Geplaatst In juli 2017 begon ons avontuur. Als 2 maanden oud veulentje stond jij te koop. Je mama was een connemara, en je papa dachten ze een tinker. Al heb ik in de afgelopen jaren al heel wat wilde gokjes voorbij horen komen want een volle tinker kon het nooit geweest zijn.
Wat het ook was, mijn droompony was je direct. Eigenlijk wist ik het van de foto's af al, maar voor de formaliteit heb ik je nog even bezichtigd
en man, wat heb jij me met je karaktertje snel om je vinger gewonden. Kleine grapjesmaker. Als jij het ergens niet mee eens was mocht iedereen dat ook best weten. Zoals de hoefsmid vond je maar het jouwe van 
Ik heb je dus zomaar gewoon gekocht en daar heb ik nog nooit ook maar 1 seconde spijt van gehad. Je was nog zo klein en moest dus nog even bij mama blijven. Maar dat gaf niet want je stond op een super plekje en ik kwam regelmatig even met jou knuffelen, waar je de allerbeste in bent!
Toen het tijd was om bij mama weg te gaan heb ik jou mee naar huis genomen en heb ik een heerlijk plekje gevonden bij mensen aan huis waar je op kon groeien samen met een oudere merrie en 2 jonge vriendjes om mee te spelen. Wat genoot je ervan en van een klein guppie zag ik je langzaam opgroeien naar een hele bink!!
Vorig jaar zomer was het dan zo ver. Je was nu ruim 3 jaar en werd rustig aan beleerd. Eerst grondwerk, en wat was jij zoals verwacht braaf en leuk om mee te werken. We hebben meegedaan aan een clinic en ondanks dat je wel onder de indruk was van het publiek deed je het toch allemaal maar!
Een van de eerste keren op mijn eigen gup. Man ik heb een week de grijns van trots niet meer van mijn gezicht gekregen.
Alles deed je braaf. Het enige wat opviel was dat je nogal scheef en vast in je bekken zat. Hiervoor ben je 3 keer behandeld door een chiropractor en het leek beter te gaan.
In het najaar van 2020 kwam mijn droom uit en kon ik je aan huis hebben. Wat heerlijk! Ik heb je mee naar huis genomen en je samen met een vriendinnetje lekker op het land gezet. Even bijkomen van het beleren, even lekker vakantie. Tegen februari/maart van dit jaar was je gewoon weer niet goed. Grondwerken ging niet lekker en ik durfde je niet goed weer op te pakken. Het begon me steeds meer op te vallen dat je gewoon niet goed liep. Je had een hele verkorte pas linksachter en je bekken zat compleet vast. Eerst maar eens een dierenarts erbij. Die vond het moeilijk. Het advies was toch weer losmaken door een goede chiropractor en rustig aan gaan trainen. Zo gezegd zo gedaan. Maar het hielp niet. Je bleef onregelmatig. Ik vertrouwde het niks en heb een afspraak gemaakt op de kliniek.
Daar aangekomen ben je helemaal door de molen gehaald. Ik kwam voor een onderzoek naar het bekken/si gewricht maar daar was op de röntgenfoto's geen centje pijn te bekennen. Uiteindelijk foto's gemaakt van je been en daar kwam het aan het licht. Osteolytische spat.
De foto loog er niet om en de arts schrok zelf een beetje van de foto.
Maar we hadden in elk geval een diagnose waarom je zo slecht liep. Goed komt het nooit meer. Maar met goed management zou het misschien een acceptabel pensioen worden.
Vol goede moed heb ik je weer mee naar huis genomen en ingezet. Je bent ingespoten in de spier met osphos, krijgt permanent duivelsklauw en ik probeer je zoveel mogelijk droog en warm te houden.
Na het overlijden van je vriendinnetje kreeg je een mini vriendje en wat ben je gek op hem
Maar mijn lieve jack je word niet beter. De osphos heeft niks gedaan en de duivelsklauw is niet voldoende. en je blijft kreupel. Belasten is helemaal niet aan de orde en Wat ik ook doe, wat ik ook probeer je blijft je been ontlasten. Draven lukt je niet meer. Spelen met je vriendje ook nier meer. Vorige week schrok je van een zaag en je probeerde weg te draven. Strompelend verbijt je de pijn. Mijn hart breekt
Ik kan niet accepteren dat je al een jaar kreupel bent, en van oktober tot mei met pijn moet leven. 4 jaar ben je. Nog een heel leven te gaan.
Lieve jack, vanmorgen heb ik een heel lang, en eerlijk gesprek met mijn eigen dierenarts gehad. Hij heeft naar jou gekeken en ziet het. Hij ziet hoe je compenseert, hoe onregelmatig je in vrijheid al loopt. Hij vind het enorm lastig maar is het met mij eens dat je dit niet moet willen. Je kan niet meer beter worden. We hebben alles geprobeerd. Kon iemand me maar zeggen "doe even dit, doe even dat, en dan is hij zo weer beter" en ik deed het. Maar het is er niet.
We hebben besloten om je te laten gaan. Nog een laatste paar dagen. Nog een emmer Wortels, nog kusjes, nog knuffels.
Mijn hart scheurt in duizend stukken maar ik doe het voor jou. Ik wil voor jou geen leven met pijn. Ik hou van jou lieve grapjas
zo jong en al moeten afgeven. Veel sterkte. Geniet van de laatste dagen! 
