
Sinds januari ben ik trotse eigenaresse van een mooie Ierse volbloed merrie van 14 jaar.
Nu inmiddels een half jaar verder loop ik toch tegen een aantal dingen aan. (helaas)
Ik was op zoek naar een paard met het doel om recreatief te rijden. Basis dressuur, zo nu en dan een sprongetje en heerlijke buitenritten maken. Sinds een maandje sta ik op een nieuwe stal, hier is ze erg op haar gemak. Het is me al eerder opgevallen dat ze niet alleen kan staan en begint dan met boxlopen. Ze vindt het dus echt niet ok om alleen op stal te staan. Op de vorige stal stond ze met alle merries samen, en op de huidige stal staat ze met 2 andere merries, ze zijn dan ook echt beste vriendinnetjes.
Meestal rijd ik in de avond en staan al haar vriendjes en vriendinnetjes op stal. Ze valt zowat in slaap tijdens het poetsen en opzadelen. Maar wanneer ik in de middag kom om haar te gaan rijden, gaat het uit de wei halen prima, maar zodra ze vast staat breekt de hel los. Het is gewoon niet meer te doen. Kapotte halstertouwen en een gestrest paard is wat ik er aan overhoudt. Een hele strijd dus. Enige wat ze wilt is terug naar de rest en dit uit zich dus ook ik vluchtgedrag. Ze zoekt echt een uitweg. Ze loopt als het moet nog dwars door je heen. We denken dus dat ze verlatingsangst heeft. Hierover gesproken met iemand van stal, en zij gaf aan dat dit echt stapje voor stapje gaat om er van af te komen. Ons vermoeden is ook dat ze nog niet zo lang onder het zadel is, mist wat balans wat haar erg onzeker maakt en heeft veel bevestiging van de ruiter nodig. Stap, draf en galop doet ze prima. Er zitten soms prima stukken tussen, maar ik heb nooit het gevoel dat ze helemaal ontspannen is. Ik ben geen onzekere ruiter maar ik word wel onzeker door het feit dat ik het gevoel heb dat ik haar niet kan geven en bieden wat ze nodig is om haar steun te zijn. Ik krijg les en vaak gaat het dan prima, maar zodra ik alleen met haar ben is het vaak een strijd. Ik wil haar graag dat vertrouwen geven, maar onbewust durf ik niet los te laten. Aangezien ze best wel gevoelig is, zal ze dit ongetwijfeld voelen. Haar onzekerheid uit zich absoluut niet in bokken of steigeren, maar versnellen, overgang naar de galop of haar eigen ding. Hieruit heb ik mijn conclusie getrokken dat ze nog niet klaar is voor buitenritten en gewoon een heerlijk ontspannen ritje.
Ik ga met plezier naar haar toe, maar ik rijd niet meer met plezier. Haar verlatingsangst is dusdanig erg dat ik haar dus niet in de middag kan rijden. Dit kost tijd en waarschijnlijk een boel geduld, en aangezien ze dit gedrag alleen vertoond als ze bij de rest word weggehaald, zou ik dus alleen in de middag met haar aan de gang kunnen gaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar in de middag geen tijd voor heb. Misschien 2 x in de week maar meer dan dat ook niet. Savonds staat de rest erbij en dan is er dus niets aan de hand. Ik wil graag eerlijk naar haar en mezelf blijven. Ik twijfel en heb al een aantal keren gezegd dat ik misschien niet de juiste ruiter ben voor haar en haar niet kan geven wat ze nodig heeft. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen!!
Ik ben benieuwd naar jullie mening! Is het beter om opzoek te gaan naar een ander huisje voor haar, of moet ik dit maar even voor 'lief' nemen en tijd geven?