Geplaatst 
En hoe lang ik ook gehoopt heb, hoe vaak ik aan mijzelf heb getwijfeld, hoeveel verschillende trainingen ik ook gedaan heb met Black, dat roept wat makkelijker dan Arco's Excellent, hij is niet de opvolger geworden waar ik altijd op heb gehoopt en van heb gedroomd.
Dit is dan ook geen jubeltopic, maar 10 jaar samen is wel een topic waard
Black, Arco's Excellent, sportnaam Amazing Excellent welke nooit gebruikt zou gaan worden
Geboren 01-07-2009, exact 4 dagen ouder dan mijn dochter en door mij gekocht met 1,5jr.
Een jong paard, die nog niet verknoeid was, een jong paard zodat ik de tijd had om het verdriet van Special te verwerken, en om mijn dochter tijd en aandacht te geven daar ik als single mom door het leven ging en ga.
Ik zag hem op sporthorses, een zwartbruin hengstje, 4 witte voetjes, kolletje, snebje.
Ik had altijd vossen en bruinen gehad, dus zo'n donkere was ook weleens leuk.
Eigenlijk was ik er voor de bezichtiging al uit dat dit mijn nieuwe aaneinst zou zijn, alkeen zijn stokmaat was een dingetje.
Bij bezichtiging was hij zo lief, hij vond het vreselijk spannend maar bleef keurig op z'n plek staan toen ik de "touwtjes-methode" deed: strotouwtje van elleboog naar kogel, en die lengte omhoog vanaf elleboog.
Geschatte stokmaat 1.60, dus gelijk besloten dat mocht hij braaf blijven, hij langer hengst zou blijven ivm de spiermassa.
Helaas als jong paard 2x in het halster gaan hangen, waardoor ik het niet meer aandurfde hem vast te zetten en hij dus tot nu toe altijd los staat om te poetsen/wassen etc.
Ook is hij als jong paard, zonder mijn medeweten, in een weide geplaatst met prikkeldraad.
Hier liep hij een lelijke wond in zijn lies op, had krassen op z'n "zaakje" en op de rest van zijn lijf.
Tevens ook een beschadiging aan zijn oog opgelopen, godzijdank is het alleen een blind vlekje maar het had allemaal vele malen erger kunnen zijn.
Wat ik toen niet wist, maar nu inmiddels wel, is dat hij kapot is.
De puzzelstukjes vallen allemaal op zijn plaats.
Als bijna 3 jarige een paar keer een singeltje op gehad en gelongeerd, dat was allemaal appeltje-eitje.
Ook is hij naar de nrps stamboekopname geweest, maar helaas te klein (1.54) om opgenomen te worden.
Met ruim 4jr begonnen met zadelmak maken, maar pas met 5 jaar echt serieus begonnen.
Op 4,5jr gingen dan toch zijn ballen eraf, iets waar hij nog steeds geen erg in heeft helaas want hij kan absoluut niet naast merries op stal of in de wei.
Vlak voor de castratie nog deze mooie foto's laten maken.
Al snel na de start van het inrijden ging hij staken, en toen had ik door moeten pakken en mijn gevoel moeten volgen: er klopt iets niet.
Maar goed, lang zelf niet gereden, paarden van tegenwoordig zijn erg sensibel enz enz.
En toch is er altijd dat knagende gevoel geweest, maar ik wilde er niet aan want dit zou mijn topper worden, dit paard is gezond en mijn gevoel houd me voor de gek omdat ik bang ben dit paard ook te verliezen.
Toch een dierenarts erbij, klinisch helemaal top, buigzaamheid hals iets beperkt naar rechts: 2 weken pijnstiller en door rijden.
De pijnstiller hielp niet, dus lag het aan mij!
Les genomen, dit ging super gelukkig.
Inmiddels was hij 6 of 7 en liep hij op M niveau, voor korte duur...
Want meer op het achterbeen en dus meer in de oprichting lukte hem niet.
Weer staken, weer les, weer ging het even goed.
Maar altijd dat gevoel van weinig tot geen controle, van op het randje rijden, van steeds grotere schrikreacties, wat door de jaren heen mij meer en meer spanning opleverde.
Mijn moeder, trouwe groom, supporter en paardenvrouw ging zich steeds meer ergeren aan Black, begon zelfs een hekel aan hem te krijgen.
En ik, ik bleef verliefd, hij is mijn maatje, mijn trots en mijn oogappel.
Telkens stelde ik mijn dromen bij: van sportpaard en leerpaard voor mijn dochter, naar alleen sportpaard, naar "als ik thuis maar op z niveau kom", naar "als ik maar gewoon lekker thuis kan rijden met hem"...
Ik heb hem in al die jaren weinig gereden, veel verschillende manieren geprobeerd, longeren ging stapsgewijs ook al minder: van bijzet naar elastiek naar alleen een hoofdstel.
Met als afsluiter dan 2020: Een bijrijder geprobeerd, eentje met lef, liefst een springamazone/-ruiter.
Die had ik snel gevonden, met de hoop dat hij in het springen zijn ei kwijt kon, tenslotte is hij daarvoor gefokt.
Dit meisje voelde direct wat ik bedoelde, het geen controle hebben.
Er zit veel Animo-bloed in, we dachten dat dat misschien de problemen opleverde.
Dit meisje heeft super werk geleverd, springen vond hij echt fantastisch!
Maar ik zag zijn rug steeds holler worden, en hij kreeg spierpijn.
Met de hoefsmid overlegd, die ook al niet echt fan van Black is (Black is het enige paard waarvoor de smid op een vrieskist heeft moeten springen, levensgevaarlijk op dat moment, toen 2,5jr), en pakte Black z'n rug: paard ging haast liggen van ellende.
Oké, niet goed, tandje terug, meer longeren, weer minder rijden.
Uiteindelijk besloten het springen dan ook maar te laten, en te sparen voor een onderzoek op de kliniek.
Want zijn gedrag onder het zadel lag dus niet aan mij...
Veel gelezen, veel vragen gesteld en ik wilde een aantal dingen onderzoeken:
- hals, specifiek c6-c7
(malformatie?)
- rug (missing spikes?)
- pssm2
Harde spieren, struikelen zowel voor als achter, wijd lopen met de achterbenen, vallen in vrijheid op de wei waren zo de opvallendste klachten.
De hals is op de foto geweest, conclusie: c4-c5 vernauwing+artrose facetgewrichten, lichte mate van atactie.
C6-c7 konden niet op de foto bij deze kliniek ivm teveel spieren in dat gebied.
Ik was zó opgelucht!
Ik was niet gek!
En nu... nu is mijn hart in duizend stukjes gebroken
Ik houd zo zielsveel van dat paard, en wat ben ik blij dat ik hem nooit heb laten "breken", dat ik wel altijd geluisterd heb naar hem en dus nooit gepusht heb als hij staakte.
En wat heb ik een hoop angstige uurtjes op zijn rug doorgebracht, 2x volledig opnieuw zadelmak gemaakt, vele keren terug aan de longeerlijn... tot grote ergernis van mijn moeder die inmiddels vele kilometers heeft mee moeten hobbelen
Maar wat heb ik spijt dat ik jaren geleden niet al naar de kliniek ben gegaan, dat had me wellicht een hoop jaren verdriet kunnen besparen.
Maar ja, als iedereen je voor gek verklaard want hij oogt zo gezond, loopt zo mooi, is in de omgang zo braaf, dan ga je aan jezelf twijfelen.
Voorlopig doe ik van alles met Black vanaf de grond, in vrijheid.
Want hij heeft veel aandacht en beweging nodig, het is geen paard om in de wei met pensioen te zetten helaas, en dat maakt de keuze zo moeilijk.
Ook vandaag is hij weer onderuit gegaan met z'n malle gedoe in de wei, hij gaat zo bizar hard en bokt en springt zo bizar hoog, dat hij regelmatig zichzelf niet meer kan redden op het natte gras/modder wanneer hij af wil remmen of wil draaien.
En ik moet een keuze maken voordat hij zichzelf... Ik wil er niet aan denken en kan het ook niet typen, ik was altijd heel bang dat ik hem vroeg zou verliezen, altijd extreem zuinig en voorzichtig geweest.
Maar het is wat het is, hij is toch beschadigd, wellicht aangeboren of heel vroeg opgelopen want het vallen met gek doen was al heel jong aan de orde, evenals de vreemde scheefheid met inrijden, de staart scheef dragen, het wijd lopen.
Hoe naïef eigenlijk achteraf, dat ik dacht dat dit allemaal zou verbeteren met training, met sterker worden en met recht richten.
Bij mijn vorige paard besloot ik niet naar anderen te luisteren en mijn gevoel te volgen, helaas ben ik toch weer in die valkuil gestapt.
Maar vanaf nu ga ik echt nooit, NOOIT meer mijn gevoel ontkennen!
Mijn Black...
Mijn Vriend...
