Geplaatst 
Eigenlijk is het inmiddels alweer een maand geleden, maar ik wilde toch nog dit topic openen.
Vorig jaar zag ik een advertentie voorbij komen op facebook. Er werd gezocht naar een bijrijder voor Winnetou, een 12(nu 13) jarige tinker x arabier ruin. Hij mocht wel wat meer beweging krijgen omdat hij te dik was. De foto's spraken mij gelijk aan, wat een leuk koppie zat er op! Gelijk een pb gedaan en een afspraak gemaakt. Op 19 augustus 2020 ben ik begonnen met het verzorgen/bijrijden van Winnetou
In een jaar tijd hebben we wel het een en ander meegemaakt...
1. Één van de eerste foto's die ik heb gemaakt.
Mijn main focus met hem was dus lekker veel kilometers maken zodat hij wat kilo's zou verliezen. Dit deden we voornamelijk door veel buitenritten te maken, lekker te longeren en grondwerk te doen. Zelf had ik niet echt veel ervaring in grondwerken, dus ik wilde ook wat lessen gaan nemen.
2. Dit deden we toch wel het aller liefste: Lekker op buitenrit. Het bos is bij ons op 10 minuten stappen.
3. Ik fotografeer zelf veel, dus Winnetou stond vaak model
4. Mijn bonusmoeder houdt ook veel van fotograferen, dus zodoende stonden we voor het eerst samen voor de lens. Leuke herinneringen aan!
5. Herfst ritje zonder zadel
In deze tijd gingen we vaak alleen op buitenrit, zo heerlijk! Klik
De winter brak aan, maar we gingen nog steeds lekker bezig. Ik had het idee dat hij al best wel aan het afvallen was, dus daar waren de eigenaresse en ik erg blij mee. Eind december heb ik een lange rit van 14 kilometer gereden met hem, helaas ben ik toen van hem af gevallen. Hij wilde ergens niet meer doorlopen, dus afgestapt en een stuk gelopen, weer opgestapt en vervolgens deed hij hetzelfde. Weer afstappen, nog een stuk gelopen. Maar toen ik weer op wilde stappen draaide hij zich direct om waardoor ik eigenlijk over het zadel de andere kant op viel... Wat een beangstigend moment was dat zeg! Hij rende er keihard vandoor, maar gelukkig werd hij door twee wandelaars weer gepakt. Uiteindelijk de rit goed afgesloten, maar ik was er wel erg van geschrokken.
6. Foto van de lange rit. Ontzettend mooi hier!
In januari waren we gelijk lekker begonnen, waar ik in het begin niet veel prioriteit gaf aan grondwerken besloot ik na mijn val gelijk actie te ondernemen. 4 januari hadden we onze eerste grondwerkles van de instructrice waar de eigenaresse ook bij lesde met hem. In 1 uur had ik al ontzettend veel geleerd! Ik voelde me weer helemaal vertrouwd.
Op 9 januari ging ik wederom op buitenrit, dit keer niet alleen maar met een stalgenootje. Het was een koude maar mooie dag. Het ging allemaal prima, op de heenreis hadden we nog een sprongetje genomen wat ook goed ging. Het was echt heerlijk!
Op de terugreis besloten we het sprongetje weer te nemen, maar dit keer mijn stalgenootje voorop. Winnetou leek te weigeren maar sprong toch waardoor ik achter de beweging zat en voor het zadel belandde... Winnetou schrok, zette het op een rennen en het andere paard ook. Uiteindelijk gevallen, maar wel een aantal meters met m'n voet in de beugel blijven hangen waardoor ik met m'n hoofd over de grond gesleept werd. De nachtmerrie van elke ruiter denk ik wel. Op den duur los gekomen, het andere paard was inmiddels ook gestopt en Winnetou werd weer gevangen.
Er waren gelukkig een paar wandelaars die ons kwamen helpen. Ik dacht in de eerste instantie dat het ging, maar uiteindelijk toch even buiten bewustzijn geweest. Ik was echt ontzettend misselijk en m'n enkel deed zeer. Ik wilde in de eerste instantie weer opstappen maar doordat ik zo misselijk was leek het me beter om toch wel naar het ziekenhuis te gaan. Maar goed, eerst de eigenaresse opgebeld zodat zij Winnetou mee naar stal kon nemen. Ik baalde zo hard, omdat ik dus anderhalve week ervoor ook al gevallen was.
In het ziekenhuis ben ik zaterdags uiteindelijk niet echt goed geholpen, ik kon geen hersenschudding hebben en er was ook niks met mijn enkel aan de hand. Die maandag erna bleek ik toch een hersenschudding te hebben en ook was mijn pees losgerukt van het bot waarbij een stukje bot losgetrokken was.
7. Ik zal jullie de foto's van mijn been besparen, maar laten we het erop houden dat het leek alsof ik meespeelde in the walking dead
En ik had een kenkel 
Uiteindelijk heb ik zeker nog 4 maanden last gehad van mijn enkel, eigenlijk is het nu nog steeds niet 100% hersteld. Mijn hersenschudding is nu nog steeds elke dag merkbaar. Ik werk nog steeds niet volledig, heb nog steeds ontzettende hoofdpijn, ben veel vermoeid, last van concentratie problemen en heb veel last van prikkels. Inmiddels heb ik wel geinvesteerd in beugels waar je niet in kunt blijven hangen, ik denk dat als ik niet was blijven hangen in de beugel dat ik er een stuk beter vanaf gekomen was. Ondanks dat het beter had kunnen aflopen, besef ik me ook maar al te goed dat het ook veel slechter had kunnen aflopen. Ik ben blij dat ik mijn cap op had en dat ik niet nog erger letsel heb opgelopen. Hiervoor vond ik het nog wel eens leuk om zonder cap op paarden te stappen, maar dat doe ik nooit meer.
8. Lekker longeren, na anderhalve maand wilde ik echt graag zelf weer bezig met hem!
Aangezien ik voorlopig niet kon (en wilde) rijden heb ik zo vaak als ik kon grondwerk met hem gedaan. Ook longeren stond op het schema. Gelukkig konden stalgenootjes ook helpen met hem beweging geven, dus hij heeft niet compleet stil gestaan. De eerste keer dat ik weer ging rijden was onder begeleiding van mijn instructrice, dat was in mei. Eigenlijk ging dat heel erg goed! Inmiddels rij ik hem alweer als van ouds en zijn we ook weer lekker op buitenrit geweest. Alleen durf ik voorlopig nog niet, en onze springcarrière heb ik opgegeven
9. Kusje op zijn verjaardag, inmiddels 13!
En toen ineens kwam de vraag vanuit de eigenaresse van Winnetou: of ik hem wilde overnemen
Ik hoefde er niet heel lang over na te denken, want ik was eigenlijk toch wel stiekem een beetje verliefd geworden op Win, dus mijn antwoord was natuurlijk ja! 
Op 1 juli was het zover, mijn kinderdroom kwam uit. Mijn eerste eigen paard 
Nu ik dit schrijf voelt het eigenlijk nog steeds onwerkelijk, zo bijzonder! 
Sommige mensen hebben mij voor gek verklaard, wie neemt er nou een paard dat je zoveel kopzorgen ( 
) heeft bezorgd. Maar Winnetou is echt geen rotbok, het was gewoon een stom ongeluk, en een ongeluk zit nou eenmaal in een klein hoekje. 10. Shoot in de heide!
11. Samen met mijn sprookjespaard
12. Deze foto, gemaakt door mijn man, mag ook niet missen
13. Op naar nog veel meer avonturen!
Het is een iets langer verhaal geworden dan ik in de eerste instantie in mijn hoofd had, maar als je eenmaal begint met typen....
Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen! Als jullie ons willen volgen op instagram: Winnetou.amy
Liefs, Amy
