
Allereerst, respect als je alles leest.

Even een paar dingen vooraf, het is niet de bedoeling om maar gal te spuwen en ergens gelijk in te halen.
Ik ben echt opzoek naar bokkers die dit herkennen en ideeën hoe wel bruggen te slaan en ondanks verschillen van aanpak wel vriendschappen te behouden.
Als je het niet eens bent met iets wat een andere bokker hier reageert, probeer dan niet alleen correct, maar juist met empathie naar elkaar te reageren.
En last but not least, ik heb niet alle wijsheid in pacht, dus betweterigheid is sowieso niet de bedoeling! Zoveel mensen, zoveel wensen en er is niet maar 1 beste manier.
Dat gezegd hebbende hier eerst even beetje achtergrond informatie over mij.
Zelf train en les ik met mijn paarden op een klassieke manier vanuit rechtrichten (denk aan Karin Leibrand, Takt Academy), maar vooral vanuit een holistische aanpak. Dus het complete management rondom het paard moet zoveel als mogelijk kloppen om het paard fysiek (denk bijv aan voer, harnachement) en mentaal (denk bijv aan uitdagingen, uren buiten, rekening houdend met horsenality) gezond te krijgen en te houden.
Heb 2 jaar geleden een complete ommezwaai gemaakt. Daar waar ik bij een hele bekende ruiter leste elke week en om de week wedstrijden reed (Z2) en daar vanuit een traditioneel oogpunt omging met mijn paarden doe ik dit nu dus totaal anders. Dit is gekomen doordat een van mijn paarden vage klachten kreeg waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Waarbij de dierenarts niets kon vinden, want waar begin je met zoeken als het zo vaag is? Naar een andere kliniek gereden en daar hetzelfde verhaal. Doordat 2 dierenartsen dus eigenlijk geen reden zagen om niet door te rijden, kreeg ik dit ook vanuit de trainers te horen. “Je paard moet hier gewoon doorheen”, “Hij maakt er een spelletje van”, “Pak hem gewoon iets meer aan”, “Nog een beetje gas bij en vraag hem met je hand los in de kaak” “Neusriem een gaatje strakker, dan kan de tong ook niet meer naar buiten” enz.
Het zat mij niet lekker en ik heb ervoor gekozen om door te blijven zoeken. Uiteindelijk heb ik een hele fijne chiropractor gevonden met een dierenarts achtergrond.
Lang verhaal kort, paard totaal in de kreukels in bekken gebied, rug en CTO door compensatie. Moeilijke periode, maar nu eindelijk na 2 jaar dus kan ik zeggen dat ik de juiste weg in ben geslagen en hier nu een totaal ander paard op stal heb staan. Een blij, gemotiveerd en zacht paard. Sinds ik een nieuwe instructrice gevonden heb die hier totaal bij aansluit zonder zweverig te worden gaan we echt lekker in de training en heb ik ook meer mensen die dezelfde succesverhalen delen. Sommigen van hen komen van heel ver (qua afstand en training haha) en anderen weten niet beter dan dat je dus zo hoort te trainen.
Nu het probleem. Doordat mijn ogen zo wijd geopend staan herken ik steeds meer kleine dingen die mij opvallen in het discomfort bij andere paarden. Hier doe ik niks mee, want ik kan moeilijk als een jehova’s getuige iedereen om proberen te praten naar iets waar ik goede ervaringen mee heb. Het gaat me ook niets aan, vind het alleen lastig om soms naar te kijken.
Nu heb ik ook een vriendin die mij zeer dierbaar is, maar die met haar jonge paard van krap aan 7 jaar, lest bij een ruiter van Olympische kaliber. Ik mocht een keer een les bijwonen, was stiekem wel nieuwsgierig naar de kijk van zo’n ervaren en professionele ruiter op de training van een in mijn ogen jong dier. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nogal geschrokken ben dat er toch wel veel plukwerk gevraagd wordt en zij nu oefeningen meepakken die veel kracht vergen van het paard welke dit nu nog echt niet heeft. Denk dan aan passage, wissels om de pas, verzameld galop, appuyement.
Aan de andere kant staat haar paard wel echt de hele dag in kuddeverband buiten (24/7). Zij krijgen daar op pension veel ruwvoer op een dag en ook op supplementen en voer wordt niet bezuinigd. Op tijd de tandarts en hoefsmid en 1 keer per jaar een masseuse.
Nu zag ik op Facebook een filmpje van haar training waar ik express niet op heb gereageerd. Maar ditzelfde filmpje van haar training stuurt zij mij zojuist via whatsapp met de tekst : onwijs genoten, wat doet ze dit weer makkelijk. Zij is er dus heel blij mee, maar ik stiekem doet het beetje pijn aan mijn ogen. Omdat het paard zo strak vastgepakt is aan de voorkant dat het geen kant op kan en je de ene na andere taktfout voorbij ziet komen. Het paard komt fysiek er gewoon niet uit met wat er gevraagd wordt.
Natuurlijk, als je niet traint wordt het niet beter, maar dit is in mijn ogen dus totaal niet zoals het zou horen.
Maar daar dit ook meteen de moeilijkheidsgraad. Hoezo zou ik het beter weten dan een Olymische ruiter?
Daar komt bij dat de vriendin in kwestie sinds een half jaar niet zo lekker in haar vel zit en de trainingen met haar paard, haar juist helpen om zichzelf beter te voelen en op te kunnen laden.
Maar ja…. In mijn ogen dus wel echt mega ten koste van het paard.
Hoe ga je hier in vredesnaam mee om? Ik wil haar het liefst een berichtje sturen waarbij ik zeg dat ik het super vind dat ze actief bezig is met haar paard, maar ik sta er gewoon niet achter.
Wie herkent zoiets en hoe gaan jullie hier nu mee om?
