Geplaatst 
Dit weekend heb ik mijn eerste volwassen-mensenpaard zoals ik hem altijd noem een jaar! En wat een jaar is het geweest, met heel, héél veel pech, en ook heel veel liefde voor dit bijzondere dier. Het overzicht is misschien wat lang, maar het is het waard!
Even een introductie!
1.
Handsome Boy is een Dream Boy x United ruin uit mei 2012, wat hem voor nu nog 9 jaar oud maakt. Op 29 januari kwam hij, volledig goedgekeurd (röntgen & klinisch) en binnenstebuiten gekeerd (inclusief scan op schoonheidsfoutjes) bij mij aan. Knopjes t/m het Z2 zaten erop, en nu mocht ik van hem gaan leren.
Alles geregeld voor een goede start, zou je zeggen!Het was even puzzelen met een zadel, maar met een leenzadel konden we er al snel op. Helaas zaten de weergoden ons tegen en viel de mini-ijstijd van Februari 2021 samen met de tweede week dat hij bij ons was!
Alles was bevroren, alleen de binnenbaan was beschikbaar om even los te gooien als er geen lessen waren. Het was een week met veel wandelen door de stalgangen met een paard met energie voor 10.Tegen het einde van de week het gewaagd hem toch even op te zadelen om onder het zadel in de - redelijk ontdooide overdekte bak - wat te stappen, en van de gelegenheid gebruik gemaakt om foto's te maken.
2.
We hadden een beetje moeite een zadel te vinden wat voor mij en Handsome geschikt was, gezien ik een aantal lichamelijke en neurologische problemen heb. We hadden voor de ijstijd (
) een zadel op proef gekregen, maar die zat mij toch niet lekker. Hij lag gelukkig goed dus mee door kunnen rijden tot de zadelmaker weer kwam eind februari.
3.
4.
De zadelmaker kwam, een veel fijner zadel werd gevonden, en we konden eindelijk door! Met een enthousiasme wat ik met mijn lijf nog niet helemaal uit kon zitten, en uiteraard helemaal matchy-matchy, gingen we verder. Mijn vriend en mede-eigenaar, hier met de hond van mijn bijrijdster, altijd trouw erbij.
5.
De dag van deze foto, eind februari, begon de pech echter. Bij het terug inlopen van de stal gleed hij met z'n achterbenen weg op de gladde betonvloer. Oeps, dachten mijn bijrijdster en ik. Maar: geen spagaat, dus even een stukje lopen, morgen longeren voor de zekerheid, komt goed.
Twee dagen daarna pakte ik hem rustig weer op, maar mijn instructrice en ik zagen en voelden het beide meteen: hij loopt net niet helemaal goed. Weekje staprust en dan verder kijken.Hij bleef echter niet helemaal goed, dus hup, DA erbij. Op de scan waren in beide achterbenen lichte kneuzingen te zien, dus nog even doorstappen en dan rustig het werk weer oppakken. Osteopaat gekomen om hem ook even te behandelen en we gingen met goede hoop verder. Hij bleef echter niet goed, alsof er een slag in z'n wiel zat. Door het terugvallen in bespiering bleek er een compensatieprobleem naar voren te komen wat actief was geworden door het uitglijden.
Opgeladen en naar SMDC gegaan, met als conclusie milde tot matige botnieuwvorming op het SI. Daar sta je dan, met je volledig goedgekeurde paard die z'n wissels met vingers in z'n neus sprong nog niet 2 maanden geleden.
Ik probeerde echter vooruit te denken - net als mijn paard altijd doet 
- dus hup, behandeld, ingespoten en mesotherapie, en dooorrrrrrr. Eerst aan de longe weer opbouwen, dan weer onder het zadel. Inmiddels zaten we in april, en in mei klommen we er rustig weer op.
6.
7.
In juni ging paardlief op sportieve vakantie ergens anders zodat wij ook even op vakantie konden. Ook begonnen wij ons af te vragen hoe nu verder, want met de stalling waar we stonden waren we niet helemaal tevreden. Met wat aanpassingen kwamen we een eind, maar de zoektocht naar een nieuw plekje werd rustig in gang gezet. We zaten vast aan een jaarcontract dus we moesten het sowieso nog even uitzitten.
Mijn bijrijdster was een maand weg naar haar familie, en tegelijkertijd was mijn vaste instructeur ook op vakantie en mijn instructrice voor een maand ziek thuis met corona. Een enigszins angstige en fysiek-gelimiteerde ruiter samen met een paard wat moeite had met zijn lijf, maakte het een erg lastige zomer. Het SI-probleem maakte van de galop een struikelblok waar we lang niet altijd doorheen kwamen. Ik was dan ook heel blij toen mijn durfal van een bijrijdster weer terug was. Handsome vermaakte zich gelukkig wel, speelde lekker buiten met zijn vriendjes en als het even kon gingen we het bos in.
8.
Om het SI wat te helpen (en mij ook!) begonnen we met cavalettilessen en kwam er een springzadel. Telkens kwam er echter iets tussen en konden we niet lekker doortrainen. Eerst singelwondjes, toen een schamp van een ander paard op zijn been, en als kers op de taart koliek begin augustus.
Nu zou je denken: hè hè, we zijn er! Koliek overleefd, we gaan verder! Dat leek eerst ook zo te zijn. We zagen wel symptomen van maagzweren dus gingen vast voorbehandelen met supplementen totdat het financiële potje iets voller zou zijn en het ritme iets stabieler om ook door te gaan behandelen op de maag met omeprazole.
9. Mijn bijrijdster maakte ook deze mooie foto, die ze vervolgens voor mijn verjaardag voor bij mij aan de muur heeft gegeven!
Eind augustus waren we eindelijk een beetje op de rit. Springzadel, bitfitter, osteopaat die binnenkort weer zou komen, en hij begon eindelijk te snappen hoe cavaletti werkte! Trots en blij werd deze foto van ons gemaakt.
10.
5 september had ik dan eindelijk voor het eerst echt springles met m'n nieuwe zadel, nieuw dekje, borsttuig, het hele circus! Mijn vriend en bijrijdster konden niet komen kijken dus geen foto's gemaakt, maar ik dacht: ach, volgende week is er weer springles.
Je voelt hem al aankomen...
De volgende ochtend krijg ik een berichtje van een stalgenoot dat Handsome heftig onderuit was gegaan bij het terugzetten in z'n stal door het personeel. Ik ga jullie besparen wat er allemaal door mij heen ging, maar toen ik aankwam was het duidelijk dat dit geen klein dingetje was. Moedeloos, radeloos was ik. Hij was met z'n ruggengraat tegen de staldeur aan gevallen en heeft zich daarna nog een keertje bij het opstaan - wat niet goed lukte - er tegenaan geworpen.
Zat een heel proces tussen, maar conclusie: gebroken doornuitsteeksel en een actieve ontsteking van zijn SI. Prognose? Geen idee, kan alle kanten op. Drie keer per dag zelf stappen, want het personeel durfde ik daar niet meer voor te vragen. Zodra het financieel kon en de acute fase van het stappen voorbij was zijn we naar Horses in Hands vertrokken voor revalidatie. Uiteraard ook direct begonnen met het behandelen van de maagzweren, wat uiteindelijk bijna 4 maanden heeft geduurd.
11. Al het wandelen zorgde wel voor mooie momenten, hoewel er ook genoeg momenten waren dat meneer rechtop zijn achterbenen stond.
Eenmaal bij Horses in Hands gaf ik het allemaal een beetje uit handen. Ik was op. Op van zoveel zorgen om je paard, zonder te weten of het goed zou komen, om nog maar niet te spreken over het kostenplaatje. Er speelde vanalles met de stal rondom het ongeluk, en ook ons privéleven stond op z'n kop. Hoe we er doorheen zijn gekomen weet ik niet, ik zou er bijna gelovig van worden.
Via Horses in Hands zijn we bij de Raaphorst terecht gekomen waar we met een goed behandelplan, inclusief shockwavetherapie en behandelingen voor het SI aan de slag gingen. Er kwam een lichte onregelmatigheid naar boven die gelukkig met een ontstekingsremmer en ander beslag opgelost was, de maagzweren gingen de goede kant uit, en bij de controle na de shockwave bleek de rug veel sneller te genezen dan verwacht. Eindelijk goed nieuws!
Eind november mocht hij weer beginnen met aquatrainen, midden december rustig aan weer wat met longeren, en anderhalve week geleden gebeurde dan eindelijk wat we eigenlijk al niet meer durfden te hopen: ik zat weer op mijn eigen paard!!!
12.
Het zijn zulke stressvolle maanden geweest dat ik de ontlading bijna niet meer kon voelen. Jeetje, wat deed hij het boven verwachting goed! En wat was iedereen dol op hem en zijn fijne karakter! Binnen 4.5 maand van een gebroken rugwervel naar weer terug onder het zadel, en beter dan voorheen, wie had dat gedacht? Horses in Hands heeft puik werk verricht, ik bedoel, kijk en vergelijk tussen de eerste dag dat hij daar was, en gisteravond! Van een pijnlijk hoopje zonder spier en vet, naar een paard. We zijn er nog niet, maar het begint weer ergens op te lijken.
13.
Morgen, een jaar en een dag nadat ik hem kocht, verhuizen we weg van Horses in Hands naar ons nieuwe plekje. Een flink stuk verder weg van huis dan onze vorige stal, maar die stal past hem een stuk beter. Meer rust en regelmaat, meer buiten, betere begeleiding en een goed voerbeleid. Ik hoop van harte dat dit eindelijk het jaar gaat zijn dat we ergens naartoe kunnen bouwen.
Dankjewel Handsome voor dit bijzondere jaar! Hoewel je de pechvogel van het jaar bent geweest, ben je een paard uit duizenden! Hopelijk kunnen we dit jaar samen eindelijk plezier gaan maken. We gaan ervoor!
Dat 2022 meer meevallers dan tegenslagen mag brengen! Het is wel een prachtig, en volgens mij mega lief paard. 
