Wil hier even naar de ervaringen polsen. Zal dat wel vaker doen daar mijn omgeving niet zo paard-minded is als ik

Sinds een kleine twee weken heb ik door het vervroegde pensioen van mijn merrietje, een leuke ruin in mijn bezit. Het is een heerlijk paard, heel extravert en gaat in 'gesprek met mij' als we samen aan grondwerk doen. Rijden wachten we nog even mee: eerst aansterken en een zadel op maat.
Ik neem sinds enkele maanden ook elke week weer les (zowel grondwerk als rijles) en leer zoveel bij.
Zodanig veel, dat het confronterend is geworden hoe ik voorheen met mijn merrie werkte en zelfs omging. Ik zal hier niet teveel in detail op ingaan maar het komt er op neer dat ik haar als 14-jarige puber kreeg en ik dit nu véél te vroeg vond. Ik dacht natuurlijk als puber dat ik de wereld aan kon en best wel wist hoe ik een paard moest rijden en onderhouden. Niet dus.
Nu, vandaag de dag, heeft mijn merrietje niks tekort. Altijd hooi, altijd buiten met knusse schuilstal en een kleine kudde. Ze hoeft enkel nog te genieten van poetsbeurten en sporadisch grondwerk. Maar het knaagt soms zo hard als ik er aan denk hoe dingen zo fout heb aangepakt met haar. Ik kan er werkelijk ziek van worden en ga het zo erg voor haar vinden.
Hebben jullie dit ook ooit eens ervaren op de één of andere manier? Hoe gaan jullie hier mee om?
Het standaard antwoord is natuurlijk: 'het is gebeurd, oliebol happens: doorgaan' maar dat gaat niet altijd even gemakkelijk... Tips en andere verhalen zijn meer dan welkom dus
