtjes per week laat mesten (of misschien redt je het wel met minder), dan haalt dat wel een beetje druk van je af?

**Geplaatst**: 13-04-22 13:10

Geplaatst: 13-04-22 13:10

het 'moeten' heeft mij uiteindelijk ook de das omgedaan. En het uitzicht dat daar de komende +/- 20 jaar niks aan zou veranderen verstikte me steeds meer.

Ik moet ook zeggen dat ik het rijden sindsdien 0 heb gemist. Het verzorgen en 'spelen' wel, werken aan de hand vond ik bijvoorbeeld geweldig. Maar het woog en weegt voor mij niet (meer) op tegen al het werk, de zorgen, de financiële stress en de vicieuze cirkel waar ik in zat.

Dus... Ik begrijp waar je doorheen gaat, voor wat het waard is... De hele ellende is ook dat je zelf de enige bent die hierin keuzes kan maken.
Mensen uit mijn omgeving hebben toen ook zo veel alternatieven aangeraden, ik had er zelfs voor kunnen kiezen mijn paarden een half jaar onder te brengen bij mijn instructrice. Maar voor mij zou alleen een rigoureuze verandering helpen, vandaar ook dat ik ze allebei (samen) heb verkocht.

Aan jou de taak om er goed over na te denken wat JIJ nu nodig hebt om verder te kunnen met je leven, los van alle haken en ogen. Niet makkelijk, wel noodzakelijk.

Ik werk trouwens ook als docent in het (voortgezet) onderwijs. Ook geen baan om te onderschatten hè.

**Geplaatst**: 13-04-22 13:16

Geplaatst: 13-04-22 13:16

Traditionele oliebol-situatie dus. (soms ook even goed om te zeggen dat het niet lekker gaat!)

Je zegt dat je alternatieven zoekt. Misschien is het goed om voor jouzelf eerst de feiten op een rij te zetten. Je financiële lasten, de kosten van de paarden, wat er nodig is om die gaten te dichten. Een overleg met je moeder kan vast. Je kan aan de hand van die feiten prima uitleggen wat er financieel voor jou nodig is om te zorgen dat jij jouw hobby kan blijven doen. Een paard een jaartje op de wei laten is nou ook wel weer niet zo erg, het staat vaak de eigenaar meer tegen dan het dier zelf.

Een leuke, gezellige pensionklant zou natuurlijk prachtig zijn en ook jou uit je isolement kunnen halen. Vraag naar een mooie plek is er vaak, maar dan moet jij ook de mogelijkheden hebben.

**Geplaatst**: 13-04-22 13:19

Geplaatst: 13-04-22 13:19

Welke omgeving zit je?
Misschien zit er wel iemand van hier vlakbij jou en kom je zo weer een beetje onder de mensen.

Je paarden geven jou ook regelmaat, het voelt nu ook als druk maar je moet nu ook je bed uit voor ze. Weet niet of je anders misschien wel 20 uur per dag in bed zou willen blijven liggen

Burn out is een raar iets, maar je kan er weer vanaf komen en het allemaal dan weer positiever in zien. Veel succes

**Geplaatst**: 13-04-22 14:31

Re: Wel of niet?

Geplaatst: 13-04-22 14:31

Ik ben een heel eind verderop verhuist met mn paarden. Omdat ik ze aan huis had kende ik ook eigenlijk niemand paardgerelateerd. Ik ben oa lid geworden van de recreatieve vereniging daar (kostprijs 25 euro per jaar). Die organiseerden regelmatig een uitgepijlde rit of een lezing waar je dan weer anderen leerde kennen. Misschien is zoiets ook wat? Ik heb er een fijn groepje vrienden door kunnen opbouwen en om en om helpen we elkaar als dat eens nodig is.

**Geplaatst**: 13-04-22 14:59

Geplaatst: 13-04-22 14:59

Je hele leven omgooien vanwege een burn out is geen goed idee. Rust nemen wel. Kun je de paarden niet tijdelijk uitbesteden of hulp vragen van iemand in de verzorging? Ben je gelukkig met je huis is en dit de plek waar je graag oud wil worden? Heb je toekomstdromen?

**Geplaatst**: 13-04-22 15:19

Geplaatst: 13-04-22 15:19

Wat een rotsituatie en snap je dilemma.

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Toen wij in pension stonden, was ik juist nooit happy. Er is altijd wel iets, je krijgt het nooit 100% zoals je het zelf wilt doen en het reizen brak me juist op. Naast werk en gezin tijd moeten vinden om erheen te gaan. Ik was echt een ruiter en wilde graag en veel rijden, maar heb ze vaker een vrije dag gegeven, omdat ik soms niet weer de deur uit wilde.

De laatste jaren huurden we een eigen plek, dus stonden we al alleen, maar moest er nog steeds heen en had weleens gedoe met de verhuurder.
We zijn dus verhuisd, ook een flinke afstand en hebben de paarden nu een paar jaar aan huis. Ik heb zelf reuma en kan zo mijn energie beter verdelen en vaker op de dag een klein klusje doen. Maar eerlijk doen wij het wel samen, dus wat ik niet kan, doet mijn man.

We hebben ze 24/7 op een pp en er is weinig "moeten" aan. Ik wil per se alle mest vaak opruimen en vul hooi, maar kan ze in theorie dagen aan zichzelf overlaten.
En naast dit, hou ik echt van het samen zijn met de dieren. De honden gaan mee naar buiten, ik heb veel contact met de paarden en knap er echt van op.
Soms moet ik ook mezelf een schop geven of andere dingen eerst afmaken, maar eenmaal buiten, knap ik altijd wel op.
De afgelopen tijd met veel nattigheid kon ik er wel echt last van hebben.

Je hebt natuurlijk meer dan 1 probleem en ik denk dat je alles voor jezelf op een rijtje moet krijgen. Heb je de breuk goed verwerkt?
Wat was je droom met dit huis? Valt het tegen vanwege het alleen zijn? Vanwege het financiele deel? Of moet je ergens heel erg wennen en de tijd nemen voor hoe alles nu loopt?

Verkopen zou ik zelf niet durven. Misschien is dat ook iets wat weer veel met je doet en je spijt van kan krijgen. Maar als.........zou ik het jonge paard verkopen en misschien een shetje zoeken voor bij je oudere paard of een pensionklant. Dan kan je misschien opzadelen en rondje rijden, zonder de druk die je jezelf oplegt nu wat je allemaal al met de 2 jarige moet doen. En taken verdelen of een keer samen rijden.
Of de 2 jarige bij het koppel laten lopen van je moeder? Die wordt niet slechter van nog 1 of 2 jaar niks doen.

Je kan ook voor onderzoek doen hoe je er financieel voor zou staan als je dit huis verkoopt en iets passends terug koopt. Ga met een hypotheekadviseur praten en kijk wat er te koop staat, waar je eventueel voor zou kiezen en wat dat kost.
Misschien kom je nu niks tegen of ga je er niet direct op vooruit.

Heb je pensionstallen in de buurt die je aanstaan en wat kosten die momenteel?

Is je huis groot? Heb je geen familie, kennis of vrienden die tijdelijke ruimte zoeken, zodat je iets kan verhuren?

**Geplaatst**: 13-04-22 15:22

Re: Wel of niet?

Geplaatst: 13-04-22 15:22

Bij verkoop van een huis ga je er op achteruit want je krijgt nu minder huis/tuin voor je geld.