Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-07-20 09:18

Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-07-20 09:18

Ik vraag het me vaak af. Ik moet er rekening mee houden, want als ik dat niet doe, denk ik dat ik op het moment zelf zou verdrinken in emoties.

Wat gebeurt er als mijn paardenkind, mijn Daisy, er niet meer is?

Ze is mijn tweede paard. Ik wilde na de eerste geen paard meer, hem verkopen voelde toen als falen. Maar Daisy, my amazing Daisy, die kon ik niet laten gaan. Ze was destijds, ruim 9 jaar geleden, van mijn oom. Die kon op een bepaald moment de kosten niet meer dragen door omstandigheden. Ik had toen, ook door omstandigheden, niet echt een spaarboekje, maar mijn oom had onze band wel al gezien, ik had haar voor de fun al een aantal keer gereden, dus kreeg ik haar gewoon. Dat eerste jaar bleef Daisy op zijn naam staan, daarna kreeg ik haar paspoort opgestuurd, ik had me bewezen!

Ondertussen zijn we dus 9 jaar een team. We hebben samen een heleboel mijlpalen gehaald, er waren heel veel ups en af en toe een down - wat zijn we sterk geworden samen!

Ze staat nu alweer ruim 7 jaar gras te maaien wegens artrose. Ik probeer haar op andere manieren dan "trainen/rijden" bezig te houden, en dat lukt ons goed.

In de winter verzorg ik ook een aantal andere paarden bij ons op stal. Ik krijg er dus wel een aantal in mijn handen. Links en rechts rij ik af en toe eens met een ander paard. Van al die paarden waar ik contact mee hebben, buiten mijn eigen kind dan, zit er maar eentje bij waar ik écht een klik mee voel. Niet helemaal zoals met mijn eigen paard, maar dat is niet meer dan normaal, die heb ik tenslotte al bijna een decennium!

Mijn Daisy is nu ruim 18 jaar. Doordat we al heel lang niet meer trainen, hoop ik haar op te sparen en nog heel wat mooie jaren samen te kunnen beleven.

Maar.. Wat als ze er niet meer is?
Ik zou echt verloren lopen. Ze is de liefde van mijn leven. Zelden heb ik zo'n klik gevoeld, zo'n band gehad met een paard.

Ik ga elke dag naar stal. Voeren, de wei en stal proper maken, paardje poetsen en verzorgen. Mijn dagen worden grotendeels door haar bepaald - en dat vind ik helemaal niet erg.
Maar, paardenmensen onder elkaar - we weten best dat er opofferingen gemaakt worden, en dat 365 dagen per jaar naar stal zwaar is. Af en toe gebeurt het natuurlijk wel eens dat ik niet kan gaan - vakantie, ziek, platte band. Ik zal een dag of 20 per jaar overslaan, daar voel ik me dan altijd super rot over

Maar, ze bepaalt dus wel mijn dagen. Opoffering of niet, ik vind het meestal héérlijk. Ik geef gerust toe dat het in de winter, wanneer het vriest dat het kraakt, of heel hard regent, wel eens kan tegensteken, maar enkel de omstandigheden steken dan tegen, nooit mijn paardenkind. Ik ben altijd, elke dag opnieuw, blij haar te mogen zien, en ik hoop dat dat andersom ook zo is

Ik ben nu 31 jaar. Ik ben beginnen rijden op mijn 10de. Ik draai dus wel al even mee. Qua rijden ben ik nog steeds een clown - ik ken de theorie wel hoor haha, maar een ster-ruiter zal ik nooit worden. Daar zit ik niet mee, ik ben meer een bosruiter zoals wij zeggen, en dat is genoeg voor mij. Ik heb geen ambitie om wedstrijden oid te rijden - zolang ik mijn paard maar correct kan rijden en we er beide plezier aan beleven is mijn doel behaald.

Na ruim 20 jaar denk ik wel dat ik een boel kennis vergaard heb. Niet dat ik alle wijsheid in pacht heb hoor, oh nee, maar ik denk wel dat ik mag zeggen dat mijn basis vrij stevig is. Ik vind vooral de omgang met paarden erg interessant, en ben al jaren bezig met mijn kennis daarin te vergroten. Niet enkel in theorie, evengoed in de praktijk. Ik beweer niet dat al mijn ideeën 100% kloppen, maar van een aantal zaken weet ik wel wat af.

Voer, medisch, rijtechnisch, omgang, onderhoud van paard - wei - stal - materiaal, ... Ik ken niet alles, maar geloof wel dat ik na ruim 20 jaar één en ander kan vertellen. Van veulens en springen ken ik dan weer niks haha.

Het idee om ooit mijn paard te verliezen, beangstigt me. Als ze zou gaan, zou ze mijn dromen meenemen.
Ik denk niet dat er na haar nog een ander paard zou komen. Ik zou sowieso al geen paard meer nemen zonder die klik, die er bij ons vanaf het eerste moment was. Ik beweer niet dat we nooit issues hebben gehad, natuurlijk wel, maar de klik was er vanaf moment één. En voor minder zou ik het niet meer doen.

Buiten het feit dat mijn hart gebroken zou zijn, heb ik het gevoel dat dat deel van mij, mijn paardendeel, niet meer "gebruikt" zou worden. Als ik mijn Daisy zou verliezen, en geen ander paard meer zou nemen, zou ik al mijn kennis en ervaring niet meer gebruiken. En eerlijk - het is ongeveer het enige wat ik echt kan. Het is wie ik ben.

Dus wie, wat, ben ik dan zonder paarden?
Ik zou me waarschijnlijk verstoppen in mijn boekenkast. Behalve paarden ligt mijn interesse in boeken - verder heb ik niet echt iets waar ik echt warm voor loop. Dat vind ik op zich niet erg - ik heb mijn 2 hobby's, en daar ben ik ook echt intens mee bezig. Meer heb ik niet nodig, om eerlijk te zijn. Maar wat gebeurt er dan, als de belangrijkste zou weg vallen? Ik heb uiteraard mijn relatie, familie en vrienden, maar zonder paarden, zonder mijn Daisy, zou ik niet meer weten wie ik ben. Zonder die omgang met paarden zouden mijn kennis en ervaring verloren gaan naar mijn gevoel, en wat schiet er dan nog over? Het is alles wat ik ken en kan. Het bepaalt mijn dagen en mijn ziel.

Ik had het hier laatst met mijn vriend over. Die begrijpt mijn gevoel gedeeltelijk. Die staat sowieso al niet te springen om ooit nog een ander paard te nemen, maar op het einde van de dag wil hij mij alleen maar gelukkig zien dus zou ik hem wel kunnen overtuigen. Maar ik denk dus dat ik het niet meer zou willen. Niet als ik niet dé klik heb. Ik heb heel erg het gevoel dat mijn Daisy mijn once in a lifetime is, dus ik probeer ook echt oprecht van elk moment samen te genieten. Ik wil later geen spijt krijgen, en op deze manier zal dat denk ik ook niet gebeuren. Maar als ik het voor minder niet wil doen, stopt het hierna ook. En als het stopt, ben ik een héél groot deel van mezelf kwijt, en ik weet niet wat ik met de overgebleven stukjes moet doen dan.

Zou ik een boek schrijven? Zou dat wel aanslaan?
En als dat boek af, wat dan? Heb ik dan nog 50 jaar te gaan, paardloos, zonder een kans om mijn kunnen en weten aan te boren, te gebruiken?

Moet ik werk zoeken in de paardenwereld? Ik wil niet perse rijden, stront opruimen maakt mij al blij

Maar het moet natuurlijk wel de rekeningen kunnen betalen, en ik betwijfel of het dat wel doet. Werken in de paardenwereld doe je niet omdat je rijk wilt worden he.

Ik ben het meeste bang voor mijn gebroken hart. Daisy is de rode draad doorheen mijn leven, ze was er de afgelopen 9 jaar op elk moment. Ze is het gouden randje rondom elke dag, the apple of my eye.
Volgens mij zou ik kapot gaan van verdriet. Mijn mama ziet dat ook al gebeuren. Daisy is mijn beste vriendin, en ik zou voor de rest van mijn leven niet meer compleet zijn. Gezien de artrose heb ik me er op voorbereid (kan dat zelfs wel?) dat het ooit, waarschijnlijk veel te vroeg, zal stoppen. Zelfs zonder artrose zou dat gebeuren. De artrose geeft me het gevoel dat het te vroeg zal zijn.

Ik maak me ook zorgen over of ik hét moment wel zal herkennen. Zal ik het kunnen zien? Of zal de liefde, het egoïsme, me blind maken, en haar niet kunnen laten gaan? Zal de liefde groot genoeg zijn om het egoïsme opzij te duwen en zal ik haar kunnen laten gaan wanneer het voor haar genoeg geweest is, terwijl het dat voor mij nooit zal zijn?
Volgens mijn mama wel. En in mijn hart voel ik dat ergens ook wel, maar dat neemt niet weg dat ik er ontzettend veel bang voor heb.

Ik weet niet hoe anderen het doen, met zo'n groot verlies kunnen leven.
Bovenop HET verlies, kamp ik dus ook met de angst dat ik mijn kennis en ervaring zal verliezen, niet meer zal kunnen gebruiken. Omdat het zowat het enige is wat ik ken, is dat echt heel belangrijk voor mij. Heel beangstigend ook. Wat blijft er over van mij, zonder de liefde van mijn leven? Zonder te kunnen doen waar ik goed ik ben? Het is het enige waar ik goed in ben, ik heb niks anders wat me interesseert.

Zijn er nog bokkers die dit gevoel herkennen?
Ik kan wel huilen bij het idee alleen al - ik schrijf dit met een krop een in de keel.

Moet ik dan op zoek gaan naar een verzorgpaard? Zal dat wel voldoende zijn om het gat in mijn hart en mijn leven op te vullen? Zal het niet als verraad aanvoelen?
Wat met al mijn spullen? Ik heb er echt veel haha. Ik zou er niet meer op kunnen kijken, maar ik zou ze ook niet kunnen weg doen. Ik denk dat dit ook als verraad zou voelen.

Ik dacht altijd dat ik geen moeilijk mens was, maar nu begin ik toch te twijfelen als ik dit zo lees

Waarschijnlijk moet ik, als het ooit gebeurt, in therapie. Maar ik zou nooit meer compleet zijn, ik zou niet meer kunnen doen waar ik goed in ben, wat ik wil doen. Wat gebeurt er dan?

Afbeelding

Dit is wie ik ben. Het is zowat alles wat ik ben, ken en kan. Alles wat ik wil zijn, en wil kunnen en weten.
Wat gebeurt er als zij er niet meer is?

**Geplaatst**: 15-07-20 09:27

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 09:27

In elk geval moet je jezelf zulke dingen niet aanpraten. Natuurlijk zal je wel weer heel zijn, en gelukkig worden. Je was ook heel voordat zij er was, en zij heeft niks afgepakt maar juist toegevoegd. Je zult deze herinneringen aan haar nooit kwijtraken en daardoor is ze voor altijd bij je.

**Geplaatst**: 15-07-20 09:28

Geplaatst: 15-07-20 09:28

Ik herken het wel hoor! Ik heb dit zelf ook met mijn dieren... Ik zou gek worden van verdriet (en ik heb van mezelf al wat verlatingsangst

)
Maar ik probeer er niet te veel aan te denken omdat ik er anders zo mee bezig ben dat ik misschien niet onbezorgd van ze kan genieten.
Soms vraag ik me weleens af waarom ik aan beesten ben begonnen, want je verliest ze ook weer een keer en dat doet zo verdomd veel pijn.
Maar de momenten dat ze bij je zijn pakt niemand meer af!

Ik heb dit trouwens ook met manlief, mijn ouders, etc

Zoals ik al zei heb ik wat verlatingsangst.

**Geplaatst**: 15-07-20 09:32

Geplaatst: 15-07-20 09:32

Ja herkenbaar.. Hier dan heel anders, ik heb jaren geleden mijn paard moeten verkopen. In de jaren daarna werd ik moeder, eerst drukke tijden natuurlijk. Maar altijd mist er iets. Zeker nu mijn oudste een zorgintensief kind is, loop ik daar tegenaan. Mijn eigen wereld is er niet meer. Ik heb niks meer van mezelf waar ik mijn kracht, ontspanning en geluk uit haal..
En dat voelt heel eenzaam. Klinkt heel bizar, maar ik voel me dus al jaren niet meer compleet..
En een ander paard? Nu is het de tijd er nog niet voor, maar nog altijd zoek ik in mijn hoofd naar mijn oude paard.. En dat kan gewoon niet meer.. Ik kan me dus goed voorstellen waar jouw gevoel zit. Een soort gat waarvoor je bang bent in te vallen. En hier is dat dus helaas. Al kan ik wel terug kijken op ontzettend mooie jaren en herinneringen en die neemt nooit iemand me meer af.
Maar ooit, hoop ik dat toch weer te mogen voelen....

**Geplaatst**: 15-07-20 09:33

Geplaatst: 15-07-20 09:33

Als ik al ergens op internet lees dat iemand zijn hond is overleden dan schiet ik al vol, want de mijne word 11, is nog hartstikke gezond, maar 11 is niet niks en hij word nooit jonger. Ik heb hem sinds ik nog bij mijn ouders woonde, in dit tijd verhuisd naar een huurhuis, een koophuis en gelukkig getrouwd, maar ik wil geen kinderen, ik heb genoeg aan een hond, maar wat als...? Soms denk ik moet ik vast kijken voor een pup, maar mijn hond is altijd een loner geweest die het liefst de aandacht voor zichzelf heeft.

**Geplaatst**: 15-07-20 09:39

Geplaatst: 15-07-20 09:39

Ik heb mijn kanjer 23 jaar gehad, een echt once in a lifetime paard.
Alle dromen zijn met hem uitgekomen.
En ook ik dacht dat ik er nooit overheen zou komen als hij er niet meer zou zijn.
En ik heb me zelfs een soort van schuldig gevoeld dat het me zo goed af ging toen hij er niet meer was.
En het is me dus meer meegevallen dan de doemscenario's die ik van te voren in mijn hoofd had.
Ook zijn dag van inslapen kan ik terug kijken als een "mooie" dag.

En natuurlijk laat ik nog wel eens een traan, maar het meeste dat ik aan hem denk zijn toch de geweldige momenten met hem, de mooie herinneringen aan een paard dat altijd in mijn hart zal blijven en nooit vergeten word.

Dus uit ervaring weet ik dat het ook mee kan vallen.

**Geplaatst**: 15-07-20 09:40

Geplaatst: 15-07-20 09:40

Ja, je leven zal anders zijn.
Ikzelf heb mijn huidige paard zelf gefokt, hij is inmiddels ruim 20 jaar.
Maar ik heb dus met mezelf afgesproken, bewust na hem sowieso 1 jaar geen paard te willen, want dat eerste jaar zal ik alles rondom paarden enorm missen en de spaarpot moet dan ook weer aangevuld worden. Maar omdat ik al vanaf mijn 13e paarden heb, is een leven zonder bijna niet voor te stellen.
Ook is het hebben van paarden in die tijd enorm veranderd, waardoor ik soms denk, wil ik dit nog.
Ik heb naast mijn paard ook een hond, waar ik mee sport (agility). Ik zou daar graag wel meer mee willen, maar de financiën en de tijd rondom mijn paard laten dat niet toe. En dat zijn dus voor mij overwegingen om eens te willen proeven aan een leven zonder paarden van mezelf. Wordt ik dan gillend gek, dan ga ik weer op zoek naar een nieuw maatje, zo niet, dan maar eens zonder proberen, zodat ik wat meer ruimte in mijn leven krijg. Ik zal in een gat vallen ja, maar hoop dat met andere dingen op te kunnen vullen. We gaan het zien tegen die tijd, voor nu nog maar even van hem genieten zolang het kan.

**Geplaatst**: 15-07-20 09:40

Geplaatst: 15-07-20 09:40

Herkenbaar ook wel hoor. Ik had precies het stuk van Cayenne kunnen typen.

Al 15 jaar wordt mijn leven dag in en uit bepaald door die kleine opdonder. Een nieuw paard zie ik niet voor me, maar dat gaat waar je inderdaad in gaat vallen...

2 jaar terug werd hij ziek en ging ons onbezorgde leventje ineens heel hard de andere kant op. Gelijk op medicijnen gegaan voor de rest van zn leven. Het gaat gelukkig heel goed en we zijn zelfs weer aan het afbouwen met medicijnen, maar het kan elk moment weer omslaan. Dat heeft me wel wakker geschud...geniet van elk moment en laat je angst voor het verlaten niet de overhand nemen. Je lost er niets mee op en maakt alleen maar dat je minder volledig kunt genieten nu ze er nog is

**Geplaatst**: 15-07-20 09:42

Geplaatst: 15-07-20 09:42

Het hoort bij het leven, afscheid nemen. Tot het zover is, kun je met die schaduw in de verte alleen maar proberen te genieten van elke dag die je samen hebt.

Ik bewaar gouden herinneringen aan mijn maatje, die 36 jaar heeft mogen worden. Ben heel verdrietig geweest toen ze net was overleden, maar ik kijk met genoegen terug en geniet nu van een bijrijdpaard.

Het is lastig dat er tegenwoordig weinig of minder ruimte is voor verdriet en rouw. Dit vind ik een ontroerend mooie lezing over omgaat met eigen en andermans verdriet, ik zou willen dat iedereen het zag, dus ik deel ‘m hier even:

**Geplaatst**: 15-07-20 09:48

Geplaatst: 15-07-20 09:48

Pfoe heel herkenbaar hoor. Heb mijn merrie zelf gefokt en ondanks dat ze pas 13 jaar is, vraag ik me wel eens af hoe verder als ze er niet meer is. Het idee alleen al -O-

Maar hopelijk gaat ze nog heel lang mee en hoef ik hier niet al te vaak over na te denken nog

**Geplaatst**: 15-07-20 09:52

Geplaatst: 15-07-20 09:52

Hier ook mijn soulmate een kleine twee jaar geleden laten inslapen. Ik had ook het gevoel dat ik in een leeg gat viel, maar uiteindelijk gaat het leven door en trekt je weer overeind.
Ik dacht dat ik nooit meer zo'n paard als de eerste zou tegenkomen, maar ben kortgeleden eentje tegen het lijf gelopen die me hoop gaf dat het tóch kon. Helaas is het niet gegund en wordt ze morgen ingeslapen, maar hierdoor heb ik wel de hoop gekregen dat er meer paarden rondlopen die je soulmate kunnen zijn.

Uiteraard ga je er kapot van zijn als ze er niet meer is, maar probeer dan vast te houden aan je liefde voor paarden en sluit je hart niet af voor een eventuele nieuwe grote liefde die op je pad zou kunnen komen.

**Geplaatst**: 15-07-20 10:09

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 10:09

Ik kan wel begrijpen en meevoelen dat verlies zo'n pijn kan doen. Waar ik niet in mee kan voelen is dat je nu al zegt dat je niet weer een paard zou willen. Waarom niet? Ja, een ander paard is een ander en de klik is er misschien niet meteen. Maar een nieuw dier vraagt weer iets anders van je, je ontwikkelt weer een nieuw samen. En nee, diezelfde intimiteit heb je zomaar niet weer. Die zal altijd anders zijn. Anders, niet persé slechter. Wat houd je tegen een nieuwe relatie aan te willen gaan? De pijn van weer verliezen? Probeer daar dan aandacht aan te schenken, want je verleizen zul je vaker lijden in je leven. Is dat werkelijk een reden om niet weer te willen genieten van een samenzijn met een paard?

**Geplaatst**: 15-07-20 10:13

Geplaatst: 15-07-20 10:13

Ook ik heb mijn once-in-a-lifetime paard verloren.

Bij ons was er weinig keus, er staan 6 hier op stal en mijn leven met paarden bleef dus voor een groot deel in stand. Dat scheelt. Maar ook ik dacht dat ik nooit weer zo'n band met een paard zou krijgen. En dat klopt ook, het is niet voor niets je soulmate geweest.
Ondertussen heb ik een paard dat eigenlijk per ongeluk niet was verkocht tot de mijne gemaakt. En het wordt nooit mee zoals met mijn grote liefde, maar het is goed. Het voelt goed en past bij wie ik nu ben en wat ik nu doe. Ik kan alleen met haar het bos in, ik kan haar een paar dagen laten staan zonder dat ze uit haar plaat gaat. Deze is wel veel afstandelijker dan mijn ouwe, woeste, gekke, expressieve merrie. Maar ook dat is wel fijn.

Als ik nu mijn ouwe merrie zou kunnen kopen als 3jarige liet ik haar echt staan! Want die was zóó leuk, maar wilde altijd alle aandacht, bokken was haar hobby, het was een diva, en een kreng als ze haar zin niet kreeg...

Laat het gebeuren, zie wat er op je pad komt. En pluk de dag, ze is er immers nog....

**Geplaatst**: 15-07-20 10:14

Geplaatst: 15-07-20 10:14

Vooral proberen je niet hier te veel mee bezig te houden en meer te genieten van het NU. Nu is ze er nog en wat morgen brengt weet niemand. Toevallig gisteren een mooie quote gelezen:
Stop looking at the big picture and find happiness in the seconds

**Geplaatst**: 15-07-20 10:19

Geplaatst: 15-07-20 10:19

Ik heb mijn soulmate paardje 13 jaar gehad. Ik vond het afscheid traumatisch, hoewel het inslapen rustig ging heb ik de impact daarvan onderschat. Heel veel nachtmerries en verdriet het eerste jaar.
Het tweede jaar ging het beter en kreeg ik ook wat bijrijdpaarden. Veel verschillende paarden gereden maar niet met één die bijzondere klik gevoeld.

Na 4 jaar was ik in IJsland een week paardrijden en werd ik verliefd op een prachtige merrie. Eindelijk zo'n bijzondere klik en toch weer het avontuur aangegaan. Het verdriet is gesleten, en ik maak weer nieuwe herinneringen.

**Geplaatst**: 15-07-20 10:19

Geplaatst: 15-07-20 10:19

Citaat:
Als ik nu mijn ouwe merrie zou kunnen kopen als 3jarige liet ik haar echt staan!

Dat zeg ik ook van mijn oude paard.
Als ik nu een exacte kloon kreeg durfde ik er niet eens meer op te rijden.
Hij was voor mijn jongere ik geweldig. Maar het karakter wat hij had, de streken, nooit gemeen maar wel met zoveel expressie, zoveel pit. Nee die wil ik niet meer.
Ik heb ondertussen ook een andere hele lieve merrie. Ook een gevoelig dier, maar toch wel en paar tandjes rustiger.
En zij komt aardig in de buurt bij mijn once in a lifetime paard betreft hoe gek ik op haar ben.
Sluit inderdaad je hart niet af, want ondanks het verdriet dat dieren geven is de liefde die ze ons geven toch van onschatbare waarden en jammer als je je daar voor afsluit.

Selka schreef:
Vooral proberen je niet hier te veel mee bezig te houden en meer te genieten van het NU. Nu is ze er nog en wat morgen brengt weet niemand. Toevallig gisteren een mooie quote gelezen:
Stop looking at the big picture and find happiness in the seconds

Mooooi
Mag ik hem jatten voor als onderschrift?

**Geplaatst**: 15-07-20 10:21

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 10:21

_Penotti, natuurlijk! Mooie reminder voor alle bokkers

**Geplaatst**: 15-07-20 10:24

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 10:24

Thanks, vind hem echt heel mooi.

En in dit topic past hij inderdaad ook heel goed.

**Geplaatst**: 15-07-20 10:35

Geplaatst: 15-07-20 10:35

Allereerst: natuurlijk ga je enorm verdrietig zijn als je je paard uiteindelijk moet missen. Maar: je kunt nu niet zeggen of voorspellen hoe je er dan op gaat reageren. Er nu alvast vanuit gaat dat je in therapie zal moeten als je paard er niet meer is: daarmee schep je voor jezelf een verwachting en een angstbeeld dat zowel je toekomst (nogal zwart) voorspelt en je leven op dit moment er ook niet beter op maakt. Normaal gesproken ben ik nogal tegen het "vermenselijken" van paarden, maar in dit geval: probeer je in te beelden wat Daisy zou willen voor jou als zij er niet meer is. Zou zij willen dat jij verloren verdrietig in een hoekje zit? Of zou ze willen dat je alles wat je van en met haar geleerd hebt, gebruikt in je verdere leven. Op wat voor manier dan ook.

LWDaisy schreef:
Buiten het feit dat mijn hart gebroken zou zijn, heb ik het gevoel dat dat deel van mij, mijn paardendeel, niet meer "gebruikt" zou worden. Als ik mijn Daisy zou verliezen, en geen ander paard meer zou nemen, zou ik al mijn kennis en ervaring niet meer gebruiken. En eerlijk - het is ongeveer het enige wat ik echt kan. Het is wie ik ben.

Dus wie, wat, ben ik dan zonder paarden?
Ik zou me waarschijnlijk verstoppen in mijn boekenkast. Behalve paarden ligt mijn interesse in boeken - verder heb ik niet echt iets waar ik echt warm voor loop. Dat vind ik op zich niet erg - ik heb mijn 2 hobby's, en daar ben ik ook echt intens mee bezig. Meer heb ik niet nodig, om eerlijk te zijn. Maar wat gebeurt er dan, als de belangrijkste zou weg vallen? Ik heb uiteraard mijn relatie, familie en vrienden, maar zonder paarden, zonder mijn Daisy, zou ik niet meer weten wie ik ben. Zonder die omgang met paarden zouden mijn kennis en ervaring verloren gaan naar mijn gevoel, en wat schiet er dan nog over? Het is alles wat ik ken en kan. Het bepaalt mijn dagen en mijn ziel.

Ik haal dit stukje er even uit, en dan met name de dikgedrukte stukken. Wat ik in je verhaal lees, is vooral de angst dat als je eigen paard er niet meer is, dat er dan helemaal geen paarden meer in je leven zijn. En dat jij die paarden in je leven wel degelijk heel hard nodig hebt. Als dat nog steeds zo gaat zijn na het verlies van je paard, dan voel je dat tegen die tijd wel. Je kunt nu nog zo'n vastgelegd plan bedenken voor hoe je er straks mee om moet gaan: je weet nu niet hoe je je straks voelt. Probeer het verlies van je eigen paard los te zien van het verlies van alle paarden.

Verder zeg je: "Ik weet niet hoe anderen het doen, met zo'n groot verlies kunnen leven"
Dat wisten zij ook niet tot het ze gebeurde. En anderen gaan er anders mee om dan jij. En jij weet het nu ook niet. Dat weet je pas als het jou overkomt.

Kortom: probeer je zorgen een beetje los te laten. Je weet niet wat er komt en hoe je je dan voelt.

**Geplaatst**: 15-07-20 10:54

Geplaatst: 15-07-20 10:54

Alle levende wezens zullen op een gegeven moment sterven. Wij mensen ook.En dat is vreselijk voor de nabestaanden.Maar er kan dan een nieuw iemand komen om je liefde aan te geven en liefde te mogen ontvangen.Daarbij,jouw paard leeft nu toch nog,geniet zo veel mogelijk samen! Niemand kan in de toekomst kijken.

**Geplaatst**: 15-07-20 10:59

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 10:59

Ik zie iedere dag met mijn kanjer als een geschenk. Ik geniet nu en morgen weer.

Uiteraard snap ik je zeker wel. Want ik moet er ook niet aan denken om mijn jongen te verliezen. Maar wat is er nou vervelender dan je altijd druk te maken om een moment wat hoe dan ook gaat komen, maar je weet niet wanneer? Dan kan je beter genieten van ieder moment samen.

**Geplaatst**: 15-07-20 11:12

Geplaatst: 15-07-20 11:12

Het grote nadeel van het houden van dieren. Ik kan niet zonder dieren, mijn hele leven omringd geweest door dieren, van varkentjes die met de fles gevoerd moesten worden tot ratten, katten en honden en paarden. Ben nu zestig en heb er dus al heel veel overleefd. Ik neem het verdriet op de koop toe wetende dat de tijd die we samen hebben niet opweegt tegen het nooit gekend te hebben. Natuurlijk is het een drama wanneer een geliefd huisdier je ontvalt, de beslissing nemen om te laten gaan is het moeilijkste wat er is maar echt , je komt er overheen. Ik kan nu ook spontaan in de stress en verdriet schieten wanneer ik denk aan het verlies van mijn huidige hond . Dit is mijn derde maar wel mijn soulmate, ook van mijn man. En ze is nog maar twee dus ik snap je gevoel maar je leven gaat, wel op een andere manier , toch door.

**Geplaatst**: 15-07-20 11:18

Geplaatst: 15-07-20 11:18

Genieten van ieder mooi moment is belangrijk en er vooral niet teveel mee bezig zijn.

Natuurlijk doet het uiteindelijk pijn om je once in a lifetime paard te verliezen. Ik heb de mijne na 7.5 jaar verloren en kon echt lezen en schrijven met haar. Aan het begin heb ik mee zeker verdrietig gevoeld en leeg, maar de pijn slijt en inderdaad de mooie herinneringen die je samen hebt kan niemand je meer afnemen. Je komt er zeker weer overheen, inmiddels heb ik een leuk ander paardje, totaal ander dier met ander karakter, maar ook deze zou ik niet meer willen missen, het gevoel is niet hetzelfde als met mijn eerste paard, maar ik ben door haar wel echt weer gaan genieten, miste de paarden toch wel om me heen. Je komt er zeker wel overheen, maar voor nu denk daar niet aan maar geniet van alle mooie momenten

Daar teveel over nadenken verpest die mooie momenten.

**Geplaatst**: 15-07-20 11:38

Re: Wat als ze er niet meer is?

Geplaatst: 15-07-20 11:38

Ik herken je gevoel hoor.
De band met mijn oude pony voelt als een heel belangrijk deel van mij. Ze is zo’n gigantische aanvulling op mijn leven. Het idee dat ze er ooit niet meer gaat zijn doet nu al zeer. En ze voelt als onvervangbaar. Geen enkel paard zal hieraan tippen.
Bij mijn hond heb ik ook dit gevoel. Die is zo mijn maatje!! En volgt mij dag in dag uit.

Ik probeer dit los te laten. Ze zijn er zolang ze zijn. Beter kan ik nu genieten van ze. Misschien gaan ze beiden nog wel tien jaar mee. En tegen die tijd zie ik wel weer...

Bij mijn jonge pony heb ik dit gevoel minder. Ik geniet van haar. Maar de klik is anders. Ik geloof dat als zij ooit gaat. Ik mij ook wel weer met een andere pony vermaak. Ondertussen hou ik niet minder van haar. Maar merk wel dat ik onbevangener ben. Ik weet dat ik verdriet ga krijgen in de toekomst. Maar ik weet ook dat ik er wel weer wat voor terug ga krijgen.

Ik ben wel afgelopen jaar gaan nadenken wat vind ik nog meer leuk? Mijn dieren zijn mijn nummer 1. Absoluut. En ik zou niet zonder kunnen. Ik wil zeker wel weer een hond of paard. Maar wat vind ik nog meer leuk? Ik kwam toen achter een hele hoop hobbys die ik nooit deed omdat ik al mijn paard had. Maar waar ik wel enorm van blijk te genieten! En natuurlijk ben ik er nog niet de beste in. Want ik begin net. En met paardrijden ben ik sinds kind af aan vertrouwd. Maar ik ben er wel achter dat er dus meer dingen zijn die wat positiefs kunnen toevoegen aan mijn leven

**Geplaatst**: 15-07-20 11:41

Geplaatst: 15-07-20 11:41

Als ik voor mijzelf spreek denk ik ook dat je er naar toe groeit. Op dit moment speelt het in mijn gedachten om mijn 30 jarige fjord te laten gaan. Ik heb haar al 22 jaar. Ze zit inmiddels aan de buut, de goede momenten wegen niet meer op tegen de slechte! Ik vind het een zegen dat ik dit voor haar kan betekenen en ik hoop dat het voor zowel haar als mij een opluchting zal zijn.
Waar ik het vooral moeilijk mee heb is het feit dat zij mijn levende herinnering is aan een geweldige jeugd. Bij eigenlijk alle hoogtepunten in mijn leven was zij er. Toekomst perspectief hebben wij al heel lang niet meer!