Ik dacht altijd dat het antwoord daarop ja was.
Daarom weet ik nu ook niet goed, nu ik bij een pony die klik niet voel, maar ze verder wel voor 200% bij ons past, of het wel altijd een ja moet zijn.
Ik vraag me dus af wat jullie ervaringen zijn.
Hieronder mijn verhaal en situatie.
Het gaat om mijn vierde pony. Pony's staan in eigen beheer, dus niet op pensionstal of manege.
Mijn eerste zwarte shetlandmerrie kwam 23 jaar geleden bij me en met haar had ik echt een hele goede band vanaf de eerste kennismaking.
De tweede, een bonte ruin, die ik nu 10 jaar heb, was gelijk liefde op het eerste gezicht. Die moest ik hebben. Onderling konden die twee het ook heel goed vinden. Maar de eerste werd ziek en ze overleed helaas oktober 2019 op bijna 26 jarige leeftijd.
De zoektocht naar vervanging van haar was niet makkelijk, want ik zocht dus ook 'die klik' en had al 2 pony's in hun proeftijd laten gaan omdat ik die klik niet had (ook al vond de achtergebleven ruin die pony's wel leuk). Ik had steeds ruzie voor mijn gevoel met deze pony's.
Ik wilde eigenlijk ook geen zwarte merrie meer, maar tja, wat wordt je dan aangeboden, een leuke 3 jarige zwarte merrie. Maar bij haar voelde ik wel weer gelijk die klik vanaf foto al, dus nieuwsgierig gaan kijken, zie dat ondeugende koppie en dacht, ja die gaat mee.
Gek genoeg is dat al helemaal mijn meisje geworden, ook al gaat het beleren niet zonder slag of stoot, en vindt de ruin haar ook helemaal niks. Maar ik had niet verwacht dat ik met een derde pony zo'n band zou kunnen krijgen. Al biedt men mij een miljoen, ze gaat niet weg.
Maar omdat de klik tussen de ruin en de jonge merrie volledig ontbrak en de ruin ook te oud werd voor maffe renpartijen, voelde het niet lekker deze kleine kudde, dus besloot ik wat rond te kijken naar nummer drie, puur als gezelschap voor de jonge pony.
Maar omdat het beleren voor kar bij haar niet echt lukte, nam ik me voor dat ik wel naar een beleerde pony zou omkijken zodat ik ook op dat vlak zelf verder kon mocht de ruin wegvallen de merrie het nooit gaan leren.
Wensenlijst werd daarmee wel extreem hoog.
Dus ergens was mijn verbazing dan ook heel groot, dat ze daar ineens stond, op marktplaats.
Op de kleur na (weer een zwarte merrie die ik eigenlijk niet wilde), was ze verder exact de pony die ik zocht. Kon niets negatiefs ontdekken toen ik haar de eerste keer zag, alleen ik miste volledig het 'wauw dit is ze' moment.
Al was ze nog zo mooi, nog zo lief, nog zo braaf. Gek, dacht ik.
Dus ik sprak proefperiode af voor de zekerheid.
Eenmaal thuis, bleek al snel dat de jonge merrie helemaal gek was op haar nieuwe vriendinnetje en omgekeerd. Het was vanaf het eerste moment een twee eenheid.
Kwam dat mooi uit, want tweespan rijden kwam nu toch wel dichtbij.
Vanaf dat moment ging de jonge pony ook enorm haar best doen voor de kar en ondertussen ben ik inderdaad met de dames tweespan aan het rijden.
Om en om in het enkelspan, mijn nichtje rijdt op de nieuwe pony. Het kan niet mooier.
Waar Jut gaat, gaat Jul, pony's zijn onafscheidelijk, grappig en leuk stel samen.
Maar waarom blijft mijn klikgevoel dan uit?
Proefperiode is inmiddels voorbij, ik heb haar gehouden, want kon nog steeds niets negatiefs aan de pony ontdekken en ik denk dat de jonge merrie het mij niet in dank zou afnemen als ik haar vriendinnetje weg zou nemen.
Ze past hier dus voor 200% en toch voel ik geen klik met haar.
Maar ze gaat ook niet weg hoor, omdat ik geen idealere pony erbij kan hebben, maar het baart me wel eens zorgen dat het zo voelt.
Pony lijkt het ook te voelen, want ze zoekt me de hele tijd op en kijkt me dan vragend aan.
Zelfs daarin is ze dus ideaal hahahaha.
Echt best stom verhaal nu ik het zo nalees, maar ik vraag me dus af of er mensen zijn die dit herkennen.
Trouwens mijn man is gek op die nieuwe pony, dus als we gaan wandelen, neemt hij haar altijd mee en pak ik mijn zwarte draakje aan de hand.
Wel hoop ik toch dat de klik bij mij ook nog komt (ze is nu zo'n 2 maanden hier, dus relatief gezien nog vrij kort ook). Zodat ik haar de liefde kan geven die ze verlangt


