Geplaatst Ik schrijf dit forum om er achter te komen om andere mensen hier mee om gaan. Ik ben mij ervan bewust dat wanneer je paarden voor iemand anders rijdt, deze ook verkocht kunnen worden. Echter is het alsnog heel verdrietig, vooral als je het (twee keer) niet aan ziet komen.
Ik zal jullie meenemen in mijn verhaal van bijrijdpaarden maar laten we even beginnen bij het begin:
In 2007 is mijn grootste droom waar geworden; een eigen paard!
Mijn allerliefste Noblesse
Op kerstavond in 2007 was het zover, ze was van mij. Wat een verassing was dat zeg, ik als negenjarig meisje die een supermooie haflinger merrie kreeg. Je ziet het al voor je; mijn geluk kon niet meer op.
Hieronder enkele foto's uit de zeven mooiste jaren uit mijn leven!
Helaas kwam hier op 6 januari 2015 een einde aan, Noblesse kreeg koliek, het was helaas zo erg dat we haar hebben moeten laten gaan. Het verdriet was en is nog steeds groot. Ik mis haar nog elke dag!
Ondanks het verdriet was ik niet van plan om te stoppen met paarden. Na een tijdje ben ik gaan kijken naar verzorgpaarden in de buurt, want een eigen paard wilde ik even niet meer. Noblesse was echt mijn Once in a lifetime horse, dat plekje gaat geen ander paard ooit kunnen krijgen.
Na een tijdje kwam ik via een advertentie bij een stal terecht waar ze nog wel een verzorger zochten voor een tinker. Ik dacht eerst mwah ik weet niet of dat was is.. ondanks dat ik een haflinger heb gehad, was ik niet zo van de koudbloeden. Echter miste ik het met de paarden bezig zijn ontzettend en zo ging ik aan de slag met Tinkie!
Tinkie was in het begin echt een lastig paard. Daarnaast had ze ook nog eens last van zomereczeem en mijt... Soms was ze zelfs vals, trapte met poetsen, bokten met rijden en zo ging het maar door. Ik gaf niet op en achteraf is Tinkie echt een vriendinnetje geworden van mij. Na Noblesse dacht ik dat ik nooit meer een echte band zou kunnen krijgen met een paard, maar met Tinkie lukte dat toch echt wel. Ze ging voor mij door het vuur. Van een dik, vals, niet lekker in dr vel zittende paard, werd ze een superleuke sportieve tinker waar ik alles mee kon. Ik heb echt zoveel geleerd van Tinkie, en zij ook van mij hihi. We sprongen, crossten, dressuurden (L2 in training), gingen op buitenrit, zwemmen, we deden alles. We hebben echt een ontzettend leuke tijd gehad.
Na iets langer dan vier jaar kreeg ik te horen dat ze werd verkocht, mijn hart brak, alweer... Ik kon haar niet kopen en voordat ik er nog eens goed over na kon denken was ze de volgende dag al verkocht.. Ik was er echt heel erg verdrietig van, vier jaar lang voelde ze als mijn eigen paard. Ik mocht en kon er alles mee, nam alle zorg op mij en ineens was ze niet meer 'van mij'.
Ondanks dat heeft Tinkie wel een supergoed huisje gekregen waar ik heel erg blij mee ben, daar is ze nog steeds en heeft het ontzettend goed!
Hieronder wat mooie foto's van die vier jaar dat we samen zijn geweest:
Nadat Tinkie was verkocht, was ik er even helemaal klaar mee. Voor de tweede keer een paard verliezen (gelukkig deze keer niet overleden) voelde best heftig. Echter zoals je als kunt raden, kon ik niet zonder paarden. Na twee maanden ongeveer kreeg ik een berichtje van iemand bij ons op stal, ze hadden een gevoelige merrie waarvoor ze iemand zochten. Ik hou wel van een uitdaging en het was ook nog eens bij mijn favoriete stal (waar ik nu al meer dan zes jaar ben).
De beste merrie heet Golda. En na een paar keer rijden (en overleven haha) had ik een nieuw bijrijdpaard. Ik was heel erg blij en had echt weer zin in een nieuwe uitdaging. En een uitdaging dat werd het ook haha. Golda was echt wel lastig, maar ik kon er uiteindelijk mee lezen en schrijven. Ik ben dan ook echt een merriemens en vind het heerlijk als paarden veel karakter hebben.
Golda en ik hebben hard gewerkt aan allerlei dingetjes. Ze was altijd erg sensibel waar ik veel rekening mee moest houden. Golda is misschien wel het paard waar ik rijtechnisch het meeste van heb geleerd. Ik was daarvoor altijd wat lompere paarden gewend, en golda was precies het tegenovergestelde. Uiteindelijk zijn we ook op wedstrijd gegaan, dat heeft even geduurd want ondertussen is ze ook drachtig geweest. In de B hebben we negen nette wp bij elkaar kunnen rijden, ik was daar echt ontzettend blij mee. Want wedstrijd rijden was mijn grote droom, of eigenlijk ooit het Z halen hihi.
Na twee jaar gebeurde het alleen weer... Golda gaat bevallen van haar veulentje en zou daarna verkocht worden. Ik heb wel de kans gekregen om haar te kunnen kopen, echter heb ik besloten om dat niet te doen. Maar ik ben wel weer een paard kwijt waar ik zoveel tijd, liefde en moeite in had gestopt. Ondanks dat, hier nog een paard mooie foto's uit de twee jaar met Golda.
En deze twee foto's zijn ontstaan tijdens de laatste keer samen foto's maken..
Met Golda heb ik vooral veel gedressuurd, gelest, enkele keer gesprongen en zelfs een keer gecrosst! We zijn samen met de eigenaar vaak naar de hei geweest. Op al deze momenten kijk ik heel graag terug, ik heb een ontzettend leuke tijd gehad met Golda!
Ik schrijf dit hele verhaal om het van mij af te schrijven. Ik ben mij er heel goed van bewust dat paarden overlijden of in het geval van de twee vaste bijrijdpaarden; verkocht kunnen worden. Ik verwijt de eigenaren ook helemaal niks. Ik ben namelijk ontzettend dankbaar voor de tijd die ik heb kunnen genieten met in dit geval Tinkie en Golda.
Echter ben ik er wel heel verdrietig om (geweest). Ik ben iemand die er volle 100% voor gaat en dingen heel goed wil doen. Ik zorg dan ook voor andere dieren alsof het mijn eigen zouden zijn en stop er dus ook heel veel tijd, moeite en liefde in. Ik vraag me af hoe andere mensen hier mee om gaan. Wat zijn jullie verhalen in het verliezen van paarden, of het nou overlijden of verkopen is..
Ik moet wel zegggen dat ik er echt van heb geleerd. Ik ging er namelij van uit dat ze nooit verkocht zouden worden, terwijl dit natuurlijk altijd het geval kan zijn. Golda en Tinkie zijn namelijk echt niet de enige paarden die ik heb gereden en 'afscheid' van heb moeten weten, echter wist ik in die gevallen altijd dat het niet voor lange termijn was, en dan ga je er toch een minder diepe verbinding mee.
Aan de andere kant ben ik ook iemand die heel erg gelooft in 'Alles gebeurt met een reden'. Ik wil dan ook niets liever dan een eigen paard; lekker alles zelf kunnen beslissen en mijn voor altijd willen houden (als dat kan natuurlijk). Mijn grote droom is nog steeds om de sport in te gaan' het Z halen springwedstrijden mee rijden, en het gaafste van allemaal; crossen. Daarnaast droom ik van mijn eigen auo en trailer zodat ik met mijn paard op vakantie kan. Ik kan niet wachten!!!
Deze droom zal waarschijnlijk pas over een paar jaar uitkomen; ben op dit moment aan het afstuderen en wil daarna eerst een tijdje werken om te sparen en een potje te maken.
Op dit moment ben ik 'gelukkig' niet paardloos; ik help een vriendinnetje met het rijden van haar fries; Janouk!!! En daar ben ik natuurlijk ontzettend dankbaar voor
Bedankt voor het lezen van dit hele verhaal. En nogmaals, dit is niet om om medelijden te vragen of dergelijke maar gewoon om het van mij af te schrijven. Nu ben ik ontzettend benieuwd naar jullie verhalen omtrent het afscheid nemen van een paard en hoe je hiermee om gaat. Let me know!
Heel veel sterkte, gelukkig heb je toch een beetje afleiding door Janouk. 
Ik duim voor je!
de stallen lagen op een goede dag zo’n 20/25 minuten uit elkaar en dan moest ik nog 25 min naar huis rijden daarna. 
