
Ik zit ergens heel erg mee. Ik ben sinds 2017 trotse eigenaar van mijn onderhand 8 jarige haflinger en 2 shetlanders, maar soms zit het voor mij niet helemaal juist. Ik houd ontzettend veel van m'n pony's, maar het voelt soms alsof ik niet de persoon ben die het optimale uit m'n haflinger kan halen.
Even ter info: Ik heb dus een 8 jarige haflinger en twee shetjes. De shetlanders zijn puur gezelschap en op mijn haflinger (Advance) rijd ik en train ik. Ze hebben het super goed hier, altijd genoeg loopruimte en een schuilplaats 24/7 water en eten krijgen ze genoeg (ze worden heel goed verwend. Dikkies haha).
Soms voelt het gewoon alsof ik te weinig met Advance doe. Hij is nog vrij jong en ik was ook 11 toen ik hem kreeg, hij was 4. ik heb enorm goede hulp gekregen van mijn instructrice, dus dat ging altijd super. Natuurlijk is 11 jaar wel vrij jong voor een 4jarige ruin. Maar goed, het ging helemaal prima tot ik in de 3e zat van de middelbare. Sindsdien heb ik voor mijn gevoel minder tijd om met hem bezig te zijn dan voorheen. Nu vooral in de winter kan ik niks doen, want alles is een modderpoel.
Omdat ik ook minder met hem bezig ben geweest, voelt het alsof hij mij niet meer zo respecteert. Als ik niet oppas loopt hij zo door mij heen. Ik kan nu ook gewoon moeilijk met hem trainen, dus zit ik ook met een naar gevoel.
Als ik ruzie heb met mijn ouders, beginnen ze ook gelijk weer over de paarden en hoe ze ze willen verkopen. Natuurlijk is dit vaak uit frustratie en gaat het ook wel weer voorbij, maar mijn moeder heeft wel een sterke mening over de pony's. Ze vind dat ik zonder de pony's veel meer rust heb voor mezelf. Dat is misschien ook wel waar, maar ik kan het niet over m'n hart krijgen om er ook maar over na te denken om ze te verkopen. Maar hoe het nu gaat wordt ik ook niet super blij van. Misschien is dit mijn jaarlijkse winterdip die spreekt en wil ik gewoon weer in een goede rijbak rijden, maar als ik alles bij elkaar optel raak ik toch gefrustreerd en verdrietig.
Ik wil de pony's absoluut niet weg hebben. Echt niet. Maar als ik er over nadenk heb ik inderdaad meer rust. Niet alleen letterlijk, maar ook mentaal. De laatste jaren is het heel moeilijk in m'n hoofd, maar dat ter zijde haha. Ik vind het ook zo jammer dat ik Advance de training niet kan geven die hij aankan. Als de bak goed is, rijd ik ook echt flink met hem. Maar hij heeft echt super veel potentie en hij is nog zo jong en ik kan hem dat niet geven. Met echte goede lessen kan het echt haast een wedstrijdpaard zijn, dat zegt mijn instructrice ook, maar ik heb er gewoon geen tijd voor en ik kan hem dat dus gewoon niet geven. Natuurlijk is dit ook niet iets wat hem boeit, hij is gelukkig in een wei en lekkere bosritten. Maar soms voet het alsof ik zijn talent gewoon weggooi door hem puur voor recreatie te gebruiken. Lekkere lessen en bosritten etc.
Misschien denk ik er ook wel veel te hard over na. Ik ben bijna in mijn examenjaar en ben er nu al voor aan het werk waardoor het gewoon super druk is. Na de middelbare neem ik een tussenjaar voor mezelf omdat ik niet weet wat ik wil gaan doen, maar nog belangrijker: Mijn eigen mentale gezondheid. Dan heb ik meer vrije tijd en kan ik mij dus ook meer focussen op m'n pony's.
Maar ik zou het enorm erg waarderen als jullie je mening willen geven over mijn situatie. Misschien denk ik er wel te veel over na of is het inderdaad gewoon mijn winterdipje, maar soms voelt het niet goed en soms voelt het helemaal perfect om die pony's in de achtertuin zien te rennen.
Heel erg bedankt als je zover bent gekomen in dit pokke stuk, maar ik moest dit gewoon even van mij af schrijven en reacties zouden echt heel erg op prijs gesteld worden. Ik voel me al wel een stukje beter
