Geplaatst 2019 ging voor mij hét jaar worden!
Eentje met eindelijk gaan voor die dromen, die bergen verzetten en het ene na het andere succes boeken.
En als ik het nu herbekijk, is het (bijna) afgelopen jaar er wel eentje uit de duizenden geweest.
Hoe ik mij er precies bij moet voelen, dat weet ik nog niet, tranen van geluk wisselen nog vaak af met tranen van onmacht en verdriet.
Het begon in januari met dromen maken:
- ooh wat zou het fijn zijn als we het bos in konden gaan met beide onze paarden (geen vriendjes...)
- dit jaar, ga ik EINDELIJK galopperen met mijn paard! (we hebben er 'maar' 4 jaar naartoe getraind)
- tegen de zomer wil ik héél graag eens het erf af (en dan niet dat kleine blokje rond van 2km...)
- nu we dan toch gek aan het doen zijn, waarom gaan we niet bareback beginnen rijden en een sprongetje nemen? (want een BBP op de fiets meenemen is nét wat eenvoudiger dan een zadel)
(kleine sidenote: in 2006 heb ik mijn rug gebroken, in maart en september 2012 ook, dus een succesje boeken mét paard duurt bij mij net wat langer dan bij een ander
)De dromen lagen wijd en breed op tafel, maar eerst moest ik nog eventjes mijn 30ste verjaardag vieren.
In stijl, want echte paardenmeisjes vieren hun 30ste verjaardag met unicorns vonden mijn vriendinnen:
In februari was het dan tijd voor droom 1, den bos in!
Hoe stoer was dat
Doodsbraaf paard, doodsbrave hond erbij en die glimlach die staat nog steeds breed op mijn gezicht.
Paard 2 was op dat moment nog niet mee, die moest eerst nog wat trailerlaadtraining krijgen.
Met deze ervaring ging alles even in een topversnelling!
Ah ja, want met zo'n zelfvertrouwensboost, kan je opeens héél de wereld aan!
Zo namen we onze eerste (en voorlopig laatste
) sprong in maart.Het plan was af en toe eens een springlesje mee te snoepen, maar de eerste ervaring vond ik niet herhaling-waardig:
En deden we ons eerste galopje in april!
Paardlief heeft ooit slecht geveulend en het heeft ons serieus 4 stevige jaren gekost om haar lichaam klaar te krijgen voor én een ruiter te dragen én te galopperen.
Ook mijn Filzsattel kwam binnen en hiermee werden de eerste kilometers en lessen gereden:
In mei werden beide paarden onder handen genomen met bioresonantie en osteo-behandeling.
Kort erna gingen manlief en ik voor het eerst samen met beide paarden op verplaatsing wandelen, ergens net de grens met NL over.
Beide paarden genoten van elkanders gezelschap en deden het prachtig op de trailer, dus nieuwe dromen kregen vorm.
In juni trainden en lesten we stilletjes aan verder:
In juli stond er niks bijzonders op de planning, wel eventjes snel ons 10-jarig huwelijk vieren door alles een keertje over te doen
En in augustus was het zover: wij gingen met beide paarden op vakantie naar TREC Emst op de Veluwe!
Kilometers en kilometers hebben we zij aan zij afgelegd.
Vrolijk in galop over de heide, dat was voor mij HET moment van 2019, hier hadden we jaren van gedroomd en naartoe gewerkt!
En toen ging het mis in september...
Een auto had mij en mijn man niet gezien op de baan (smalle baan, hij kwam links vanachter een bocht gereden tegen flinke snelheid) en reed ons aan op een Vespa in Limburg.
Ik brak mijn tibiaplateau, had gekneusde ribben, gebroken grote teen, voorhoofd 2 flinke snedes in, fikse hersenschudding. Mijn man een gebroken hiel, fracturen aan de voet vooraan, gebroken neus en gekneusde ribben/schouder.
Revalidatie: 6 weken steunverbod, 2 operaties nodig, nadien 6 weken krukken en in totaal een jaar revalideren.
De 2de operatie was er op enkele dagen na de eerste operatie:
2 boutjes gingen dwars door het tibia heen om de boel te stutten, ook naar de toekomst toe.
De dag na de 2de operatie ging de kinesietherapie van start, het was blijkbaar belangrijk dat de spieren zo snel mogelijk weer in hun normale staat zouden verkeren:
De tijd ging verder en na in totaal 10 weken, zette ik mijn eerste stapjes buiten.
Het énige dat mij oprecht op de been gehouden heeft (ahum, richting OP het been
) is mijn paard.I know, cliché cliché, ik vond dat vroeger ook altijd melig als iemand mij dat vertelde,
maar je krijgt telkens iets om naar uit te kijken en af te strepen.
Je kijkt uit naar:
- de dag dat je zelf naar de wc kan gaan (écht waar, HEERLIJK!!)
- de dag dat je met 2 krukken al eens zélf naar de koffiezet kan stappen
- de dag dat je met de hond eens naar de overkant van de baan kan
- het moment dat je onder de douche kan gaan staan of in je eigen bed kan liggen (8 weken moeten wachten om te douchen, want dat was nou eenmaal de trap op)
- de dag dat je naar je paard kan pikkelen om EINDELIJK nog eens een worteltje te geven
- ...
Mest scheppen was nog nooit zo leuk, in de modder baggeren nog nooit zo welkom.
Ik genoot altijd al van de kleine dingen, maar nu nog des te meer.
Ondertussen wandel ik alweer rondjes van +/- 5km, fiets ik alweer stukjes die ongeveer even lang zijn.
De kinesist gaf voorzichtig groen licht om terug te paard te gaan. Het is altijd goed nadenken, voorbereiden, nazorg verrichten en luisteren naar wat welk spiertje/peesje zegt.
Nog 9 maanden zal mijn revalidatie gaan duren. Maar wat is 9 maand in een mensenleven zullen we maar denken.
Ik huil heel vaak. Voor die mooie momenten dit jaar, al die mijlpalen, al die succes, alles.
En regelmatig huil ik nog meer, voor de klap van het ongeval dat mij najaagt in mijn slaap, voor de pijn na een wandeling, voor het litteken van 21 centimeter op mijn knie die mij altijd zal herinneren aan die ene mens die een seconde niet heeft opgelet.
Maar dan droom ik verder van 2020, aan een volgende vakantie op de Veluwe, aan nieuwe routes ontdekken, aan misschien ooit toch nog eens een sprongetje wagen, aan de zon op mijn gezicht en het geluid van mijn paard haar voeten op het asfalt en dan denk ik:
't is het allemaal al waard geweest, elke dag ga ik letterlijk en figuurlijk vooruit.
