Geplaatst Hoi Bokkers,
Vijftien weken geleden werd ik verplicht om thuis te gaan werken door de welbekende COVID-19. Er brak een rare tijd aan. Het leek wel een file waarvan je niet wist hoe lang je nog moest stilstaan en afslaan was geen optie meer. De afgelopen vijftien weken was er één ding (van ongeveer 400 kilo) wat elke dag genoeg positiviteit gaf om de rest van de dag weer door te komen.
Voor deze corona-tijd was ik altijd aan het rennen. De rust vond ik bij mijn lieve Gold. Deze pony-uit-de-bosjes (New Forest Pony) kwam vijf jaar geleden op mijn pad. Na wat omwegen heb ik hem twee jaar geleden kunnen kopen zodat hij nooit meer weg hoeft. De onvoorwaardelijke liefde die hij elke dag weer geeft, is onbetaalbaar. Omdat ik altijd zo druk was, had ik tijd te kort. Ik vond een nieuw vriendinnetje voor Gold die hem 3 dagen in de week ging bijrijden.
De corona-tijd brak aan en onze stal ging deels op slot. Wat betekende dat alleen nog de paardeneigenaren nog het erf op mochten. Ik had Gold weer full-time, maar nu ook genoeg tijd. We werden fanatieker, genoten nog meer van elkaar en het vertrouwen groeide nog meer. Per 1 april kwamen de geruchten dat de KNHS iets aan het ontwikkelen was waardoor je thuis wedstrijden zou kunnen gaan rijden. In het begin dacht ik nog, dit is een 1 april grap maar ik hoopte heel erg dat het niet zo was. Ik had ons namelijk drie keer opgegeven voor een wedstrijd maar we zijn nooit aangekomen. De trailer is nog een echte no-go, dat vergt nog veel oefening.
En ja hoor, zodra het online kwam heb ik ons meteen opgegeven. En daar was dan ein-de-lijk onze eerste wedstrijd. Tijdens de proef heb ik denk ik 4 minuten geen adem gehaald, zo nerveus was ik. ik wilde ons samen zo graag goed laten zien. We werden beloond met 190,5 punten, ik was zo trots.
De punten van de eerste proef waren meteen onze laagste (klinkt zo verwend, maar is pure trotsheid) en na totaal 6 proeven zijn we nu L1 start gericht. De laatste proef stond onderaan bij opmerkingen:
Een groot genot om naar te kijken. Zo fijn en vriendelijk gereden. Bedankt daarvoor en alvast heel veel succes in het L.
Toen heb ik wel een traantje weg gepinkt van trots en geluk. Dat wij samen overkwamen zoals we dat ook graag wilden laten zien, gaf een bevestiging dat we goed bezig zijn samen. Vooral hij, hij doet altijd zo zijn best!
Over twee weken is onze eerste L1 proef. We trainen er hard voor. Wat ons het meest in de weg staat zijn mijn benen en dat beïnvloed ook mijn houding. Door een oud trauma in mijn knieën ben ik geneigd om mijn bovenbenen aan te spannen en hem dus af te remmen terwijl we vooruit moeten. Hierdoor zwieren mijn benen soms ook alle kanten op behalve de goede. Ik belemmer ons daar dus soms in. Dingen aanleren gaat heel makkelijk maar dingen afleren is nog best een ding. Ik ben me hier bewust van, ben er veel mee bezig en in trainingen continu eraan denken. Het gaat steeds beter, stapje voor stapje. Ook al zou ik willen dat het in één keer was opgelost.
Wie nog een goede tip heeft, heel graag!
Afgelopen vrijdag ontdekte ik een bobbel aan de binnenkant van het voorbeen onder zijn knie, die daar niet eerder zat. Het is keihard en voelt aan als bot. Ik had de dierenarts gebeld en die gaat komende week een echo maken. Ze dacht aan een schieffel. Dit hoeft niks ernstigs te zijn maar tot die tijd heeft ie even een korte welverdiende vakantie. Ik wil geen risico lopen dat ik iets erger maak en hoop heel erg dat het niet ernstig is! Heb dan alweer meteen zorgen..
De knobbel:
Als iemand het interessant vindt om ons proces of het proces van zijn been te volgen, dan geef ik graag updates!
Vijftien weken geleden werd ik verplicht om thuis te gaan werken door de welbekende COVID-19. Er brak een rare tijd aan. Het leek wel een file waarvan je niet wist hoe lang je nog moest stilstaan en afslaan was geen optie meer. De afgelopen vijftien weken was er één ding (van ongeveer 400 kilo) wat elke dag genoeg positiviteit gaf om de rest van de dag weer door te komen.
Voor deze corona-tijd was ik altijd aan het rennen. De rust vond ik bij mijn lieve Gold. Deze pony-uit-de-bosjes (New Forest Pony) kwam vijf jaar geleden op mijn pad. Na wat omwegen heb ik hem twee jaar geleden kunnen kopen zodat hij nooit meer weg hoeft. De onvoorwaardelijke liefde die hij elke dag weer geeft, is onbetaalbaar. Omdat ik altijd zo druk was, had ik tijd te kort. Ik vond een nieuw vriendinnetje voor Gold die hem 3 dagen in de week ging bijrijden.
De corona-tijd brak aan en onze stal ging deels op slot. Wat betekende dat alleen nog de paardeneigenaren nog het erf op mochten. Ik had Gold weer full-time, maar nu ook genoeg tijd. We werden fanatieker, genoten nog meer van elkaar en het vertrouwen groeide nog meer. Per 1 april kwamen de geruchten dat de KNHS iets aan het ontwikkelen was waardoor je thuis wedstrijden zou kunnen gaan rijden. In het begin dacht ik nog, dit is een 1 april grap maar ik hoopte heel erg dat het niet zo was. Ik had ons namelijk drie keer opgegeven voor een wedstrijd maar we zijn nooit aangekomen. De trailer is nog een echte no-go, dat vergt nog veel oefening.
En ja hoor, zodra het online kwam heb ik ons meteen opgegeven. En daar was dan ein-de-lijk onze eerste wedstrijd. Tijdens de proef heb ik denk ik 4 minuten geen adem gehaald, zo nerveus was ik. ik wilde ons samen zo graag goed laten zien. We werden beloond met 190,5 punten, ik was zo trots.
De punten van de eerste proef waren meteen onze laagste (klinkt zo verwend, maar is pure trotsheid) en na totaal 6 proeven zijn we nu L1 start gericht. De laatste proef stond onderaan bij opmerkingen:
Een groot genot om naar te kijken. Zo fijn en vriendelijk gereden. Bedankt daarvoor en alvast heel veel succes in het L.
Toen heb ik wel een traantje weg gepinkt van trots en geluk. Dat wij samen overkwamen zoals we dat ook graag wilden laten zien, gaf een bevestiging dat we goed bezig zijn samen. Vooral hij, hij doet altijd zo zijn best!
Over twee weken is onze eerste L1 proef. We trainen er hard voor. Wat ons het meest in de weg staat zijn mijn benen en dat beïnvloed ook mijn houding. Door een oud trauma in mijn knieën ben ik geneigd om mijn bovenbenen aan te spannen en hem dus af te remmen terwijl we vooruit moeten. Hierdoor zwieren mijn benen soms ook alle kanten op behalve de goede. Ik belemmer ons daar dus soms in. Dingen aanleren gaat heel makkelijk maar dingen afleren is nog best een ding. Ik ben me hier bewust van, ben er veel mee bezig en in trainingen continu eraan denken. Het gaat steeds beter, stapje voor stapje. Ook al zou ik willen dat het in één keer was opgelost.
Wie nog een goede tip heeft, heel graag!
Afgelopen vrijdag ontdekte ik een bobbel aan de binnenkant van het voorbeen onder zijn knie, die daar niet eerder zat. Het is keihard en voelt aan als bot. Ik had de dierenarts gebeld en die gaat komende week een echo maken. Ze dacht aan een schieffel. Dit hoeft niks ernstigs te zijn maar tot die tijd heeft ie even een korte welverdiende vakantie. Ik wil geen risico lopen dat ik iets erger maak en hoop heel erg dat het niet ernstig is! Heb dan alweer meteen zorgen..
De knobbel:
Als iemand het interessant vindt om ons proces of het proces van zijn been te volgen, dan geef ik graag updates!
Dankjewel! 
, scheelt ook weer in de portemonnee.