Geplaatst Meestal wel ja. Maar het is soms ook letterlijk bloed, zweet en tranen.
Zo ook met onze Matt.
Voor wie Matt (nog) niet kent. Mattvey is een Arabische ruin, bouwjaar 2013.
Matt is een ontzettend lief, slim en werkwillig paard, maar had zo zijn issues toen wij hem kregen. Zowel lichamelijk als mentaal.
Het verschil tussen de eerste dagen bij ons en een jaar nadat hij bij ons kwam.
In april 2020 waren mijn vriend en ik bezig om Matt in te rijden. Omdat ik vaker jonge paarden had gereden en mijn vriend dit dus liever aan mij over liet, zou ik degene zijn die ala eerst op zijn rug ging.
Helaas ging dat op een van de keren compleet mis. Met als resultaat: ik een nachtje ziekenhuis, Matt weer 10 stappen terug.
In september 2020 besloten wij hem naar een trainingsstal te brengen. Omdat de uitdaging met Matt groter was dan wij zelf aan konden.
Hier zijn ze fantastisch met hem om gegaan. Wat lichamelijke problemen werden verholpen en ook in het koppie maakte Matt enorme sprongen.
In januari 2021 kwam Matt naar huis. Inmiddels had mijn vriend op de trainingsstal een aantal keer met succes gereden. Dus thuis zouden we verder gaan, onder begeleiding.
Helaas kregen we een flinke tegenslag. Mijn eigen paard Titane moest worden ingeslapen en ik was kapot van verdriet. Ook bij mijn vriend hakte dit er best wel in.
Toen Matt een week later ook nog compleet aan de rodeo ging en mijn vriend eraf gooide, wisten we beiden even niet meer wat we moesten doen. Verkopen is dan ook zeker ter sprake gekomen.
Maar puntje bij het paaltje vonden we dit niet eerlijk tegenover Matt. Dus besloten mijn vriend en ik hem te houden, voorlopig wat te gaan grondwerken en wandelen, en dan maar zien waar het schip zou stranden.
In april kregen we een nieuwe klap te verwerken.
Ik had zelf net een nieuw paardje gekocht, een jaarling. Echter kreeg deze twee weken nadat ik hem kocht ernstige koliek, waarna hij op de kliniek is ingeslapen.
En hoewel ik eigenlijk liever helemaal niet meer naar stal wilde, moest ik wel. Voor Matt. En tegelijkertijd kwam ook het besef dat we niet mochten opgeven met Matt. Hij was gezond, staat regelmatig onder controle van specialisten en wilde graag met ons meedoen.
Dus ging ik aan de slag met Harige Harry. Even terug naar waar ze op de trainingsstal mee begonnen waren.
En dit werkte goed! Want kort hierna kon mijn vriend, onder begeleiding van degene die hem op de trainingsstal heeft ingereden, voor het eerst weer erop. We bleven nog wel even veilig in de longeerbak.
Wandelen deden we overigens nog steeds veel ter afwisseling.
Op een dag, na onze les in de longeerbak, zei mijn vriend plotseling: "Kunnen we misschien buiten uitstappen?". Instructrice zag daar geen probleem in. Matt duidelijk ook niet, want 'buiten' was hem niet onbekend. Buiten is leuk!
En zo kwamen al vrij gauw de eerste 'buitenritjes'.
En maakten we de stap naar de grote bak.
Momenteel is het bakwerk wat minder, dankzij de regen, donkere dagen en het soms stormachtige weer.
Maar het gaat nog steeds heel goed! Al zijn de ritten momenteel wat meer verplaatst naar buiten.
Leuk dat je ons topic hebt bekeken/ gelezen.
Hopelijk volgen er nog veel meer mooie foto's
